تاثیر تک‌ فرزندی، بر کودک و والدین

درباره تک فرزندی 2باور وجود دارد.

باور اول:

باور اول اینکه چند فرزندی بسیار دشوارتر از تک فرزندی است چون پدر و مادر همه انرژی خود را روی یک فرزند میگذارند.

باور دوم:

در صورتیکه به باور عده ای تک فرزندی مشکل‌تر است چون والدین فقط یک فرصت تکرار نشدنی برای تربیت فرزند خود دارند. به هر حال تک فرزندی شمشیری دو لبه است که نقاط ضعف و قوت گوناگون دارد.

 

ویژگیهای تک ‌فرزندها

بسیاری از تک فرزندها نمی توانند ناامیدی‌ و فشارهای روانی را تحمل کنند. آنها در خانواده‌ای رشد می کنند که افراد بالغ در آن حضور دارند و کودک دیگری نیست که بتواند با او ارتباط برقرار کند. توجه و علاقه والدین سبب می شود کودک احساس کند شخصی مهم است. کودک می گوید من دوست دارم تنها فرزند خانواده باشم. هیچ رقیبی نداشته باشم و کسی حسادت مرا تحریک نکند. کودکانی که در خانواده تک فرزند زندگی می کنند، احساس امنیت و اعتماد به نفس زیادی دارند و دیدگاه‌های خود را براحتی بیان می کنند. آنها زودتر از دیگر کودکان به فعالیت اقتصادی مشغول می شوند.

 

معایب تک‌فرزند بودن

یکی از معایب تک فرزند بودن، تأثیر آن بر مراحل رشد کودک است. این کودکان کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا کنند. آنها دوست و همدمی در منزل ندارند بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی کنند و فرصتی برای کنترل و مدیریت آنها نخواهند داشت. مراقبت افراطی از تک فرزند  او را به فردی ضعیف و کم تحمل تبدیل می کند. اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت کننده رو به رو شود یا امکان آشکار کردن این نوع احساسات را برای او فراهم نکنند، تحمل وی را برابر این نوع احساسات ضعیف خواهند کرد.

 

هرچه حمایت آنها از تنها فرزندشان بیشتر شود، قدرت و تحمل وی در رویارویی با مشکلات کاهش مییابد و از این رو بسیار شکننده و آسیب‌پذیر می شود. در خانواده‌های تک فرزند، والدین و فرزندان هر دو احساس می کنند نیاز شدیدی به یکدیگر دارند. پس ناگزیر به مراعات یکدیگر هستند.