فروردین یعنی تلاش برای قرار یافتن

با تمام بی‌قراری‌هایش دوستش دارم؛ فروردین ماه تلاش زمین برای رسیدن به قرار است...
فروردین را همیشه دوست داشتم. شور و شوق و تکاپویش را... یکهو جوانه زدن و شکوفه زدن درخت‌هایش را... …

با تمام بی‌قراری‌هایش دوستش دارم؛ فروردین ماه تلاش زمین برای رسیدن به قرار است...

فروردین را همیشه دوست داشتم. شور و شوق و تکاپویش را... یکهو جوانه زدن و شکوفه زدن درخت‌هایش را... و اصلا همین ذوقی که هردفعه با دیدن اولین شکوفه دلم را انباشته می‌کند و انگار نه انگار هرسال همین موقع‌ها، یک روز زودتر یا دیرتر وقت شکفتن می‌رسد.

اما خوب که فکر می‌کنم می‌بینم فروردین را جور دیگری دوست دارم. این فصل بی‌قرار ِ هر دم بر یک حال، طور دیگری توی دلم خانه کرده. فروردین یعنی پایان سردی. پایان مردن و شروع دوباره زنده بودن. احساس زنده بودن. خب کدام زنده شدن و قرار گرفتنی بدون سختی و بی‌قراری ممکن است؟ شاید درخت تا بخواهد بیدار شود از خراش برداشتن پوست ِ تنش و جا خوش کردن شکوفه‌ها و برگ‌ها کمی درد هم کشیده باشد. بی‌تاب هجوم یکباره جوانه‌ها هم شده باشد. شاید آسمان یک روز درمیان یادش می‌آید که بغضی از غم سال پیش توی گلویش مانده که حالا باید ببارد. ببارد که تمام شود. آسمان فروردین را بعد از چند روز بارش دیده‌اید؛ سوی ستاره‌هایش را دیده‌اید که بیشتر شده؟ تعدادشان هم... فروردین یعنی تلاش برای شروع قرار و نوید اردی‌بشت آرام و دل‌انگیز و روزهای گرم و پر نعمت و فروانی.

با تمام بی‌قراری‌هایش دوست دارم فروردین را که ماه تلاش زمین برای رسیدن به قرار است...

اصلا گاهی آدم باید به عشق اردی‌بهشت وجودش، فروردین باشد. بی‌ترس از رگبار و آفتابی که یک دم هست و یک دم نیست.

سلام بهار... خوش آمدی.

لیلا باقری