دیپلماسی عمومی در کنار دیپلماسی رسمی نظام

حتی وقتی برای آتش بس و بالاتر از آن برای صلح پشت میز مذاکره می نشینید, هیچ کس خاکریز را ترک نمی کند و عقل اجازه نمی دهد, سرباز تفنگش را کنار بگذارد, بلکه با وجود جدیت در مذاکره از سوی دیپلمات ها, فرماندهان نظامی و رزمندگان, هوشیارتر از پیش مراقب همه امور هستند

حتی وقتی برای آتش بس و بالاتر از آن برای صلح پشت میز مذاکره می نشینید، هیچ کس خاکریز را ترک نمی کند و عقل اجازه نمی دهد، سرباز تفنگش را کنار بگذارد، بلکه با وجود جدیت در مذاکره از سوی دیپلمات ها، فرماندهان نظامی و رزمندگان، هوشیارتر از پیش مراقب همه امور هستند.

خشاب ها پر است، تفنگ ها آماده و دست ها به ماشه و گاه حتی به شلیک ... و امروز، حضور در راهپیمایی، همانند حضور هوشیارانه پشت خاکریز است و فریاد مرگ بر آمریکا، شلیک گلوله ای است که «باید» شلیک شود. من باور دارم حضور مردم در راهپیمایی ۱۳ آبان، روز ملی مبارزه با استکبار جهانی که در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران جایگاهی در خور احترام دارد، به مثابه همان حضور در خط مقدم است در زمان مذاکرات صلح و «دیپلماسی عمومی» است که نه در برابر دیپلماسی رسمی نظام که «باید» در کنار و پشتوانه دیپلماسی رسمی جمهوری اسلامی باشد، نه یک «فرصت» برای عقده گشایی برخی ها که پیروزی خود را در شکست تدابیر سیاسی دولت روحانی می دانند و برای این نیز از هیچ اقدامی چشم نمی پوشند و ... مردم اما، همه را می شناسند گاه، دقیق تر از خود افراد، مردم صداقت مدعیان را بارها به عیار کشیده اند و نه گرم به گرم که حتی سوت به سوت وزن آنان را می دانند و هرگز حاضر نمی شوند نقش سیاهی لشکر کسانی را بازی کنند که نه سر مقابله با استکبار که عزم بهره برداری داخلی دارند، مردم اما می آیند، هوشمندانه و مومنانه و فریاد مرگ بر آمریکایشان، حقیقتا برای نفی استکبار است و حضورشان در خیابان به مثابه پشتوانه ای است برای دیپلماسی رسمی نظام و دیپلمات هایی که در خط مقدم مذاکره قرار دارند. مردم فرزندان خویش را در این مذاکرات مثل فرزندان خویش در میدان جنگ عزیز می شمارند و با همه وجود پشت شان ایستاده اند و اگر فردا روز، سیاست های کلان نظام، شکل دیگری از پشتوانه سازی برای سربازان خط مقدم دفاع از منافع ملی را اقتضا کند، قطعا باز مردم در صحنه خواهند بود. این را مطمئنم که حضورشان در پای صندوق های رای، به یوم ا... ۲۴ خرداد ۹۲، مبین این واقعیت است. آنان «می دانند» چه می خواهند و «می دانند» حقوق خویش را باید چگونه مطالبه کنند. راه را هم پشت سر رهبر خویش می روند و به برخی تریبون ها و مدعیان چند آتشه هم کاری ندارند... روز ۱۳ آبان، روز حضور آگاهانه و اصلاح خواهانه مردم در خیابان هاست. روزی است که هر فرد، با هر حضور خویش، یک پشتوانه وثیق برای دیپلماسی رسمی نظام خلق می کند تا «مردان مذاکره» دلگرم تر از پیش، محکم تر از همیشه و کاراتر از گذشته، کار را به پیش ببرند و منافع ملت بزرگ را نگهبان باشند. یادمان باشد، دنیا هم از ظرفیت دیپلماسی عمومی به خوبی در راستای دیپلماسی رسمی خود بهره می برد و همین الان هم در آمریکا، از آن به بهترین شکل سود می برند و آن چه می ماند، در داخل، کسی خارج از دستگاه ننوازد، بلکه آن چه از ایران به گوش می رسد، باید سمفونی هماهنگ در راستای سیاست کلان نظام و در حمایت از اقدامات دولت روحانی باشد که به پشتوانه و با هدایت های رهبر انقلاب، «باید» این بار را به سر منزل مقصود برساند و ... حرف آخر، حضور مردم در خیابان ها نه «آری» به برخی مدعیان افراطی، بلکه به مثابه دیپلماسی عمومی برای پشتیبانی از دیپلماسی رسمی نظام است. پس اصلاح طلب و اصول گرا و همه جناح ها و در یک کلام، مردم، بیایند...