محرم، ماه الهی

شکر گزاریم پروردگار را که تن سالم داد و عمری باقی ماند که محرم را درک کنیم. خداوند به شما عزیزان که بر سرسفره سیدالشهدا نشسته اید و برای سالا ر شهیدان گریه کردید اجر بی کران عنایت …

شکر گزاریم پروردگار را که تن سالم داد و عمری باقی ماند که محرم را درک کنیم. خداوند به شما عزیزان که بر سرسفره سیدالشهدا نشسته اید و برای سالا ر شهیدان گریه کردید اجر بی کران عنایت کند. سفره عاشورا سفره ای است که نعمت های فراوانی خداوند تبارک و تعالی بر سر این سفره قرار داده است. نعمت هایی که با هر ذائقه ای سازگار است هرکس بر سر این سفره نشیند برحسب میل و ذائقه خود لقمه ای بر می دارد. این سفره خصوصی نیست اینجا جایی است که نمی توان به آن مرتبه ای قائل شد هم بنده گنه کار و هم اولیای خاص اینجا هستند، همه را یک جور می پذیرند منتها یک جور نگاه نمی کنند.

هرکس برحسب اشتهای خود از این نعمت ها بهره مند می شود. این ایام سیری است که انسان سلوک خود را آغاز می کند وبه لقا» الله می پیوندد. سیر یک انسان کامل است.

هدف غایی این که مقدمات حرکت انسان را به سوی معراج فراهم می کند و راه را برای رسیدن به کمال انسانی آسان می سازد تا هر چه بیشتر به خدا که مقصد نهایی این سیر و سلوک است نزدیک شود وبه کمالات و فضائل ملکوتی آراسته گردد.

استعدادهای عالیه روحی و ملکوتی انسان در این ماه شکوفا می گردد که در آستان قرب ربوبی با وصال به حق به سعادت جاودان رسد، هر کس که اهل طریقت باشد این راه برایش بهترین و آسانترین راه ها به سمت پروردگار است. گوشه گوشه این روزها و ایام برای همه پیام دارد، عالمی حرف برای اهل معنا و اهل سلوک دارد. ورود بر امام حسین (ع) و شناخت امام حسین(ع) معرفت بر حسین(ع) و این ذات مقدس راه هایی دارد.

اگر ما انسان ها این کلید را داشته باشیم، به راحتی به معارف این ذات مقدس پی می بریم.

شیخ جعفر شوشتری می فرماید: یکی از صحنه هایی که در کربلا جان سوز بود آنجایی است که وجود مقدس و نازنین امام حسین (ع) در ظهر عاشورا گریه کرده، جنگیده، زخم های فراوان پیکر مطهرش را گرفته، گوشه ای از میدان ایستاده، تشنه و یک مرتبه آن ملعون با سنگی پیشانی حضرت را نشانه گرفت. خون از پیشانی حضرت جاری شد. پیراهن مبارک را بالا می زند تا صورت را از خون پاک کند. ملعونی دیگر سینه حضرت را هدف گرفت که توان ایستادن را از امام می گیرد.

روی زمین افتاده می بیند که لشگر دشمن به سمت خیمه ها حمله کرد. حسین (ع) سری بلند کرد و نگاه کرد. با صدای حزین فرمود کجا می روید؟ من هنوز زنده ام. امام حسین (ع) در عاشورا جان خود را فدای دین جدش کرد و دین جدش را احیا کرد.

نویسنده : حمید حسینی