آلبوم عکس و بیوگرافی رضا عطاران

رضا عطاران مادرش را در کودکی در زلزله کاخک از دست داد. او دیپلم خود را در رشته اقتصاد در مشهد گرفت و برای ادامه تحصیل در رشته طراحی صنعتی در دانشكده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تهران رفت. با وجود علاقه به رشته تحصیلی‌اش، به بازیگری، فیلمنامه‌نویسی و كارگردانی روی آورد.

• از 16 سالگی به تئاتر روی آورده است.
• مدرك تحصيلی‌اش ليسانس می‌باشد.
• دو خواهر بزرگتر از خودش دارد.
• سال 59 وارد حيطه تئاتر شده و از دكتر قطب‌الدين صادقي، مطالب زيادي آموخته است. 
• او به موسيقي و خوانندگی هم علاقه زیادی دارد.
• گاهي مجسمه سازی مي‌‌كند، نقاش و مهارت زیادی هم در خطاطی دارد.
• عاشق فوتبال است و در بين فوتباليست‌ها با مهرداد ميناوند رفاقت ديرينه‌اي دارد.
• از بازيگراني چون شريفی‌نيا، پرويز‌ پرستويی، رضا كيانيان، خسرو شكيبايي و گوهر خيرانديش خوشش مي‌‌آيد.

 کارهای اجرا شده توسط رضا عطاران

• اولین کار تلویزیونی خود را در سال 1369 با بازی در مجموعه بیداران به کارگردانی اصغر عبدالهی آغاز کرد.
• در سال 1378 به همراه مجید صالحی و یوسف تیموری در گروه کودک و نوجوان شبکه یک تلویزیون، مجموعه «مجید دلبندم» که با اقبال خوبی روبرو شد را با عنوان کارگردان، نویسنده و بازیگر عرضه کرد.
• در سال ۱۳۷۹ مجموعه «قطار ابدی» را عرضه کرد و از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۲ مجموعه‌های سیب خنده، وب ‌ها، کوچه اقاقیا را ماهرانه جلوی دوربین برد.
• در سال ۱۳۸۳ وارد عرصه تولید سریال‌های مناسبتی ماه رمضان شد و سریال «خانه به دوش» را ساخت.
• دیگر ساخته رضا عطاران سریالی به نام ترش و شیرین بود که در نوروز ۱۳۸۶ از شبکه سوم تلویزیون ایران پخش شد. او همچنین در ماه رمضان سال ۸۷ مجموعه تلویزیونی "بزنگاه" را کارگردانی کرد و طرفداران زیادی جذب نمود.
• رضا عطاران در سال ۱۳۹۰ توانست اولین فیلم سینمایی خود را با نام "خوابم می‌آد" کارگردانی کند.
• در آخرین تجربه بازیگری اش مقابل دوربین فیلم «من سالوادورنیستم» منوچهر هادی رفته و نقش یک ایرانی را در برزیل بازی کرده که کارش ذبح اسلامی برای رستوران‌ها می‌باشد. او توسط دختری برزیلی با شخصی به نام سالوادور اشتباه گرفته می‌شود و این آغاز ماجراست.

برخی از فیلم‌های تلویزیونی رضا عطاران

• زیر آسمان شهر
• متهم گریخت
• سرزمین سبز
• دنیای شیرین
• نقطه سرخط
• موج و صخره
• حرف تو حرف
• دریایی‌ها

برخی از آثار سینمایی رضا عطاران

• «هوو»
• «تیغ‌زن» 
• «قرنطینه»
• «خروس جنگی»
• «توفیق اجباری» 
• «تسویه حساب»
• «هفت و پنج دقیقه»
• «آقای هفت رنگ»
• «نیش زنبور»
• «بعد از ظهر سگی سگی»
• «ورود آقایان ممنوع»
• «اخلاقتو خوب کن»
• «اسب حیوان نجیبی است»
• «خوابم می‌آد»
• «بی‌خود و بی‌جهت»
• «چه خوبه که برگشتی»
• «دهلیز»
• «رد کارپت»
• «طبقه حساس» 
• «کلاشینکف»
• «آینه شمعدون»
• «کلاهی برای باران»
• «کلاه قرمزی و سروناز»
• «کلید ازدواج»
• «هرچی خدا بخواد»
• «از ما بهترون»
  

رضا عطاران را شاید بتوان پرپیشنهادترین بازیگر سینمای ایران در این روزها دانست، بازیگری که قریب به اتفاق فیلم‌هایش با استقبال مخاطبان همراه می‌باشد. او همچنین کارگردانی است که آثار تلویزیونی‌اش با گذشت سالها از ساخت آنها، همچنان در حال بازپخش است و مخاطبان زیادی دارد.

جوایز و افتخارات رضا عطاران

• سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی بخش نگاه نو در سی امین جشنواره فیلم فجر - خوابم می آد
• تندیس نقش اول مرد در پانزدهمین دوره جشن خانه سینما - اسب حیوان نجیبی است.
• تندیس لبخند زرین بهترین بازیگر مرد کمدی در دومین دوره جشن لبخند آفتاب - اسب حیوان نجیبی است و ورودآقایان ممنوع 

ازدواج رضا عطاران

عطاران سال ۱۳۷۳ در ۲۶سالگی ازدواج کرد. فریده فرامرزی همسر اوست که ابتدا کار تئاتر انجام می داد. رضا عطاران و فريده فرامرزي زوج خوشبخت و البته هنرمندي هستند كه از سال 73 تصميم گرفتند زير يك سقف با هم به زندگي ادامه دهند. همسر عطاران فریده فرامرزی نام دارد كه برای بازی در فیلم «صندلی خالی» سامان استركی نامزد دریافت سیمرغ بلورین نقش مكمل زن جشنواره فجر شده است.

خصوصیات اخلاقی عطاران از زبان همسرش

گاهی اوقات مجسمه‌سازی می‌کند و نقاشی و خطاطی ماهرانه‌ای دارد. علاقه عجیبی به فوتبال دارد و تیم فوتبال هنرمندان را پایه گذاری کرد. غرور در زندگی‌اش جایی ندارد و بسیار شوخ، با شخصیتی جالب است. علاقه خاصی به زندگی‌اش دارد و در مورد خوشبختی می‌گوید: "هرچه قدر که در زندگی پیش می‌روم احساس می‌کنم هر اندازه ازخودگذشتگی بیشتر باشد، تا بتوانی مسایلی را که به نظرت چیزهای خوبی نیست، تحمل کنی، هم خودت از زندگی بیشتر لذت می‌بری و هم اطرافیان و خانواده‌ات از زندگی در کنار تو خوشحال و راضی‌اند. پول چیز خوبی است اما به خوشبختی ربطی ندارد و به تنهایی نمی‌تواند ضامن خوشبختی خانواده باشد."

گفتگوی کوتاهی با رضا عطاران

بچه خیلی دوست دارم اما...

من بچه خیلی دوست دارم و وقتی بچه های مردم را می‌بینم حسودی‌ام می‌شود که اینقدر دوست داشتنی، باحال و زیباترین موجودات روی زمین هستند.

قبل از ازدواج بر فرزنددار نشدن توافق کردیم

ابتدا هم با همسرم هم عقیده بودیم و از قبل از ازدواج هم به صورت جدی برفرزنددار نشدن توافق کردیم.

تنبلم و کم می‌نویسم

سناریوی اغلب سریال‌هایی که تا امروز ساخته‌ام را خودم نوشته‌ام، در «ساعت خوش» هم کار اصلی‌ام نویسندگی بود تا بازیگری، اما چون در کل آدم تنبلی هستم، دوست ندارم زیاد وارد حیطه نویسندگی شوم.

فیلمم و خاطرات دوران کودکی‌ام

بخش زیادی از دوران کودکی‌ام را در «خوابم می‌آد» به تصویر کشیده‌ام؛ مثل‌‌ همان صحنه‌ای که سرهنگی در کوچه‌مان زندگی می‌کند و چون از نظر مالی وضعیت خوبی دارد، توانسته در آن زمان تلویزیون بخرد و هفته‌ای یک بار که کارتون یا برنامه‌های جالب از تلویزیون پخش می‌شود، اجازه می‌دهد اهل محل به خانه‌اش بیایند و تلویزیون ببینند. البته خاطراتی از این دست خیلی زیاد دارم اما باید از آن‌هایی استفاده می‌کردم که به ماجرای داستانمان می‌خورد و قصه را پیش می‌برد. چون داستان ما، درباره ترس رضا (کاراک‌تر اصلی فیلم)، به خاطر دزدی‌ای که باید انجام بدهد و این مسائل بود بنابراین باید توسط عناصری که در کار وجود داشت داستان را پیش می‌بردیم، به همین دلیل نمی‌توانستم بسیاری از خاطرات دوران کودکی‌ام را در این فیلم به کار ببرم. بیشتر سعی کردم آن بخش‌هایی که به داستانمان نزدیک است را به کار ببرم.

در هر وضعی باشم، راضی‌ام

بیشترین خصوصیات مشترک بین من و کاراکترهایی که تا امروز بازی کرده‌ام، به کاراکترم در فیلم «هوو» مربوط می‌شود که احساس می‌کردم بیشترین درصد نزدیکی با روحیات و شخصیت واقعی خودم را دارد؛ البته منظورم این نیست که کارهایی که آن کاراک‌تر می‌کرد را من هم انجام می‌دهم! بلکه حال و هوایی که آن آدم داشت مثل راحت بودن، مهم نبودن مال و منال دنیا آنقدر که دوست ندارد هیچ چیز در میان باشد و حتی از اینکه پول به دستش بخورد بدش می‌آید، اینکه دوست دارد در حال زندگی کند و از هر اتفاقی که می‌افتد حتی اگر بد‌ترین هم باشد، لذت ببرد و... همیشه یک مثال دارم که با تکرارش در ذهنم، سعی می‌کنم خودم را از شرایط موجود راضی نگه دارم.

خوش به حال اکبر عبدی

چرا باید دروغ بگویم؟ واقعا آن زمانی که اکبر عبدی در فیلم‌هایی مانند «ای ایران»، «آدم برفی»، «دزد عروسک‌ها»، «دلشدگان»، «هنرپیشه»، «مادر» و... بازی می‌کرد، هرگز تصور نمی‌کردم روزی قرار است در فیلمی بازی کند که خودم کارگردانش هستم! واقعا خوش به حال اکبر عبدی که در بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران، آن هم در کنار بزرگ‌ترین کارگردانان بازی کرده است.

آن‌هایی که سیمرغ گرفتند و فراموش شدند

آدمی نیستم که بخواهم برای زندگی‌ام برنامه ریزی کنم چون زندگی کردن و خوش گذراندن در حال را به هر چیزی ترجیح می‌دهم، برای همین خودم هم نمی‌توانم حدس بزنم در کاری مثل «توفیق اجباری» بازی خواهم کرد یا قرار است فیلمی بسازم که به واسطه‌اش ۲ ماه با عواملمان فقط خوش بگذرانیم! با همه این تفاسیر، این در ذهنم هست که روند خوب امروزم را برای سال بعد هم نگه دارم تا اتفاقاهای بهتری برایم بیفتد. بله، سیمرغ یا جوایزی از این دست باعث دردسر خیلی از بازیگر‌ها شده، نمی‌توانم نام کسی را ببرم چون شاید باعث دلخوری این بازیگر شود اما طیف بسیار زیادی از بازیگرانمان بوده‌اند که بعد از دریافت سیمرغ و وسواس‌های بیش از حدی که در انتخاب کار‌ها برای خودشان اعمال کرده‌اند، خیلی وقت از خاطر همه فراموش شده‌اند! بسیاری از این آدم‌ها چون ابتدای راه‌شان بوده و با کار خوب شروع کرده‌اند و خواسته‌اند با واسواس خاصی جلو بروند، ترمزشان کشیده شده و برای همیشه از دور خارج شده‌اند!

خودم هم می‌دانم دیگر آن رضای سابق نیستم

الان که نگاه می‌کنم، به نظرم وقتی جوان‌تر بودم، مثلا در دوران دانشجویی، خیلی انسان بهتری بودم! حتی «خوابم می‌اد» هم فیلمی بود در ستایش درستکاری که شخصیتی به نام رضا تا به حال در زندگی‌اش خلاف نکرده و چون درستکار است، باید آخر فیلم بمیرد! بعید است در یک فیلم کمدی ببینیم شخصیت اصلی‌اش بمیرد! این نفکرات، نتیجه اتفاق‌ها و شرایطی است که در زندگی‌ام با آن روبه رو شده‌ام، خودم هم می‌دانم آن رضای قدیم نیستم! معلوم است که دوست داشتم‌‌ همان شکلی بودم. اصلا انگار انسان از وقتی متولد می‌شود، هر چه جلو‌تر می‌رود خصوصیات خویش از او کم می‌شوند! زندگی مانند جاده‌ای می‌ماند که ابتدایش انسان بار خوب و ارزشمندی با خود به همراه دارد اما طی مسیر مجبور می‌شود بارش را مدام این ور و آنور جاده خرج کند و زمین بگذارد. راستگویی، درستکاری، سالم بودن، اخلاقیات و... از آن خصوصیتا مهمی هستند که حین راه از انسان کم می‌شوند.

تصاویر رضا عطاران در شبکه‌های اجتماعی

منابع: ویکی پدیا، وبسایت آسمونی