جمعه, ۷ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 26 April, 2024
روزه و ریاضت
یكی از تفاوتهایی كه بین ریاضتهای غیردینی و ریاضتهای دینی وجود دارد، به كارگیری محصولات و نتایج ریاضت است. یك انسان مؤمن هرگز حاضر نیست از این كمالی كه به دست آورده، سوء استفاده كند و در راه حرام، آن را به كار گیرد؛ اما مرتاض ممكن است بر اثر ریاضت، توانمندیهایی به دست آورد و در راه غیرصحیح و غیرمشروع از آنها استفاده كند.
● تفاوت روزه با ریاضتهای غیردینی در چیست؟
«ریاضت» در لغت چند معنا دارد كه عبارتند از:
▪ تحمل رنج و تعب برای تهذیب نفس و تربیت خود یا دیگری.
▪ تمرین و ممارست.
▪ كوشش و سعی.
▪ گوشهنشینی توأم با عبادت و خودداری نفس. ریاضت در اصطلاح نیز به معنای تحمل رنج و مشقت و از نظر جسمانی، خود را در محدودیت قرار دادن و در قبال آن به توانمندیهای روحی رسیدن است.
● انواع ریاضت
از یك نظر میتوان ریاضت را به دو نوع تقسیم كرد:
۱) ریاضت به صورت مطلق؛ قطع نظر از آموزههای دینی.
۲) ریاضت در قالب آموزههای دینی و براساس معیارهای شرعی.
فرقهای این دو عبارتند از:
الف) ریاضت به معنای مطلق، عبارت است از این كه انسان از هر راه ممكن، جسم خود را به مشقّت بیندازد تا مهارتها و توانمندیهایی را در بعد روحی به دست آورد؛ قطع نظر از این كه آیا چنین عملی از نظر احكام شرعی و مبانی دینی صحیح است یا نه. از این رو، مرتاضانی كه بدون در نظر گرفتن شریعت الهی، ریاضت میكشند، برای رسیدن به هدف خود، هر عملی را انجام میدهند؛ زیرا آنان بر این باورند كه فلان عمل، موجب تقویت روح یا ارادهشان میشود؛ اما در ریاضتهای دینی (مانند روزه)، هرگز فرد از چارچوب شریعت خارج نمیشود و هر قدرت و نیرویی برای او مطلوب نیست.
او، براساس احكام الهی، روزه میگیرد؛ زیرا احكام دینی، برای این است كه انسان را در حوزه عبودیت خدا قرار دهد و او را به مقام قرب الهی برساند؛ پس نتیجه و اثر ریاضتهای شرعی و غیرشرعی، كاملاً با هم متفاوت است.
ب) فرق دیگر ریاضت دینی با ریاضت غیردینی، این است كه دین، به انسان اجازه ضرر زدن به خود یا به دیگری را نمیدهد و اعمال او همواره باید فایده عقلایی داشته باشد؛ برای مثال، روزه، عمل واجبی است كه افراد مكلّف، باید آن را بگیرند؛ اما همین روزه، اگر در جایی موجب آسیب شدید جسمانی یا بیماری و یا تشدید آن گردد، حكم آن لغو میشود و چنین فردی، نباید روزه بگیرد؛ در حالی كه مرتاض، ممكن است عملی را به این جهت انجام دهد كه موجب تقویت اراده شود و كاری ندارد به این كه این عمل ممكن است برای او ضرر داشته باشد یا نه و به عبارت دیگر، بر اساس قاعده كلی «لاضرر و لا ضرار فی الاسلام»، ضرر رساندن و ضرر دیدن، در اسلام و احكام آن، قرار داده نشده است. همچنین در قرآن آمده است:
«خداوند برای هیچ كس بیشتر از تواناییاش تكلیف نمیكند».۱ مرتاض، این قواعد و اصول را نه تنها مد نظر ندارد، بلكه ممكن است برخلاف آنها عمل كند؛ به این جهت كه میخواهد با ریاضت، ابعاد روحی و روانی خود را تقویت كند. از همین رو، بسیاری از احكام، ممكن است در مورد عدهای، تغییر كند یا آن تكلیف از دوش آنان برداشته شود؛ برای مثال، اگر كسی بیمار است و روزه گرفتن برای او ضرر دارد یا درمان او را به تأخیر میاندازد و نیز افرادی كه مسافر هستند، نباید روزه بگیرند.
ج) تفاوت دیگر، مربوط به انگیزه و هدفی است كه مرتاض دنبال میكند. اگر از مرتاض سؤال شود كه انگیزه و هدف تو از این عمل چیست، ممكن است بگوید: برای تقویت روح یا به جهت تقویت اراده و یا به دلیل این كه بتوانم توانایی به دست آورم؛ اما نخستین شرط روزه، این است كه روزهدار، باید نیت و قصد «قربت» كند؛ «انما الاعمال بالنیات؛ عملها تنها با نیت، صحیح است».۲
روزهدار نیز ممكن است انگیزهاش دستیابی به بهشت و نعمتهای بهشتی باشد؛ اما باید قصد «قربهٔ الی الله» كند. او میخواهد در قالب بندگی، رضایت خدا را به دست آورد و به دنبال آن، از نعمتهای مادی و معنوی نیز بهره بگیرد؛ پس در ریاضتهای الهی، قصد و انگیزه، الهی است؛ ولی معلوم نیست مرتاض چنین هدفی را دنبال كند.
د) یكی دیگر از تفاوتهایی كه بین ریاضتهای غیردینی و ریاضتهای دینی وجود دارد، به كارگیری محصولات و نتایج ریاضت است. یك انسان مؤمن - كه در قالب عمل به احكام الهی به كمالاتی دست مییابد - هرگز حاضر نیست از این كمالی كه به دست آورده، سوء استفاده كند و در راه حرام، آن را به كار گیرد؛ اما مرتاض ممكن است بر اثر ریاضت، توانمندیهایی به دست آورد و در راه غیرصحیح و غیرمشروع از آنها استفاده كند.
حال ممكن است سؤال شود كه آیا میشود انسانی از طریق ریاضتهای غیر دینی، به جایی برسد؟ جواب آری است؛ زیرا ریاضت و نتایج آن، تحت نظام علّی و معلولی قرار دارد؛ یعنی اگر علت (به مشقّت انداختن جسم)، ایجاد شد، معلول (تقویت روح در بعدی از ابعاد) نیز حاصل میشود. این علّت و معلول، ممكن است در قالب یك نظام ارزشی و الهی شكل بگیرد و ممكن است خارج از این نظام باشد؛ درست مثل یك چاقوی تیز كه میتوانیم در راه صحیح و یا غلط از آن بهرهبرداری كنیم و ممكن است این چاقو از طریق صحیح تیز شده باشد و یا از راه غصبی. بنابراین، تقویت روح، چیزی شبیه تیز كردن چاقو است. بنابراین، در سایه ریاضتهای دینی، علاوه بر این كه نفس انسان قدرتمند میشود و او به كمالاتی میرسد، به سعادت واقعی و جاودان نیز دست مییابد و این، امری است كه با ریاضتهای غیردینی حاصل نمیشود.
منابع
بقره، آیه ۲۸۶.
حسین نوری، مستدرك الوسایل، ج ۱، ص ۹۰.
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
غزه آمریکا طالبان توماج صالحی حجاب رئیسی رهبر انقلاب سریلانکا کارگران پاکستان مجلس شورای اسلامی دولت
آتش سوزی کنکور سیل هواشناسی تهران سازمان سنجش شهرداری تهران پلیس سلامت فراجا قتل وزارت بهداشت
خودرو دلار ارز قیمت خودرو قیمت دلار قیمت طلا بازار خودرو ایران خودرو بانک مرکزی قیمت سکه مسکن سایپا
ترانه علیدوستی تلویزیون فیلم سینمای ایران کتاب مهران مدیری تئاتر شعر سینما
کنکور ۱۴۰۳
اسرائیل رژیم صهیونیستی جنگ غزه فلسطین روسیه حماس اوکراین طوفان الاقصی جنگ اوکراین اتحادیه اروپا ترکیه انگلیس
فوتبال پرسپولیس استقلال بارسلونا بازی ژاوی باشگاه پرسپولیس باشگاه استقلال فوتسال تراکتور لیگ برتر انگلیس تیم ملی فوتسال ایران
تیک تاک همراه اول بنیاد ملی نخبگان تسلا فیلترینگ ناسا تبلیغات ایلان ماسک اپل
مالاریا سلامت روان کاهش وزن استرس داروخانه پیری دوش گرفتن