تنبیه بدنی، تاثیر آن بر رفتار کودک

همشهری: آموختن نظم به کودکان‌ کم‌سن یکی از کارهای کلیدی است که والدین باید انجام دهند.
- اغلب والدین موافقند که این کار را باید انجام دهند، اما اینکه منضبط کردن کودک باید شامل تنبیه بدنی کودک هم باید باشد یا نه، موضوع بحث‌انگیزتری است.

آکادمی متخصصان اطفال آمریکا تنبیه جسمی کودک به هر علت را رد می‌کند و می‌گوید این کار در درازمدت به عنوان یک راهکار تغییردهنده رفتار کودک ناثیربخش نیست.
در عوض این آکادمی از راهبردهایی مانند "تایم‌آوت" پشتیبانی می‌کند که در آن هنگامی که کودک رفتارنامناسبی انجام می‌دهد، والدین او تنها می‌گذارند تا در مورد رفتارش و عواقب آن فکر کند. با این حال همچنان که بسیاری از والدین می‌‌گویند، مشکل بتوان از راه دیگری به زدن به پشت کودک از جار و جنجال تمام‌‌عیار کودک جلوگیری کرد.
اکنون پژوهشگران در دانشگاه تولان قوی‌ترین شواهد بر ضد زدن کودک را ارائه کرده‌اند؛ آنها در بررسی 2500 کودک، نشان دادند کودکانی که در 3 سالگی بیشتر تنبیه جسمی شده‌اند،  تا 5 سالگی با احتمال بیشتری ممکن است پرخاشگر شوند.
این پژوهش از بررسی‌های قبلی در مورد مضرات تنبیه جسمی حمایت می‌کند، از جمله یک بررسی در دانشگاه دوک که نشان داد نوزادانی که در 12 ماهگی با زدن به پشت تنبیه شده‌اند، در سن 3 سالگی در آزمون‌های شناختی نمره کمتری می‌آورند.
 جدا از عوامل مختلفی که در پرخاشگر شدن نوزاد دخالت دارند، تنبیه جسمی کودک در سنین پایین‌تر هم می‌تواند در پرخاشگری کودک در سنین بالاتر نقش داشته باشد، به طوری که در این بررسی کودکانی که بیش از دوبار در ماه مورد تنبیه جسمی قرار گرفته بودند با احتمال 50 درصد بیشتر در 5 سالگی پرخاشگر شده بودند.
همچنین کودکانی که تنبیه جسمی شده بودند، در مقایسه با سایر کودکان، با احتمال بیشتری نافرمانی می‌کردند، ارضای فوری خواسته‌ها و نیازهای‌شان را تقاضا می‌کردند، به سادگی دچار نومیدی می‌شدند، از خود کج‌خلقی نشان می‌دادند و با دیگر کودکان به زد و خورد می‌پرداختند.
به نظر این پژوهشگران دلیل این پیامدها این است که زدن کودک به جای اینکه باعث درک او شد، در او ترس ایجاد می‌کند. حتی در کودکی که با زدن جار و جنجال و جیغ‌کشیدن را متوقف می‌کند، درکی در مورد دلیل اینکه باید سروصدا نکند، ایجاد نمی‌شود. بر عکس زدن کودک باعث می‌شود که او رفتار تهاجمی را به عنوان الگویی برای حل و فصل مشکلات بپذیرد.
برای اینکه کودکان بفهمند که چه کارهایی و چرا غلط هستند، تلاش‌هایی مکرری بوسیله والدین لازم است، از جمله استفاده از "تایم آوت"- محروم کردن کودک از توجه، تحسین یا رابطه با والدین برای یک دوره معین زمانی (به عبارت دیگر نادیده گرفتن کودک برای مدتی معین).
این دوره خاموشی کودکان را وامی‌دارد که آرام شوند و یاد بگیرند به عواطف‌شان فکر کنند، نه اینکه هیجانات‌شان را بدون فکر کردن بروز دهند.
زدن کودک ممکن است در کوتاه‌مدت مانع رفتارهای نادرست او شود، اما با استفاده مکرر مرتبا از تاثیربخشی آن کاسته می‌شود؛ در عین حال منضبط کردن کودک با بالا رفتن سنش از این روش سخت‌تر می‌شود.
 دست کم آن طور که اخرین بررسی‌ها نشان می‌دهد، صرف کردن وقت از همان ابتدای کودکی برای تعلیم دادن کودک در مورد علت نادرستی رفتارش ممکن است در درازمدت نوجوانی به بار بیاورد که آگاهی بیشتر نسبت به خودش دارد و می‌تواند عواطفش را مهار کند.