شعر کودک، انتظار بهار حقیقی

 انجمن نبض زندگی:

درباره‌ی سلمان هراتی

یه دوست خوب چیزیه که تا آخر عمر برای آدم کفایت می‌کنه. یه دوست خوب می‌تونه تو مدرسه باشه، می‌تونه همسایه‌ی ما باشه؛ می‌تونه یه کتاب یا حتی اون گنجشکک روی درخت باغچه باشه. یه دوست خوب شاید یه کسی یا چیزی باشه که هیچ‌وقت اونو ندیده‌ایم و نخواهیم دید؛ ولی یاد و اثری از اون همیشه باقی می‌مونه...

سلمان هراتی یه معلم بود اهل تنکابن در مازندران. من شنیده‌ام که دلش خیلی شبیه به بچه‌ها بود؛ یعنی آرام و قرار نداشت و دائم به سمت و سویی پرمی‌زد.

سلمان برای همیشه دوست همه‌ی بچه‌های ایرانی است... او خیلی دوست داشت تا اون آینده‌ای رو که ما باید برای رسیدن به سعادت بسازیمش برای ما توضیح بده.

یه جایی می‌خوندم که یکی از معلم‌هاش راجع به او گفته بود: «سلمان خیلی رو راست بود " او همانی بود که ما می‌دیدیم و حتّی بیش‌تر از آن چیزی که ما می‌دیدیم در درونش پنهان بود.»

حاصل کار سلمان هراتی در زندگی کوتاهش، برای ما سه کتاب است به نام‌های «از آسمان سبز»، « دری به خانه‌ی خورشید» که بیش‌تر به درد خوانندگان بزرگ‌سال می‌خورد و « از این ستاره تا آن ستاره» که بیش‌تر مناسب بچه‌هاست.   

سلمان در همان سال‌های جوانی در یه روز پاییزی، وقتی که به مدرسه می‌رفت تا بچه‌های یک روستا را از آسمان سبز عبور بدهد و به خانه‌ی خورشید برساند، در اثر تصادف رانندگی درگذشت. یادش سبز.

بگذار

گنجشک‌های خرد

در آفتاب مه آلودِ  

             بعد از ظهر تابستان

به تعبیر بهار بنشینند

و گل‌های گلخانه

              در حرارت ولرم والور

                          به پیشواز بهاری مصنوعی بشکفند

سلام بر آنان

              که در پنهان خویش

                             بهاری برای شکفتن دارند           

و می‌دانند

هیاهوی گنجشک‌های حقیر

                          ربطی با بهار ندارد

                          حتّی کنایه‌وار

بهار غنچه‌ی سبزی است

                          که مثل لبخند

                          باید بر لب انسان بشکفد

بشقاب‌های کوچک سبزه

تنها یک سین

                     به سین‌های ناقص سفره می‌افزایند

بهار کی می‌تواند

                     این‌همه بی‌معنی باشد؟

بهار آن است که خود ببوید

                     نه آن‌که تقویم بگوید!