چند قدم تا گل ... ؟

نسرین ریاحی پور

در طول تماشاى مسابقات جام جهانى فوتبال ، پیوسته تاریخ کشورهاى شرکت کننده و نقش شان در سیستم جهانى اقتصاد برایم تداعى مى شد. براى من این تونمنت تنها تفریحى سالم و جهانى نبود، زورآزمایى آمریکاى جنوبى ها و آفریقایى ها بود در برابر کشورهاى اروپایى استعمارگر، جنگى بود میان آنان که به واسطه ى امکانات مالى و برنامه ریزى قصد دارند عرصه هاى ورزشى را نیز تصاحب کنند و ... . شکست الجزایر در برابر آلمان ناکامى دردناکى بود. شکستى که فرصت حضور الجزایر در برابر فرانسه را گرفت. و به پیروزان جهان اجازه داد هم چنان سلطه گر باشند. الجزایر تیم تکنیکى و قدرتمندى بود اما یک نقطه ضعف بزرگ داشت ، ضعفى که نه در ساختار فوتبال بلکه در ذهنیت الجزایرى ها بود. تیم الجزایر خوب حمله مى کرد و بارها در موقعیت گل در مقابل دروازه ى بى دفاع قرار گرفت اما نتوانست گل بزند ، چیزى مانع آنان بود ، چیزى سترگ و قوى : سال هاى استعمار . روحیه ى قهرمانى و رسیدن به هدف در الجزایرى ها نبود. در طول تاریخ شان آن ها سال ها مبارزه کرده اند، شکنجه ها، اعدام ها و تحقیرها را تحمل کرده اند و پیوسطه آرمان شان را در نظر داشته اند. آن ها از خون فرزندان، خواهران و برادران خود در این راه گذشته اند. به عنوان نیروى کار وارد فرانسه شده اند ،  در محلات فقیر نشین در میان انواع جرایم و آسیب ها زندگى کرده اند، دولت بیگانه دین شان را هدف قرار داده است ، فرزندان شان در مدارس با شرایطى که با قوانین مذهبى اسلام در تضاد بوده است ؛ ادامه تحصیل داده اند و تحقیر شده اند.  استقلال نیز ساختار قدرت را براى آنان  تغییر نداده است. در حافظه ى تاریخى آن ها برتر بودن به موقعیتى دست نیافتنى تبدیل شده است. این مسئله در لحظه آخر ، در آن نقطه اى که باید تصمیم بگیرند و با اقتدار به توپ ضربه بزنند؛ خود را نشان مى دهد. دروازه بان آلمان با  خودباورى سفید اروپایى جلو مى آید و یقین دارد؛ همه ى شانس ها مال اوست . قهرمانى به او تعلق دارد و پیروز از میدان بیرون مى رود. شکست الجزایر برابر آلمان ، شکستى ورزشى نبود، شکست استعمارشدگان بود .  

[e-mail]