زبان هزارگی

ترجمه ی نرگس قندچی

زبان هزارگی
هزارگی یکی از گویش های زبان فارسی است که مردم هزاره بیشتر در مناطق هزارِجات به آن سخن می گویند. تفاوت عمده میان فارسی استاندارد و هزارگی در تلفظ و انبوهی از واژه های قرضی از زبان ترکی و مغولی است. به رغم این تفاوت ها این گویش برای سایر گویشوران فارسی قابل فهم است. مطابق تخمین آمار دانشگاهی جمعیت گویشوران هزارگی بین ۱/۸ تا ۲/۲ میلیون نفر می باشد.

رده شناسی زبانی
از لحاظ رده شناسی زبانی، هزارگی را می توان زیرگروه زبان های هندواروپایی، هندوایرانی، ایرانی، ایرانی غربی، ایرانی جنوب غربی دانست.
زبانی هزارگی یکی از گویش های زبان فارسی است با واژه های قرضی بسیاری از مغولی و ترکی، که از دید قوم شناسی زبانی متمایز از زبان فارسی محسوب می شود. این زبان یکی از اعضای خانواده زبان های هندواروپایی است که نزدیکی زیادی با دری (گویش رایج زبان فارسی در افغانستان) دارد. هزارگی متداول در استان دایکُندی بسیار متاثر از زبان های آلتایی است.

توزیع جغرافیایی زبان
گویشوران هزارگی مردم هزاره هستند، که غالبا در افغانستان (در هزارِجات و مناطقی از شهرهای بزرگ)، در پاکستان (به ویژه در کویته) ، در ایران (بیشتر در مشهد) و جوامع اقلیت مهاجر در آمریکا، اروپا و استرالیا زندگی می کنند.

اقلیت مهاجر
 هزاره ها در سال های اخیر شمار قابل توجهی از پناهندگان هزاره در استرالیا ساکن شده اند، که این امر موجب شده «اداره اتباع و مهاجرت استرالیا» تا حد تایید رسمی آن به عنوان زبان هزازگی پیش برود. به تازگی NAATI (دفتر ثبت مترجمان رسمی کتبی و شفاهی) آزمون های ترجمه شفاهی، ویژه هزارگی به عنوان یک زبان مجزا در نظر گرفته است. در توضیح مواد این آزمون قید شده که هزارگی داری لهجه های گوناگونی است، و مادامی که هر یک از این لهجه ها توسط گویشوران قابل فهم باشد، می تواند در این آزمون ترجمه شفاهی استفاده بشود. به استناد موادی که در این آزمون مورد استفاده قرار می گیرند، هزارگی به شدت از زبان های همجوارش تاثیر پذیرفته، و در این آزمون کاربرد واژه های غیرهزارگی که از زبان های همجوار جذب این زبان شده نمره منفی دارد.

برای مطالعه این مفاله در زیر کلیک کنید:

 

 

 

پیوست	اندازه
11496.docx	33.72 KB