چند خط درباره ناامیدی

تا زمانی که امید در دل آدم‌هاست، ناامیدی هیچ معنایی ندارد. ناامیدی دقیقا آنجایی وارد می‌شود که امید رفته است. آنجایی که یک‌نفر با خودش فکر می‌کند دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او …

تا زمانی که امید در دل آدم‌هاست، ناامیدی هیچ معنایی ندارد. ناامیدی دقیقا آنجایی وارد می‌شود که امید رفته است. آنجایی که یک‌نفر با خودش فکر می‌کند دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او را خوشحال کند یا دیگر چیزی از زندگی نمی‌خواهد و برای رسیدن به چیزی هم تلاش نمی‌کند...

اینجاست که ناامیدی، با تمام قوا وارد میدان می‌شود و چهره سخت زندگی را نشان می‌دهد؛ چهره‌ای که چندان خوشایند نیست و تا زمانی که به آن چشم بدوزی و امید را وارد نکنی، ناامیدی همچنان در میدان بازی می‌کند. بازی ناامیدی در زمین، بازی بدی است؛ اعتمادبه‌نفس را می‌گیرد، قدرت حرکت را هم همین‌طور. کمی بعد انفعال می‌آید. روان‌شناسان معتقدند وقتی مردم امید به اینکه تلاش‌هایشان می‌تواند تاثیر مثبتی داشته باشد را از دست بدهند، با انفعال، تسلیم شرایط ناخوشایند و حتی یأس می‌شوند و در مرحله آخر، ناامیدی در حد افراط، آنها را به سمت بیماری خطرناک افسردگی می‌برد. برای همین است که توصیه می‌کنند هیچ‌وقت اجازه از دست رفتن امید را به خودتان ندهید و تحت هر شرایطی، قسمتی از دلتان را به این حس دوست‌داشتنی اختصاص بدهید. آنها توصیه می‌کنند در روزهای سخت زندگی، باید وقتی برای خود در نظر گرفت و به همه‌چیز یک‌بار دیگر نگاه کرد. وقتی بوی ناامیدی در دل می‌پیچد، باید برگشت و به تمام راه‌های آمده و موفقیت‌ها فکر کرد. باید کمی وقت گذاشت و راه‌ها و مسیرهای دیگر را پیدا کرد و با تعریف هدف‌های کوچک و کمی راحت، نرمش کوچکی برای رسیدن به هدف‌های بزرگ‌تر و مهم‌تر انجام داد. با این راه‌حل‌ها و هر راه‌حل خودشناسی دیگر، جای خالی برای ناامیدی نمی‌ماند و روزهای سخت، همچنان که آمده‌اند، می‌روند.