کیوتو

ترجمه ی سعیده بوغیری - گروه بین المللی و ترجمه

کیوتو شهر مهم ژاپن و مرکز ایالت کیوتوست که در غرب هونشو، بزرگ ترین جزیره ژاپن قرار دارد. کیوتو از قرن هشتم تا قرن نوزدهم، بیش از 1000 سال پایتخت ژاپن و مقر دربار امپراطوری بود. در سال 1868 مقر امپراطوری به توکیو منتقل شد. کیوتو شهری با مکان های تاریخی و فرهنگی فراوان است و بسیاری از معابد، پرستشگاه ها، کاخ ها و باغ ها در آن قرار دارند. این شهر به دلیل حفظ صنایع سنتی ژاپن، هنرهای نمایشی، توجهات دینی و آشپزی آن مشهور است.
کیوتو یکی از بزرگ ترین شهرهای ژاپن است که در شمال شرقی اوزاکا قرار دارد. این شهر و سایر نواحی ایالت کیوتو بخشی از ناحیه کین کی (Kinki) ژاپن هستند. این نواحی در ناحیه صنعتی کانشین (Kanshin) قرار دارند که اوزاکا و کوبه را نیز احاطه کرده است.
کیوتو یک مرکز مهم پژوهشی و آموزشی در ژاپن به شمار می رود که نزدیک به 50 کالج و دانشگاه و نیز موسسات آموزشی تخصصی بسیاری در آن وجود دارند. در میان آن ها می توان به دانشگاه کیوتو اشاره کرد که دومین دانشگاه قدیمی ژاپن است. دانشگاه هایی با گرایش های دینی آن عبارتند از دانشگاه دوشیشا (Doshisha) که یکی از قدیمی ترین دانشگاه های مسیحی ژاپن است؛ دانشگاه هانازونو (Hanazono) که یکی از مراکز آموزش ذن بودایی است؛ و دانشگاه اوتانی (Otani) که خاص مطالعات بودایی است. دو دانشکده هنری نیز در این شهر وجود دارند: دانشگاه هنرهای صنعتی و منسوجات کیوتو و دانشگاه هنر شهر کیوتو. کتابخانه و بایگانی ایالتی این شهر بیش از 700000 سند را در خود جای داده اند که تاریخ، فرهنگ، صنعت و محیط کیوتو را در بر می گیرد.
کیوتو به عنوان نخستین مرکز فرهنگ و ادیان سنتی ژاپن به شمار می رود. بناهای تاریخ فراوان و باغ های زیبای آن ها، زیبایی ژاپن پیش از عصر مدرن را حفظ کرده است. پیشه وران این شهر به دلیل مهارت در پیشه ها و هنرهای سنتی مشهورند.
در شهر کیوتو بیش از 20 موزه دولتی و 100 موزه خصوصی وجود دارد. قدیمی ترین آن ها موزه ملی کیوتوست که در سال 1897 به عنوان موزه امپراطوری کیوتو بنا و در سال 1952 ملی شد. در این موزه اشیای مربوط به هنرهای زیبا نگهداری می شود که به معابد و پرستشگاه ها تعلق دارند. دیگر موزه های مهم دولتی کیوتو عبارتند از موزه ملی هنرهای مدرن و موزه کیوتو که کانون توجه آن، تاریخ و فرهنگ این شهر است. در میان موزه های خصوصی کیوتو می توان به خانه سابق کاوایی کان جیرو (Kanjiro) ی سفالگر؛ سن اوکو هاک کوکان (Sen-oku Hakkokan) که مجموعه ای از برنزهای چینی در آن نگهداری می شود؛ مرکز پژوهش های چادو (Chado) که موسسه آموزش مراسم چای نیز در آنست؛ و سومیا (Sumia) که تصویرگر خانه یک گیشای پرپرستیژ است، اشاره کرد. از زمان جنگ جهانی دوم موزه های زیادی تاسیس شدند تا صنایع دستی باکیفیت کیوتو را به تماشاگران ارائه دهند. این صنایع عبارتند از منسوجات رنگ شده، بخور، بادبزن، عروسک، مجمره های بودایی، قفسه های چوبی، لوازم لاک خورده و سرامیک. از میان این موزه ها می توان به مرکز منسوجات نی شی جین (Nishijin) و مجموعه سفالگری کیومیزو (Kiyomizu) اشاره کرد.
سالانه ماتسوری (Matsuri) های – فستیوال های سالانه- زیادی در کیوتو برگزار می شود که در آن ها صدها شرکت کننده با لباس های مخصوص در گروه های مختلف به راه می افتند. در میان این مراسم برخی بسیار تماشایی هستند. همچنین گروه های تخصصی تئاترهای سنتی ژاپن از جمله نو (no) و کابوکی (Kabuki)، گروه های مختلف موسیقی که اغلب در معابد و پرستشگاه ها به مناسبت های مختلف به اجرای برنامه می پردازند، نیز در این شهر به فعالیت مشغولند. تئائر مینامیزا (Minamiza) در محله جیون (Gion) قدیمی ترین محل تئاتر کابوکی ژاپن است. کیوتو محل قدیمی ترین ارکستر دولتی این کشور نیز هست که در سال 1956 تاسیس شد. نیز کنسرت های گوناگونی از قبیل غربی، ژاپنی، کلاسیک یا مدرن در سالن کنسرت کیوتو در آلتی برگزار می شوند.
مکان های دیدنی کیوتو از قبیل بناها، آثار هنری، کتاب ها و دیگر موارد حفاظت شده دولتی  15 درصد مکان های مهم و ثبت شده فرهنگی ژاپن و 20 درصد گنجینه – آثاری که دارای ارزش استثنایی تاریخی یا هنری هستند- این کشور را شامل می شود. اواسط دهه نود 17 اثر فرهنگی این شهر شامل 13 معبد، 3 پرستشگاه و1 قلعه در فهرست میراث جهانی سازمان ملل جای گرفتند. دیگر نقاط دیدنی کیوتو عبارتند از باغ وحش شهرداری، باغ های گیاه شناسی ایالتی کیوتو، پارک سلطنتی کیوتو، پارک اوکازاکی (Okazaki) و پارک مارویاما (Maruyama).
نزدیک به دو سوم نیروی کار کیوتو در بخش گردشگری و خدمات مربوط به آن مشغول هستند. از زمان ورود فناوری و ماشین آلات غربی به کیوتو در دوران میجی (Meiji) در این شهر کارخانجات صنعتی به راه افتاد. منسوجات و ماشین آلات نزدیک به نیمی از محصولات صنعتی آن را تشکیل می دهند. پس از جنگ جهانی دوم، وجود این صنایع به پیدایش کمپانی های بزرگ فنی جهانی مانند نین تندو (Nintendo) و کیوسرا کمرا (Kyocera Camera) در این شهر انجامید. با اینهمه پیشه وران هنوز به تولید صنایع دستی سنتی کیوتو ادامه می دهند که البته تقاضا برای آن ها پیوسته در حال کاهش است. همچنین سالن بین المللی کنفرانس کیوتو، پذیرای قراردادهای مهم اقتصادی و پژوهشی فراوانی است.
حمل و نقل عمومی کیوتو داستان درازی دارد. ترن بین کیوتو و کوبه از سال 1877 شروع به کار کرد. سیستم خودروهای داخل شهری آن نیز به سال 1895 باز می گردد. امروز ناوگان حمل و نقل این شهر دارای اتوبوس، ترن های بین شهری، متروی دولتی و تاکسی است. همچنین یکی از سیستم های ترن شبکه سریع ریلی ژاپن – شین کان سن- از این شهر عبور و کیوتو را به توکیو و اوزاکا و فوکوکا (Fukuoka)  در غرب ژاپن وصل می کند. مهم ترین اتوبان کیوتو میشین (Meishin) نام دارد. نزدیک ترین فرودگاه بین المللی کیوتو، فرودگاه کانزای در اوزاکاست. فرودگاه ایتامی (Itami) اوزاکا نیز پروازهای داخلی کیوتو را پشتیبانی می کند.
منبع: دایره المعارف اینکارتا 2009، به قلم پاتریشیا گراهام.
سعیده بوغیری
http://anthropology.ir/node/2859
http://anthropology.ir/node/6338
http://anthropology.ir/node/808
http://anthropology.ir/node/4011
http://anthropology.ir/node/4152
http://anthropology.ir/node/6803
http://anthropology.ir/node/5242