لطفا یک رانندگی آرام

زهره وطن خواه, قهرمان رالی ایران از رانندگی درست می گوید

راه رفتن ساده روی سطح زمین کاری است که توقع آن را از «زهره وطن‌خواه»‌ نباید داشت. برای دختری که آرزوی «رنجر» شدن دارد خیلی عجیب نسیت.

کمتر ورزشی است که او تجربه‌اش نکرده باشد. در گذشته او را باید در حین گشت و گذار در زیر آب و غواصی یا بال زدن در کنار پرندگان و تمرین پاراگلایدر در آسمان‌ها می‌جستید. اما الان «سرعت» حرف اول و آخر را در کار و حرفه او می‌زند؛ «رالی» راهی است که او چند سالی است به عنوان حرفه، سرگرمی و ورزش انتخاب کرده است: «شیطنت و رفتارهای پسرانه بارزترین ویژگی من در کودکی بود.

از بچگی هر وقت سوار اتومبیل می‌شدم یک چشمم به دنده بود و چشم دیگرم به عقربه‌های سرعت‌شمار. خیلی طول نکشید که با دیدن و پرسش‌های مکرر از پدر و مادرم رانندگی را یاد گرفتم.» مادری که در چشم فرزندش بهترین راننده دنیا باشد و از همه ماشین‌ها جلو بزند، بهترین الگو است: «هنوز هم رانندگی مادرم را خیلی قبول دارم.

سریع اما کاملا محتاط می‌راند. اولین بار که بی‌اجازه پشت فرمان ماشین نشستم یازده سال بیشتر نداشتم! همه چیز را بلد بودم؛ فقط یک ترس اولیه بود که از بین رفت. از ۱۵ سالگی، خانواده‌ به راندن من اطمینان پیدا کرده بودند و با اطلاع آنها ماشین را بیرون می‌بردم. ۱۸ سالگی هم که گواهینامه‌ام را گرفتم و خیال همه راحت شد.» ...

به قانون همه باید احترام بگذارند اما همیشه برای بهترین‌ها استثناء وجود دارد. «شانزده ساله بودم که در جاده کلاردشت، پدرم اجازه داد پشت فرمان بنشینم. با تعجب و شوق شروع به راندن کردم. ناگهان گله‌ای گوسفند وسط جاده پیدا شد. از روبرو هم ماشین می‌آمد. چاره‌ای نداشتم. وارد خاکی شدم و گله را دور زدم و دوباره وارد جاده شدم. تا ۵ دقیقه هیچ‌کس چیزی نمی‌گفت تا اینکه پدرم گفت: دمت گرم دختر!»

پیست مسابقات رالی بهترین جایگاه برای کسانی است که شیفته بالا رفتن عقربه‌های سرعت هستند. زهره وطن‌خواه معتقد است وقتی مکان‌هایی وجود دارد که افراد می‌توانند سرعت را در حد دیوانه‌وارش تجربه کنند دلیلی برای سرعت‌های غیرمجاز در سطح شهر نیست: «باور نمی‌کنید هر بار که پس از تمرین از پیست برمی‌گردم هیچ چیزی به اندازه یک رانندگی آرام به من کمک نمی‌کند. یک موسیقی ملایم هم که باشد، دیگر به تنها موضوعی که فکر نمی‌کنم سرعت است.

اگر در مورد هیجان رانندگی شک داشتم هیچ وقت راننده رالی نمی‌شدم اما ارزش جان خودم و دیگران را هم می‌دانم.» رانندگی تا مدت‌ها برای «وطن‌خواه» همان تردد در خیابان‌ها و بزرگراه‌ها بود اما از سال ۸۱ به یک ورزش حرفه‌ای تبدیل شد. شرکت در مسابقات و تمرینات، عضویت در فدراسیون و پیدا کردن نقشه‌خوان حرفه‌ای، گام‌هایی بود که زهره وطن‌خواه را پله پله به سوی موفقیت پیش برد.

به حساب هرچه می‌خواهید بگذارید ولی زهره معتقد است اگر رانندگی مردم کشور ما مشکل دارد فقط خانم‌ها توانایی اصلاح آن را دارند.

مادرها همیشه برای فرزندان الگو هستند، چه فرزندشان دختر باشد و چه پسر: «معتقدم باید برچسب‌هایی با محتوای توصیه‌هایی برای رانندگی بهتر تهیه شود و فقط خانم‌ها آنها را به شیشه اتومبیل‌هایشان بچسبانند.

آقایان وقتی ببینند خانم‌ها چنین توصیه‌هایی برای همه دارند هم به رانندگی خانم‌ها احترام می‌گذارند و هم خودشان سعی می‌کنند اصول را بهتر مراعات کنند.» او معتقد است اگر رانندگی خانم‌ها مشکل دارد تنها دلیلش عدم اعتماد به نفس آنهاست:«رانندگی، استفاده از ۳ پدال و دنده و فرمان است. زن یا مرد بودن تاثیری در این فعالیت ندارد.

ضمن اینکه جریمه‌های زیاد و سنگین راهنمایی و رانندگی درصد زیادی از تخلفات را کم کرده است. این کار باید زودتر انجام می‌گرفت اما همین الان هم تاثیر خود را گذاشته است.» بیشترین جریمه‌های تنها بانوی قهرمان مسابقات رانندگی ایران برای ورود به طرح ترافیک و صحبت با تلفن همراه در حال رانندگی است.

معیار شناخت خوب و بد، درهر رشته و هر کاری متفاوت است.

بهترین راننده کسی است که کمترین تعداد تصادف سنگین را داشته باشد. زهره وطن‌خواه در این زمینه جزء بهترین‌هاست: «برخورد با مانع و دیواره پیست برای همه اتفاق می‌افتد اما تصادف‌های سنگین فقط نتیجه غرور است. تصور بهترین بودن یعنی پایان همه چیز. دقیقا از جایی ضربه می‌خوری که هیچ‌گاه فکرش را هم نکرده‌ای. اگر بر این اعتقاد راسخ باشی که همیشه موضوعی برای آموختن هست و افرادی بهتر از تو وجود دارند، کمتر دچار مشکل می‌شوی.»