کودک/ عاشق/ رک/ روشن/ دیوانه

معدود مخالفان «نود»، اغلب هواداران دوآتشه تعدادی «آدم» هستند که فکر می‌کنند توی این برنامه و توسط مجری، به این آدم‌ها توهین شده. توی فوتبال هم مثل هر عرصه اجتماعی و حتی فرهنگی …

معدود مخالفان «نود»، اغلب هواداران دوآتشه تعدادی «آدم» هستند که فکر می‌کنند توی این برنامه و توسط مجری، به این آدم‌ها توهین شده. توی فوتبال هم مثل هر عرصه اجتماعی و حتی فرهنگی دیگر، «آدم»هایی هستند که یا باید مرید و نوچه‌شان بود و یا بی‌تفاوت از کنارشان گذشت. فردوسی‌پور این کار را نکرد؛ یعنی نه بی‌خودی از کسی تعریف کرد و نه از کنار ماجراهای ناخوشایند فوتبال، بی‌تفاوت گذشت. او برای طرفداران سنتی تیم‌های محبوب پایتخت و هواداران تیم‌های شهرستانی، لزوما آدم محبوبی نیست اما نه فقط برای فوتبال‌دوستان، بلکه تقریبا برای تمام مردم ایران یک چهره مطرح است. او در گزارش‌هایش صادقانه و مستدل حرف می‌زند، یعنی زمانی که تیم خارجی محبوبش هم در مسابقه‌ای بد بازی می‌کند، این قدر بی‌عقده، صادق و منصف است که به این بد بازی کردن اعتراف ‌کند و احساساتش را نه به عنوان یک هوادار بلکه به عنوان یک فوتبال‌دوست بیان ‌کند. فردوسی‌پور این منش فردی را به برنامه «نود» نیز تزریق کرده است.

به خاطر همین است که پس از یک دهه، دیگر برای کسی جذاب نیست که بداند او طرفدار کدام تیم داخلی است. حالا فردوسی‌پور را مقایسه کنید با خبرنگار برنامه رقیب که در بازی استقلال و پگاه، پشت دروازه تیم رشتی ایستاده و پس از گل تیم محبوبش می‌پرد هوا، یا برنامه‌ای که مجری‌اش در درج گزینه‌های احتمالی مربیگری برای تیم ملی، نام افشین قطبی را تعمدا حذف می‌کند. یکی از موثرترین اقدام‌های برنامه «نود» دست انداختن این نوع برنامه‌سازی‌ها بود که در تلویزیون ایران سابقه طولانی دارد. مثلا کسانی که بی‌خودی توی این برنامه‌ها باد می‌شوند، فقط توی برنامه «نود» پته‌شان روی آب می‌افتد که چه کارهایی را پشت محبوبیت‌شان پنهان کرده‌اند. و چقدر جالب است که حالا برای همین «آدم»ها هم حضور در «نود» خیلی مهم‌تر است از حضور در فلان برنامه «بادکننده» دیگر. فردوسی‌پور عاشق فوتبال است و بر خلاف بسیاری از همکارانش، چنان شأن و اعتباری برای فوتبال قائل است که مطلقا آن را فدای چیز دیگری نمی‌کند. تا حالا ندیده‌ام که در برنامه‌های بی‌ربط به فوتبال، مجری‌گری و مزه‌پرانی کند و اگر در پاره‌ای مراسم زورکی رفته، این «زورکی رفتن» را در رفتار و حرف زدنش نشان می‌دهد؛ درست مثل بچه‌ای که او را زورکی به مهمانی بزرگ‌ترها برده‌اند.

این خصلت‌های فردی فردوسی‌پور مهم‌ترین دلایل جذابیت «نود» است. پیشنهاد می‌کنم در اولین برنامه «نود» امسال، به واکنش‌های او به حرف‌های مهمانان حاضر یا تلفنی دقت کنید. هر زمان طرف مقابل حرف عوضی و نامربوطی می‌زند، چهره مجری تغییر می‌کند و زمانی که فردوسی‌پور به کسی پیله می‌کند، فاتحه طرف خوانده است. فردوسی‌پور در شروع کارش در «نود» ۲۵ سال داشت و این استعداد ۲۵ ساله نه آن زمان و نه حالا که ۳۵ ساله است، یاد نگرفته که مصلحت‌اندیشی کند و ادای آدم‌بزرگ‌ها را درآورد. او آدم تحصیل‌کرده و باشعوری است. این جور آدم‌ها اغلب حتی اگر عاشق فوتبال هم باشند، درباره جزئیات فوتبال ایران - حتی اگر بدانند – اظهارنظر نمی‌کنند اما فردوسی‌پور نه به خاطر اجرای «نود»، بلکه به دلیل علاقه شخصی‌اش، به جزیئ‌ترین و ریزترین اتفاق‌های فوتبال ایران هم سرک می‌کشد و خوشبختانه هنوز روحیه کنجکاوی خودش را حفظ کرده است. اینها که گفتم یک طرف، به این فکر کنید که چند صد بار تا حالا از طرف این مدیر و آن مسوول و رئیس مصلحت‌اندیش و آینده‌نگر به فردوسی‌پور در قالب توصیه، نصیحت، تذکر و اخطار گفته‌اند که این کار را بکن یا نکن، اما او کاری را کرده که فکر می‌کرده درست است و هنوز هم مثل روز اول است و دقیقا به همین دلیل است که خودش آدم معتبر و مهمی است و برنامه‌اش هم اصالت دارد. واقعا می‌توان تلویزیون را بدون برنامه «نود» تصور کرد؟

سعید قطبی زاده