در تاریكخانه طالبان

خروج طالبان از انزوا كه حدود یك سال پیش آغاز شده, قبل از هر چیز در عملكرد دولت افغانستان و مسئولان امور صلح و امنیت این كشور در برابر این گروه قابل اعتنا و بررسی است

تلاش ها و مذاكرات طرف های كره جنوبی و دولت افغانستان برای آزادسازی گروگان های كره جنوبی از تاریكخانه های طالبان بی نتیجه مانده و سیر گفت و گوهای طرفین هنوز به مفری برای پایان این تراژدی نینجامیده است. درحالی كه گزارش ها از وخامت حال گروگان ها حكایت دارد گفته می شود داروهای ضروری برای مداوای ۲۱ تبعه كره جنوبی در بند طالبان وجود ندارد و این گروه بار دیگر برای قتل این افراد ضرب الاجل تعیین كرده و فضایی از اضطراب و وحشت ایجاد كرده اند.

خروج طالبان از انزوا كه حدود یك سال پیش آغاز شده، قبل از هر چیز در عملكرد دولت افغانستان و مسئولان امور صلح و امنیت این كشور در برابر این گروه قابل اعتنا و بررسی است. دولت حامد كرزای رئیس جمهور افغانستان تنها بر شهرهای بزرگ كنترل دارد و مردمان كوهستان ها و روستاهای این كشور بویژه در مناطق جنوب و جنوب شرقی عمدتاً تحت سلطه طالبان و هراس از آنان به حیات خود ادامه می دهند. به این ترتیب است كه طالبان دامنه نفوذ و فعالیت خود را به دفتر كار ریاست جمهوری نیز گسترش داده و اعضای این گروه به كمك دست های پنهانی كه آنان را یاری می دهند، بلوك چانه زنی محكمی را در برابر كرزای ایجاد كرده اند.

▪ طالبان در این عرصه از ۳ مسیر برای تأمین خواسته های خود طی طریق می كند:

۱) حملات انتحاری،

۲) حمله به مواضع نیروهای ایساف در افغانستان

۳) گروگان گرفتن اتباع خارجی.

طالبان چندی پیش از آموزش هزاران نیروی انتحاری برای حمله به مواضع «دشمنان» خود خبر داد و در رابطه با نیروهای ایساف راهبرد جدیدی را اتخاذ كرد، بدین گونه كه به جای دفاع ، به مواضع آنها حمله كرد. تاكنون قندهار شاهد بیشترین حملات به نیروهای خارجی بوده است، اما گروگانگیری رویكرد نسبتاً تازه ای است كه از فعالیت تروریست ها در عراق الگو گرفته است و بیم آن می رود كه روند «عراقیزه شدن» دامن افغانستان را نیز فراگیرد. طالبان در بهره گیری از این ترفند، عموماً اتباع خارجی را هدف قرار می دهد و دستگیری خبرنگار ایتالیایی، روزنامه نگاران آلمانی و گروگانگیری ۲۳ تبعه اهل كره جنوبی (كه ۲تن از آنها به دست این گروه به قتل رسیدند) با هدف بیرون راندن نیروهای خارجی از افغانستان سازماندهی می شود.

اما هدف اساسی كه در لابه لای انعكاس اخبار پنهان می ماند، عبارت است از تضعیف دولت كرزای و تلاش برای آزادی آن دسته از اعضای طالبان كه در زندان های دولت به سر می برند. در قضیه گروگانگیری خبرنگار ایتالیایی، كرزای به تأمین خواسته طالبان كه همانا آزادی ۵ زندانی این گروه در بند دولت بود، رضایت داد كه با انتقاد شدید آمریكا مواجه شد.

كرزای برای آرام ساختن منتقدان خود این معامله را با عبارت «یك بار برای همیشه» توصیف كرد و در حوادث اخیر بر سر حرف خود ایستاد، لذا بن بست در تلاش ها برای آزادی ۲۳ میسیونر مسیحی اهل كره جنوبی نیز در چارچوب این تصمیم كرزای بررسی می شود. كابل همچنان بر مخالفت خود با آزادی طالبان اسیر از زندان های خود تأكید می ورزد و ناهمگونی دیدگاه ها و اختلاف های میان گروگانگیران - كه سطح خواسته ها و انتظارات هر یك متفاوت است - پایان این ماجرا را مبهم و غیر قابل پیش بینی كرده است.در میان طالبان، گروهی از گروگانگیران بحث فعالیت های مسیحی و تبشیری گروگان های كره جنوبی را مطرح می كنند. به نظر می رسد كه در این مورد مقابله با فعالیت های مذهبی یك گروه مسیحی انگیزه اصلی طالبان برای گروگان گرفتن آنان باشد. به همین دلیل پاپ بندیكت شانزدهم نیز وارد چرخه اخبار شده و خواستار آزادی این گروگان ها شده است.

در چنین شرایطی دولت سئول در برابر نارضایتی افكار عمومی مردم خود قرار گرفته، همان گونه كه در ماجرای گروگانگیری تبعه های آلمانی یا ایتالیایی صورت گرفت. این امر می تواند پشتوانه محكمی برای یكی از اهداف طالبان كه همان خروج نیروها و اتباع خارجی است، به شمار آید. سئول اعلام كرده تا پایان سال جاری میلادی نیروهای خود را از افغانستان خارج می كند و از حضور در صحنه سیاسی افغانستان فاصله خواهد گرفت. در صورتی كه غرب یا كرزای نتوانند طرح تازه ای برای حذف دائمی یا موقت طالبان از افغانستان بیابند، این گروه براحتی و بسرعت مسیر بازگشت به قدرت را طی خواهد كرد.

هرمز برادران