رفتن به مهد کودک (5)

نی نی بان، شیدا اعتماد: کودک زیر 6 سال در دوره اوج دریافتهای حسی قرار دارد. بهتر است که مهدکودک امکان پابرهنه راه رفتن را برای کودکان فراهم کند. پابرهنه بودن و وجود فضاهایی که کودکان بتوانند روی زمین بنشینند، سینه خیز بروند و محیط را از نو کشف کنند به کودکان امکان ارتباط بهتر با محیط را می‌دهد. بنابراین در مورد مهدکودکهایی که اجازه ورود با کفش را می‌دهند، احساس خوشایندی ندارم.
دلم می‌خواهد کودک، حداقل تا وقتی که کودک است مجبور به تحمل سختیهای بزرگسالانه نباشد. اینکه کودک مجبور باشد کفش پایش کند و پشت میز بنشیند و مثل بزرگترها به دیوار روبرویش اخم کند به نظرم نوعی شکنجه می‌آید. مهدکودک شاد و خوب را جایی می‌بینم که کفشها را دم در بشود درآورد و بشود پابرهنه وارد فضایی تمیز و عاری از آلودگی شد. همین اصل ساده و شاید کودکانه، به کل نوع فضاها را در یک مهدکودک تغییر می‌دهد. حذف کفش، از جدیت محیط می‌کاهد و آن را به خانه نزدیکتر می‌کند.

حداقل فردا روز، که کودک راهی مدرسه شد می‌فهمد که این محیط با مهدکودک متفاوت است و از همین کفش پوشیدن و یا نپوشیدن جدیت را درک می‌کند. ممکن است مهدکودکهایی با شعار ایجاد دیسیپلین و نظم بیشتر در محیط و نزدیک کردن محیط به مدرسه – یعنی  دقیقا مخالف نظر من – اجازه درآوردن کفش را به کودکان ندهند.
اینجا هم شما هستید که انتخاب می‌کنید که بالاخره کفشها را باید بکنیم یا نکنیم. بهرحال آب در یک قدمی است و برای تحمیل جدیت محیط به کودک حالاحالاها فرصت دارید.
نظر شما چیست؟!
ادامه دارد....