معمایی که حل نشد

علیرضا حیدری بابت اعلام کناره گیری اش از تمام میادین کشتی توضیحاتی را ارایه کرده اما باز هم ابهام ها و گنگی هایی در این خصوص وجود دارد و هنوز هیچ کس نمی داند چرا این قهرمان ارزشمند و یکی از برترین کشتی گیران ۱۵ سال اخیر آن همه کوشید و تمرین کرد و تدارک دید که جواز حضور در المپیک را بگیرد و آنگاه فقط در دومین مسابقه بعد از بازگشت اش به تشک, اعلام بازنشستگی کرد

علیرضا حیدری بابت اعلام کناره گیری اش از تمام میادین کشتی توضیحاتی را ارایه کرده اما باز هم ابهام ها و گنگی هایی در این خصوص وجود دارد و هنوز هیچ کس نمی داند چرا این قهرمان ارزشمند و یکی از برترین کشتی گیران ۱۵ سال اخیر آن همه کوشید و تمرین کرد و تدارک دید که جواز حضور در المپیک را بگیرد و آنگاه فقط در دومین مسابقه بعد از بازگشت اش به تشک، اعلام بازنشستگی کرد.

از زمانی که حیدری از پست سال ۲۰۰۷ خود یعنی سرمربیگری تیم ملی کشتی آزاد ایران انصراف داد و به طور تلویحی گفت که مجددا کشتی خواهد گرفت، تا زمانی که واقعا پای در میدان نهاد بیش از ۶ ماه سپری شد و در این مدت امکان حضور در تورنمنت های متعدد داخلی و خارجی را از دست داد و هر چند در هفته های اخیر حرف هایی را در این خصوص زده، اما هنوز هم دلیل مساله فوق مشخص نیست. او سپس جام علی اف را در روسیه که حتی برای برترین و جوان ترین قهرمانان جهان یک قتلگاه است، به عنوان اولین میدان بازگشت خود برگزید و طبعا در همان گام نخست در آنجا از ناحیه کتف آسیب دید و قادر به ادامه مسابقات نشد و آنچه باید تبدیل به یک تست مهم برای او می شد، بدل به یک اقدام ناتمام و سیاست اشتباه شد.

● یک کار عجیب دیگر

بین سفر نافرجام به روسیه تا حضور در جام تختی که قدم دوم در راه رجعت حیدری به میدان بود، چیزی حدود ۲ ماه و نیم فاصله زمانی بود و این بار هم حیدری کار عجیبی را صورت داد. او به محض این که رقیب بزرگش سعید ابراهیمی در اقدامی حساب شده و یا نشده به جعفر دلیری باخت، در دور بعدی در برابر همین کشتی گیر در وقت دوم اعلام بازنشستگی کرد و ناظران را به حیرت واداشت. قیافه محمدعلی صنعتکاران نایب رییس فدراسیون کشتی ایران بعد از دیدن واقعه فوق بسیار جالب بود. او نیز مثل بقیه این را از خود می پرسید فردی که ماه ها تمرین کرده است تا بازگردد، چرا واقعا بازنگشته است(؟) و اگر قرار بود به این شکل به کارش پایان بخشد، چرا آن همه کار و تمرین و (تلاش)؟ حیدری درباره آن چه طی ماه های آخر انجام داده و در ارتباط با مسایل مختلف می گوید: شرایط را به گونه ای جور کردند که من ماه ها پیش در مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی که در اصفهان برگزار شد،شرکت نکنم و با این که پس از آن برخلاف ادعاهایشان تعدادی از غایبان رقابت های انتخابی را به اردو دعوت کردند، در مورد من چنین نکردند، جو طوری بود که انگار من می خواستم خودم را تحمیل کنم. نمی خواستم تفکر و نوع نگاه دیگران نسبت به من این باشد. به من میدان نمی دادند تیم ملی به جام مدوید هم اعزام نشد و نمی دانم چه کسی آن وسط رل بازی می کرد. من سرمربی تیم ملی این کشور بوده ام و در دوره کشتی گیری ام ۶ مدال جهانی و المپیک گرفته ام. اما به من گفتند باید نامه درخواست بدهی تا تو را به اردو راه بدهیم. با این که خرد شده بودم این کار را کردم چون می خواستم کشتی بگیرم، اما ماجراهایی پشت سر هم اتفاق افتاد که فکر کردم بروم بهتر است.

● اسم هیچ کس را نمی برم

حیدری افزوده است: با وجود آسیب دیدگی با ،۱۶ ۱۷ آمپول خود را به جام تختی رساندم. فکر کردم بهترین کار این است که شجاعتم و فاصله ام با بقیه را نشان بدهم و سپس بروم. خواستم بگویم ترسو نیستم، از کشتی هم می روم، چون جمع پذیرای من نیست. در این وسط هر کس دیگری را مقصر معرفی می کرد و کسی نمی پذیرفت که در ارتباط با من مرتکب قصور و ظلم شده است. احساس کردم دارم بازی می خورم. اسم هیچ کس را نمی برم، من هر چه به لحاظ اجتماعی و اقتصادی دارم، از کشتی است و منتی هم بر سر هیچ کس نمی گذارم، اما تحمل شرایط موجود را نداشتم. با قهرمانان ما نباید به این صورت برخورد کنند. فضا باید طوری باشد که کشتی، فرزندانش را نزد خود نگه دارد و نه این که آنها را دفع کند. به خاطر کشتی بسیاری از مسایل زندگی ام را حذف کردم، اما برخوردهای سایرین با من این گونه نبود. در زمانی که سرمربی تیم ملی و به تبع آن انتخاب کننده نفرات تیم بودم، دوستی هایم را لحاظ نکردم و برعکس دوستانم را به مسابقات جهانی نبردم و کسانی را انتخاب کردم که احساس می کردم بیشتر به درد تیم ملی و کسب نتایج می خورند. چنین برخوردی در زمان برگشت من به کشتی صورت نگرفت. آمده بودم که دوباره با تمام وجود کشتی بگیرم.

اما دیدم بهتر است دوباره کنار بروم. هنوز هم کشتی گرفتن را دوست دارم اما می خواهم به جوان ترهایی کمک کنم که راهی المپیک هستند….

● نیمه پنهان

آنچه خواندید، عصاره ای از حرف های بسیار بیشتر مردی است که از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۶ در بسیاری از میادین برای بهروزی کشتی ایران کوشید و در سال ۹۸ در مسابقات جهانی تهران در ۹۶ کیلو طلا گرفت و اگر با غول هایی مثل الدار کورتانیدزه همدوره نمی شد، بیش از این نیز طلا کسب می کرد. با این حال هم اقدامات مبهم و نیمه پنهان حیدری و هم عدم استقبال تمام عیار سایرین از بازگشت او باعث شد که اعلام بازنشستگی وی در پیکارهای اخیر جام تختی همان قدر غیرمنتظره و مبهم باشد که خواست اولیه وی برای رجعت به میدان پرابهام نشان می داد. با این که بخشی از اظهارات حیدری را می توان پذیرفت، اما هنوز این سوال به جای خود باقی است که چرا او بازگشتی تمام عیار و سریع به تشک ها نداشت و با طول دادن بیش از حد ماجرا به کسانی کمک کرد که به زعم وی قصد داشتند پایانی از این دست را برای او ترسیم کنند. این به واقع معمایی است که همچنان ادامه دارد.