اجلاسی بدون بزرگان آسیایی

نمایندگان مجلس هفتم و البته در راس آن هیات رئیسه مجلس در سه سال گذشته خیلی از خود علاقه نشان داده اند که در سطح بین المللی تاثیرگذار بوده و حضوری فراملی از خود نشان دهند. در راستای همین ارتباطات است که مجمع مجالس آسیایی با حمایت گسترده ایران روبه رو شده و فعالیت های ایران در این مجمع به گونه یی بود که باعث شد غلامعلی حداد عادل به عنوان رئیس دوره یی مجمع مجالس آسیایی انتخاب شده و دومین مجمع عمومی آن هم در تهران برگزار شود. اما ظاهراً هرچه مجلس نشینان ساختمان بهارستان رغبت زیادی برای نزدیکی نمایندگان مجالس آسیایی از خود نشان می دهند، آسیایی ها چندان علاقه یی ندارند در این اجلاس قاره یی از خود مشارکت نشان دهند. اجلاس اخیر تهران که در آن تنها سه رئیس مجلس از کشورهای آسیایی حاضر شدند بهترین گواه این مدعا است کما اینکه نشست سال گذشته اتحادیه مجالس آسیایی برای صلح (AAPP) هم به اعتقاد اکثر کارشناسان با سردی تمام برگزار شد و تهران به عنوان میزبان این نشست نتوانست انتظارات خود را برآورده کند. چرا که در نشست سال گذشته هم روسای مجالس بسیاری از کشورها افتخار حضور نداده و اجلاس شور و حال لازم را نداشت. در این شرایط امید می رفت که تمهیدات لازم برای برگزاری پرشور دومین مجمع عمومی مجالس آسیایی اندیشیده شده و مقدمات کار به گونه یی چیده شده باشد تا استقبال لازم از این اجلاس به عمل بیاید اما اجلاس دو روزه تهران نشان داد که استقبال روسای مجالس آسیایی از این اجلاس سرد تر از سال گذشته هم بوده است و این برای اجلاسی که با دبدبه و کبکبه فراوان آغاز به کار کرد و مسوولان اجرایی اش در وصف ویژگی های آن کلی سخن گفته بودند اصلاً مقبول جلوه نمی کند. یک بار فقط در ذهنتان تصور کنید از ۴۰ کشوری که در مجمع مجالس آسیایی عضو هستند تنها روسای سه کشور حاضر شدند به تهران بیایند و بقیه در سطح نایب رئیس و حتی نماینده شرکت کردند. آیا حرف دیگری هم باقی می ماند؟
● تناسب بین همه چیز
اوضاع و احوال دومین نشست مجالس آسیایی را از حال و روز سایت اینترنتی این اجلاس می توان فهمید. این اجلاس دو روز که بیشتر نیست، پیش از برگزاری اجلاس هم که مخاطب چندانی نداشت و با پایان یافتن اجلاس هم دیگر سایت فعالیتی نخواهد داشت؛ بنابر این همین دو روز است که پایگاه اطلاع رسانی دومین نشست مجالس آسیایی مشتری دارد و مخاطبان از آن انتظار دارند به اطلاع رسانی در خصوص اجلاس بپردازد، با این حال مخاطبانی که صبح سه شنبه سری به سایت زدند و سراغ بخش فارسی آن رفتند با یک پیغام خطا مواجه شدند؛ به این معنا که بخش فارسی سایت قابل استفاده نیست. این یعنی اینکه شما یا باید انگلیسی بلد باشید و از سایت استفاده کنید یا اینکه اخبار اجلاس را از همان ایسنا و مهر و فارس دریافت کنید. طبیعی است از اجلاسی که سایت اختصاصی اش در همان دو روزی که باید فعال باشد به مشکل می خورد نباید انتظار داشت که میهمانانش آن را چندان جدی بگیرند و در سطح عالی در آن حضور پیدا کنند. این در حالی است که «مجمع مجالس آسیایی» مرکب از ۴۰ عضو و بیش از ۱۰ کشور و نهاد ناظر، بزرگ ترین نهاد منطقه یی در آسیا بوده و انتظار می رفت وقتی میزبانی آن به ایران سپرده می شود لااقل در اطلاع رسانی به صورت آبرومندانه یی عمل شده و در روز اجلاس بخش فارسی سایت با مشکل مواجه نشود. البته اگر قرار باشد سطح اجلاس را با سطح اطلاع رسانی مقایسه کرده و بر مبنای قاعده همه چیزمان به همه چیزمان بیاید اوضاع را بررسی کنیم نقصی دیده نمی شود و همه چیز با هم تناسب دارد.
● چه هدفی؟ چه موفقیتی؟
هدف از برگزاری دومین نشست مجمع عمومی مجالس آسیایی چه بود؟ برای پاسخ به این سوال از واژگان زیبای زیادی می شود استفاده کرد و تعابیر مختلفی هم می توان به کار برد. پاسخ این پرسش را محمد هادی نژاد حسینیان دبیرکل مجمع عمومی مجالس آسیایی در یک کلمه می دهد؛ «همگرایی». همین واژه همگرایی در سخنرانی غلامعلی حداد عادل رئیس دوره یی اجلاس هم جایگاه ویژه یی دارد و محمد حسن ابوترابی فرد رئیس شورای اجرایی مجالس آسیایی هم در سخنرانی اش به گونه دیگری از آن استفاده می کند و از آسیایی ها می خواهد آن را جدی بگیرند؛ گویی مسوولان ایرانی اجلاس از قبل با هم هماهنگ کرده اند همه از همگرایی حرف بزنند و محوریت سخنرانی هایشان را این موضوع تشکیل بدهد. شاید مدلی که از همگرایی کشورهای آسیایی مدنظر مسوولان ایرانی است مدلی برگرفته از «آسه آن» باشد. یعنی نمونه یی از همگرایی منطقه یی که این سازمان را پس از اتحادیه اروپا، تبدیل به موفق ترین سازمان همکاری منطقه یی کرده و رشد اقتصادی ثابت و تجارت آزاد را برای اعضای خود تضمین کرده است. بر این اساس پیش بینی می شود که برگزارکنندگان اجلاس با چنین هدفی و به منظور رخ نمایاندن یک اتحاد آسیایی و یک همگرایی قاره یی ترتیب برگزاری اجلاس تهران را داده باشند؛ اما ظاهراً روسای مجالس دیگر کشورهای آسیایی اعتقاد زیادی به ایجاد همگرایی در روابط مجالس کشورهای آسیایی ندارند یا اگر هم داشته باشند اجلاس تهران را بستر مناسبی برای ایجاد همگرایی نمی دانند چرا که اگر جز این بود کشورهای آسیایی حضور پررنگ تری در اجلاس از خود نشان می دادند و به جای آنکه در سطح نماینده و نایب رئیس در اجلاس حاضر شوند روسای خود را به اجلاس می فرستادند، حال آنکه گزارش های خبرنگاران پارلمانی حاضر در اجلاس حکایت از این دارد که حضور روسای مجالس کشورهای آسیایی در اجلاس بسیار کمرنگ بوده و به قول معروف، روسا چندان اجلاس را جدی نگرفته اند. علاوه بر این خود نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم حضور چشمگیری در این اجلاس از خود نشان ندادند و صندلی های قابل توجهی در طول جلسه خالی بود. اندک نمایندگانی هم که به اجلاس آمده بودند پس از سخنرانی رئیس جمهور سالن اجلاس سران را ترک کرده و بقیه هم در طول اجلاس زمان کمی را به حضور در سالن اختصاص دادند. با این وجود نمایندگان مجالسی که آمده بودند در سخنرانی های خود بر خواست برگزارکنندگان اجلاس مبنی بر لزوم همگرایی تاکید کرده و در مصاحبه هایی که اکثرشان شبیه هم بود بر همبستگی و اتحاد میان کشورهای آسیایی تاکید می کردند.
● ...و اما دستاورد
دومین نشست مجمع عمومی مجالس آسیایی که روز دوشنبه با سر و صدای زیادی آغاز به کار کرد و در طول برگزاری هم از سوی مسوولان ایران با تبلیغات پرطمطراقی همراه بود روز سه شنبه در حالی به کار خود پایان داد که جز تعدادی سخنرانی کلیشه یی و ابراز امیدواری های خوش بینانه نسبت به همگرایی آسیایی ها، با اتفاق ویژه یی همراه نبود و مشخص نیست این اجلاس پرهزینه چه دستاوردی برای تهران به ارمغان آورده است. البته اگر اجلاس در سطحی عالی برگزار می شد و سطح میهمانان و سخنرانان از حد فعلی بالاتر بود برگزارکنندگان اجلاس می توانستند دستاوردهای دیپلماتیک و رایزنی های سیاسی خود در سطح سران را به رخ کشانده و از این بابت ابراز خرسندی کنند اما وقتی که حضور کم تعداد همین نمایندگان مجلس شورای اسلامی خودمان در اجلاس، صدای اعتراض خبرگزاری فارس را بلند کرد دیگر آیا جای بحثی باقی می ماند؟
در این میان بهتر است بزرگان مجلس هفتم و اعضای هیات رئیسه مجلس دنبال دستیابی به پاسخ این پرسش باشند که چرا بزرگان مجالس آسیایی به دعوت ایران پاسخ نمی گویند و به تهران نمی آیند و چرا اجلاسی با این اهمیت در سطحی پایین برگزار می شود و اساساً چرا دیپلماسی پارلمانی مجلس هفتم نتوانسته انتظارات را برآورده کند؟ آیا ارتباطی میان برخورد کشورها با مجلس ایران و نحوه برگزاری انتخابات مجلس هفتم وجود دارد؟ آیا سطح نمایندگان در مجلس هفتم باعث شده مجالس دیگر کشورها به خود اجازه دهند دعوت نامه های ارسالی از تهران را جدی نگیرند؟ این پرسش هایی است که در آستانه انتخابات مجلس هشتم مهم جلوه می کند و لازم است نهاد نظارت کننده بر انتخابات هم به آن نگاهی جدی داشته باشد.

سجاد سالک

منبع : روزنامه اعتماد