وابستگی کودک به مادر، طبیعی است

پرسش: من مادر دختر 2 ساله هستم.ك شرایط خاص زندگی ما باعث شده نسبت به فرزندم عذاب وجدان زیادی داشته باشم(بخاطر شغل من،من و دخترم خارج از خانه اصلیمان در شهر دیگری زندگی میكنیم و همسرم نصف هفته رو با ما هست که هم به خاطر این موضوع و هم در كل بخاطر اینكه صبح ها ژیش دخترم نیستم شدیدا عذاب وجدان دارم. از طرفی بخاطر بهبود وضعیت زندگیمون ترجیح می دیم این شرایط رو تا مدت دیگه ای ادامه بدیم.

حالا دخترم بیش از حد بغلی شده و حتی توی خونه اكثر اوقات خودش راه نمیره و بیرون از خونه ب محض اینكه شخص غریبه ای رو میبینه یا ماشنی از كنارمون رد میشه سریع خودشو تو بغل من میندازه یا اگر خونه كسی بریم ك كاملا باهاشون اشنا نباشه از روی پای من تكون نمیخوره و بعد از چند دقیقه اسرار داره ك برگردیم خونه.البته اگر دیگران بهش توجه خاصی بكنن و كم كم ترسش كم میشه و شروع ب بازی می كنه. حالا من 2 سوال دارم:
1) واقعا نمیدونم بهبود وضعیت مالی ارزش انقدر سختی كشیدن رو داره یانه!؟
2) برای بهبود وابستگی دخترم من چه عكسالعملی نشون بدم؟ و ایا نیاز هست به روانشناس كودك مراجعه كنم یا خیر؟
پاسخ: اول اینكه دختر شما مشكلی ندارد و رفتارهای اینچنینی  طبیعی هستند و باید تفاوتهای فردی كودكان با همدیگر را هم به این موضوع اضافه كنیم . برای فرزند شما مهم این نیست كه دائم كنارش باشید بلكه حتی یك ساعت اگر كنار او باشید شاید كافی باشد به شرطی كه ان یك ساعت واقعا با او باشید و به نیازهای او برسید برای بچه تا 2 سالگی باید این ذهنیت ایجاد شود كه برای مثال مادرش ساعت 5عصر به خانه می آید.

 یعنی باید بتواند رفتارهای مادر را پیشبینی كند. از بغلی شدن بچه هم نترسید و اگر درخواست بغل داشت او را در اغوش بگیرید.نیازی به مراجعه به روانشناس هم نیست.كتاب ارسال شده را نیز مطالعه بفرمایید.
برای عضویت در خبرنامه نی نی بان و اطلاع از بهترین و پربیننده ترین مطالب، کافی است یک بار فرم عضویت ما را از اینجا پر کنید.