وقتی زبان فارسی را پاس نمی داریم

زبان هر ملتی هویت و به نوعی شناسنامه آن ملت است و با تعمق در زبان و آثار ادبی برجای مانده ادبا و نویسندگان یک ملت می توان با تمدن وفرهنگ و پیشینه تاریخی یک ملت آشنا شد. زبان شیرین …

زبان هر ملتی هویت و به نوعی شناسنامه آن ملت است و با تعمق در زبان و آثار ادبی برجای مانده ادبا و نویسندگان یک ملت می توان با تمدن وفرهنگ و پیشینه تاریخی یک ملت آشنا شد. زبان شیرین فارسی با قدمت فراوان همواره شهره آفاق بوده و هست و همین امر اهمیت حفظ اصالت و پاسداشت آن را برای انتقال درست به نسل های آینده چند برابر می کند و این مهم وظیفه ای است بر عهده همه ما فارسی زبانان از این رو عزمی ملی باید تا این زبان با اصالت از هرگونه گزندی اعم از تحریف یا وارد کردن واژه های نامانوس و بیگانه مصون بماند. آن چه نگارنده را به نگارش این چند سطر واداشته این است که برخی از مسئولان در گفته هایشان از واژه های نامانوس و بیگانه استفاده می کنند.

در حالی که سخنان مسئولان به صورت نوشتار در می آید و می ماند و از این روست که مهارت آنان در استفاده از ادبیات غنی فارسی خود می تواند عامل ترویج زبان شیوای فارسی باشد.به کاربردن واژه های بیگانه یا ساختن واژه ها و عبارت های نامانوسی که از سوی برخی مسئولان دلسوز اما غیر متخصص صورت می گیرد نکته ای است قابل تامل. به عنوان مثال در خبری به نقل از یک مسئول ترکیب عبارت «شنا» با پسوند «گاه» کلمه ای نامانوس ایجاد کرده بود که می شد از کلمات روان تری به لحاظ ادبی استفاده کرد، که به روانی و شیوایی جمله کمک کند. هم چنین در تقسیم بندی مناطق شنا از لحاظ آلودگی به کار بردن کلمات تنوین دار «نسبتا آلوده» یا «شدیدا آلوده» که جای تامل دارد.از سوی دیگر بسیاری از دستگاه و نهادها با وجود تعیین کلمات و واژه های جایگزین هم چنان از کلمات بیگانه و نامانوس استفاده می کنند که این امر در بین نهادهای مختلف مشهود است و از جمله آن ها می توان به دستگاه قضایی اشاره کرد که کلمات عربی از قدیم در این سیستم مورد استفاده بوده و هم چنان نیز رایج است این در حالی است که حتی تلفظ برخی کلمات گذشته از فارسی نبودن برای مردم بسیار سخت است. مثل کلمه موصی به معنای وصیت کننده.البته نقش فرهنگستان زبان فارسی را نباید در این زمینه نادیده گرفت که نظارت و تذکری در این گونه موارد شاید کارساز باشد و بتواند گامی برای پاسداشت زبان فارسی باشد.به هر روی اهمال و کوتاهی در پاسداشت زبان فارسی از سوی هرکس که صورت گیرد اعم از مسئولان یا مردم بی احترامی به هویت ایرانی است و از سوی مسئولان ناپسندتر است به دلیل نقشی که آن ها خود می توانند در ترویج زبان و ادبیات فارسی داشته باشند.