جنگ سوم اسراییل و لبنان

سوال مهم در محافل داخلی اسراییل آن است که آیا سربازان اسراییلی تا چه حد برای جنگ در راه «سرزمین موعود» دارای آمادگی و انگیزه هستند

سوال مهم در محافل داخلی اسراییل آن است که آیا سربازان اسراییلی تا چه حد برای جنگ در راه «سرزمین موعود» دارای آمادگی و انگیزه هستند؟ آیا یهودیان ارتش صهیونیستی همچون رزمندگان حزب الله دارای روحیه فداکاری واز خودگذشتگی هستند؟ آیا این سربازان و فرماندهان خاطرات تلخ شکست های جانکاه در بنت جبیل و مارون الراس و عدیسه و مرکبا را از یاد برده اند؟ و بالاخره آیا اسراییل به همان میزان که حزب الله از حمایت ایران برخوردار است، مورد پشتیبانی ایالات متحده آمریکا می باشد؟

محافل سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی در سومین سالگرد جنگ سی و سه روزه، به بازخوانی ابعاد مختلف و نقاط قوت و ضعف این جنگ پرداخته اند تا خود را برای جنگ احتمالی دیگری علیه حزب الله آماده کنند. اکنون اسراییل به این جمع بندی رسیده است که مقابله با حزب الله از طریق شیوه های کلاسیک همچون اتکا به نیروی هوایی و یا استفاده از نیروهای کماندویی امکان پذیر نیست، زیرا حزب الله یک گروه چریکی حرفه ای است که در زمین خود به خوبی می جنگد و دفاع می کند.

ارتش اسراییل طی سه سال گذشته تمرینات سخت و فشرده ای را پشت سرگذارده و مانورهای گسترده ای را به منظور آمادگی جهت رویارویی با حزب الله برگزار کرده است. همچنین نظامیان رژیم صهیونیستی با انجام عملیات های متعدد در نوار غزه و کرانه باختری، بر تجارب خود در ابعاد اطلاعاتی و امنیتی و نیز جنگ شهری افزوده اند.

اما این همه ماجرا نیست، چرا که در آن سوی جبهه حزب الله قرار دارد که همچون اسراییل به بررسی ابعاد مختلف جنگ سی و سه روزه پرداخته و بر تجارب و نیز تسلیحات خود طی سه سال گذشته افزوده است. از طرفی حزب الله بر اساس ایدئولوژی و آرمان های راهبردی خود می جنگد و شعار «نابودی اسراییل» هنوز از بیرق این حزب زدوده نشده است. این در حالی است که آتش انتقام از خون شهید عماد مغنیه، همچنان در جان رهبران و رزمندگان حزب الله زبانه می کشد.

از طرف دیگر آن گونه که اسراییلی ها اظهار می کنند حزب الله تنها یک گروه چریکی لبنانی نیست که از خاک و عزت میهن خود دفاع می کند، بلکه یک جنبش شیعی مورد حمایت جمهوری اسلامی ایران است که چشم به فتاوا و اوامر آیت الله های ایران دوخته و هر لحظه آماده انجام جهاد علیه اشغالگران صهیونیستی و آزادی قدس شریف است.

سوال مهم در محافل داخلی اسراییل آن است که سربازان اسراییلی تا چه حد برای جنگ در راه «سرزمین موعود» دارای آمادگی و انگیزه هستند؟ آیا یهودیان ارتش صهیونیستی همچون رزمندگان حزب الله دارای روحیه فداکاری واز خودگذشتگی هستند؟ آیا این سربازان و فرماندهان خاطرات تلخ شکست های جانکاه در بنت جبیل و مارون الراس و عدیسه و مرکبا را از یاد برده اند؟ و بالاخره آیا اسراییل به همان میزان که حزب الله از حمایت ایران برخوردار است، مورد پشتیبانی ایالات متحده آمریکاست؟

پاسخ به این سوالات تردیدهایی را میان جامعه صهیونیستی و نیز در سطح تصمیم سازان این رژیم برانگیخته است. صرف نظر از نقاط ضعف در ابعاد معنوی و ایدئولوژیک، چالش اصلی در برابر فرماندهان نظامی اسراییل آن است که در برابر تاکتیک های جدید رزمی و چریکی حزب الله چه باید کرد؟

به عقیده آنان حزب الله همچون گذشته جنگ را به طور کاملا سرّی پیش می برد و رزمندگان آن در مناطق مسکونی استقرار می یابند و این امر باعث می شود اهالی این مناطق هر چند اگر اهل سنت و مسیحی باشند، به دفاع از خود برخیزند، بدون آن که منتظر توجیهات دبیرکل حزب الله از بیروت و یا صدور اوامری از سوی جمهوری اسلامی ایران باشند!

مقامات نظامی و سیاسی اسراییل در چنین شرایطی تنها یک گزینه پیش رو دارند و آن عبارت است از بمباران زیرساخت های لبنان، یعنی همان واکنشی که در جنگ های پیشین و خصوصا در جنگ سی و سه روزه از خود نشان دادند.

اما ویران سازی زیرساخت های لبنان هزینه های زیادی در بردارد. برای مثال بمباران شدید لبنان در تابستان ۸۵ علیرغم خسارت های فراوان انسانی و مادی، موجب وحدت داخلی لبنانی ها شد و حتی دولت و مخالفان حزب الله را به جبهه مقاومت سوق داد، ضمن آن که اعتبار اسراییل نزد افکار عمومی جهانی به شدت زیر سوال رفت. در پایان نیز حجم گسترده بمباران ها موجب شکست حزب الله نشد و جنگ با صدور قطعنامه ۱۷۰۱ مختومه شد که این به مثابه شکستی فاحش برای اسراییل بود.

اکنون کارشناسان نظامی اسراییلی بر این باورند که در صورت شعله ور شدن جنگ سوم لبنان، بمباران زیرساخت ها موجب فشار بر حزب الله خواهد شد، اما برای تمام کردن کار باید به مانور زمینی پرداخت و خصوصا بر کور کردن نقاط شلیک موشکی از سوی حزب الله تمرکز کرد. اما این ابهام همچنان وجود دارد که اسراییل علیرغم دستیابی به تجهیزات پیشرفته و جدید، تا چه حد قادر به مقابله با شلیک های حزب الله خواهد بود؟ و جبهه داخلی تا چه حد آماده بمباران و تبعات ناشی از آن به ویژه در بعد روانی خواهد بود؟

اما در باره نقش و واکنش ایران در جنگ سوم لبنان دیدگاه های متفاوتی در داخل اسراییل وجود دارد. گروهی معتقدند ایران در جنگ غزه در زمستان گذشته، حتی اجازه شلیک یک موشک را به حزب الله نداد و این نشان می دهد که ایران نسبت به عواقب جنگ حزب الله با اسراییل نگران است، خصوصا آن که تلاش های ایران پس از جنگ سی و سه روزه بیشتر به بازسازی لبنان و تحکیم جایگاه سیاسی حزب الله در داخل معطوف شده است.

اما عده ای دیگر بر این باورند که ایران تصمیم نهایی خود را برای حمله و انتقام از رژیم صهیونیستی گرفته است و حتی منتظر دستیابی به سلاح هسته ای نخواهد شد. این گروه با توجه به تحولات اخیر ایران و پیروزی مجدد احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری بر این نکته تاکید دارند که جمهوری اسلامی ایران جهت گام نهادن در افراطی گری و مقابله با دشمنان راهبردی خود، عزم خود را بیش از گذشته جزم کرده است.

در هر حال رژیم صهیونیستی چه جنگ سوم لبنان را واقعی بداند و چه آن که در صدد جنگ تبلیغاتی پیرامون این موضوع باشد (که در سخنان اخیر سید حسن نصرالله در سالگرد پیروزی جنگ سی و سه روزه چنین تحلیلی وجود دارد)، آمادگی خود را برای جنگ در جبهه شمال روز به روز تقویت می کند. برجسته سازی تهدید ایران از سوی دولت افراطی این رژیم جهت قانع ساختن غرب و به ویژه رییس جمهور صلح طلب آمریکا برای مقابله با ایران، در این راستا ارزیابی می شود، هر چند بسیاری ناظران (حتی در داخل اسراییل) در توانایی و اساسا جرات و آمادگی رژیم صهیونیستی جهت ورود در جنگی تازه ابراز تردید کرده اند.

نویسنده: فرزان - شهیدی

ارسال کننده: فرزان شهیدی