تأملات فیدل «انتقاد از خود» بوش

رییس جمهور ایالات متحده, طی یک سخنرانی کوتاه ۱۵دقیقه ای, حرف هایی زد که اگر از دهان مخالفان او بیرون آمده بود, به مثابه افتراهای زننده و بدبینانه در باره نظام اقتصادی کشور او, که وی آن را «سرمایه داری دمکراتیک» می نامد, تلقی می شد

رییس‌جمهور ایالات متحده، طی یک سخنرانی کوتاه ۱۵دقیقه‌ای، حرف‌هایی زد که اگر از دهان مخالفان او ‏بیرون آمده بود، به مثابه افتراهای زننده و بدبینانه در باره نظام اقتصادی کشور او، که وی آن را ‏‏«سرمایه‌داری دمکراتیک» می‌نامد، تلقی می‌شد. ‏

او بعد از آن‌که به طور دراماتیکی از کنگره تقاضا کرد ٧٠٠ میلیارد دلار برای مقابله با بحران اختصاص دهد، از ‏جمله دلایل زیر را ذکر کرد:‏

ـ این یک دوره غیرعادی برای اقتصاد آمریکاست.‏

ـ ما شرایط وحشتناکی را در اقتصاد ایالات متحده شاهده بوده ایم.‏

ـ هدف حفظ کل اقتصاد کشور است.‏

ـ من اعلام کرده ام که اقتصاد جهانی ما هم‌چنان با قوانین قرن بیستم تنظیم می‌شود و ما باید آن را با ‏تبدیل به ساختار مالی قرن بیست‌ویکم به‌روز کنیم.‏

ـ بانک‌ها اعتبارات محدودی دارند.‏

ـ وام‌دهندگان بسیاری بدون ارزیابی توانایی بازپرداخت وام‌ها را تأیید کرده اند.‏

ـ چگونه ما به این نقطه رسیدیم؟ معنی این برای آینده مالی کشور چیست؟

ـ اقتصاددان‌ها می‌گویند این‌ها مسایلی است که طی بیش از یک دهه شکل گرفته اند.‏

ـ اکثر اقتصاددانان اتفاق‌نظر دارند که مشکلاتی که ما امروز شاهد آن هستیم در عرض یک دوره طولانی ‏به وجود آمده اند.‏

ـ کارآفرینان بسیاری برای شروع فعالیت اقتصادی، خرید خانه یا اتومبیل وام گرفتند. پی‌آمدهای منفی ‏بسیاری، به ویژه در بازار مسکن وجود دارد.‏

ـ بسیاری از وام‌های مسکن بدون ارزیابی دقیق توانایی بازپرداخت دریافت‌کنندگان از طرف وام‌دهندگان ‏اعطا شد.‏

ـ خیلی‌ها تصور می‌کردند می‌توانند وام مسکن خود را بپردازند، اما این‌طور نشد.‏

ـ تمام این‌ها فراتر از بازار مسکن تأثیر می‌گذارند.‏

ـ سهام به سرمایه‌گذاران سراسر جهان فروخته شد. خیلی‌ها تصور می‌کردند این سهام‌ها دارای ارزش ‏واقعی هستند.‏

ـ شرکت‌های بسیاری مانند «فردی مک» مبالغ هنگفتی پول قرض کردند و بازار مالی ما را با خطر روبه‌رو ‏کردند.‏

ـ بانک‌های بزرگ میزان زیادی دارایی جمع کردند که قادر به فروش آن‌ها نشدند.‏

ـ دیگر بانک‌ها خود را در شرایط مشابهی یافتند و اعتبار موجود کاملاً خشک شد.‏

ـ بسیاری فکر می‌کردند از طرف دولت فدرال تضمین شده اند و نظام مالی ما را در معرض خطر قرار دادند.‏

ـ اوضاع هر روز وخیم‌تر شد.‏

ـ من شدیداً به بازار آزاد اعتقاد دارم.‏

ـ تنزل بازار مسکن تأثیر دومینو ایجاد کرد.‏

ـ من معتقدم شرکت‌هایی که تصمیمات غلط گرفتند باید هزینه آن را پبردازند. تحت شرایط عادی من این ‏راه را می‌رفتم. اما این شرایط عادی نیستند.‏

ـ بازار درست عمل نمی‌کند. وسیعاً اعتماد از دست رفته است.‏

ـ کارشناسان اقتصادی ارشد دولت هشدار می‌دهند که بدون اقدام فوری، کشور ممکن است هراس‌زده ‏شود، بانک‌های بیش‌تری ورشکست شوند، تأثیرات منفی بر حساب‌های بازنشستگی وارد شود، ضبط و ‏تخلیه واحدهای مسکونی می‌تواند افزایش یافته و میلیون‌ها آمریکایی کار خود را از دست بدهند.‏

ـ کشور ممکن است یک رکود طولانی و دردناک را تجربه کند. ما نباید بگذاریم این اتفاق بیافتد.‏

ـ خیلی‌ها می‌پرسند طرح نجات چگونه عمل خواهد کرد؟

ـ این طرح باید هر چه زودتر تصویب شود.‏

ـ دولت فدرال حدود ٧٠٠ میلیارد دلار برای تزریق به نقدینگی اختضاص خواهد داد.‏

ـ دولت تلاش خواهد کرد هر چه زودتر بازارها را به وضعیت عادی برگرداند.‏

ـ ما دیده ایم که چگونه یک شرکت می‌تواند آنقدر رشد کند که سقوط آن کل نظام مالی را به خطر بیاندازد.‏

ـ دولت باید مجوز داشته باشد نگاه نزدیک‌تری به شرکت‌ها بیاندازد تا تضمین کند که رشد آن‌ها اقتصاد ‏جهانی را تهدید نکند.‏

ـ سرمایه‌داری دمکراتیک بهترین نظامی است که تاکنون وجود داشته است.‏

ـ من می‌دانم که آمریکایی‌ها بعضی اوقات ناامید می‌شوند، اما این وضعیت موقتی است.‏

ـ تاریخ نشان داده است، که در زمان آزمون واقعی، رهبران آن متحداً به مصاف اوضاع برمی‌خیزند.‏

ـ فردا، در کاخ سفید، اوباما، مک‌کین، و دیگر رهبران کنگره ملاقات خواهند کرد.‏

او با تشکر به سخنان خود پایان داد.‏

برخی‌ها به این اشاره کرده اند که او ابرو در هم کشیده بود و چشم‌هایش حتا یک لحظه از متنی که از ‏روی آن می‌خواند برداشته نشد.‏

دیروز، جورج بوش تنها به این حقایق اعتراف نکرد؛ او نوعی «ائتلاف برای ترقی» [برنامه اصلاحات جان اف. ‏کندی برای قاره آمریکا] را شروع کرد.‏

اولین آن‌ها مضحکه‌ای بود که کندی بعد از انقلاب کوبا، در سال ۱٩۶۱ در «پونتا دِل استه» برگزار کرد.‏

مورد ماقبل آخر، همان‌طور که می‌دانیم، از طرف بیل کلینتون مطرح شد و خواهان «منطقه تجارت آزاد برای ‏آمریکا» شد، که در سال ١٩٩۴ به امضاء رسید. تیرخلاص به این در سال ٢٠٠۴ [در نشست سران ‏دولت‌های آمریکایی- بدون کوبا] در «مار دِل پلاتا» زده شد.‏

بوش در همان روز «انتقاد از خود»، «طرح راه‌های رسیدن به آبادانی در قاره آمریکا» را مطرح کرد. چه اسم ‏مسخره‌ای.‏

من بعد از بازبینی لیست ده کشور آمریکای لاتین که در نیویورک خود را به این «طرح» متعهد کردند، متوجه ‏شدم برزیل، آرژانتین، اروگوئه، پاراگوئه، بولیوی، اکوادور، ونزوئلا، و نیکاراگوئه؛ به عبارت دیگر، تقریباً کل ‏آمریکای جنوبی و یک کشور از آمریکای مرکزی- که وزیر امور خارجه سابق آن، «میگوئل دِ اسکوتو» یک ‏ساندنیست و کشیش جانبدار الهیات رهایی‌بخش است و اکنون ریاست مجمع عمومی سازمان ملل را به ‏عهده دارد، در آن لیست نیستند.‏

براساس وهم و خیال مکرر بوش، این طرح که در آژانس‌های خبری تلویزیونی مورد بحث است، آن‌طور که ‏رییس‌جمهور آن را در سخنرانی خود خطاب به دولت‌های ده کشور حاضر بیان کرد، «به ما امکان می‌دهد ‏امر توزیع مشترک منافع تجارت را تضمین کنیم.»

‏«این طرح پیوندهای بین بازار‌های منطقه‌ای را محکم‌تر می‌کند. همکاری ما در باره مسایل توسعه را ‏گسترش می‌دهد.»‏

‏«ادامه دادن به باز کردن بازارهای جدید، به ویژه در همسایگی خود ما، ایده خوبی است،» ‏

این رویدادها مواد مطالعاتی عالی را برای نبرد ایدئولوژیک فراهم می‌آورد.‏

امپریالیسم، با بمب‌های اتمی‌اش، با صنایع نظامی‌اش، با ناوگان‌های اتمی حامل بمب‌افکن‌هایش، با ‏جنگ‌های متصرفاتی‌اش، با مبادله نابرابر و غارت دایمی دیگر خلق‌ها، چه نوع توسعه‌ای را برای یک کشور ‏آمریکای لاتین می‌تواند تضمین نماید؟

انتقاد از خود مقوله‌ای نیست که در «سرمایه‌داری دمکراتیک» وجود داشته باشد. در هر حال، ما نباید ‏ناشکر یا بی‌ادب باشیم: ما باید از بوش به خاطر کمک درخشانش به تئوری سیاسی تشکر کنیم.

‏

فیدل کاسترو روز

٢۵ سپتامبر ۲٠٠۸‏

ساعت ٣۵: ۶ بعدازظهر

منبع: گرانما

گرفته از تارنگاشت عدالت