سوخت مغز

سلول های مغزی از مواد موجود در خون مانند پروتئین و چربی و ... استفاده نمی کنند و فقط گلوکز و اکسیژن موردنیاز خود را از آن دریافت می کنند.

سلول های مغزی از مواد موجود در خون مانند پروتئین و چربی و ... استفاده نمی کنند و فقط گلوکز و اکسیژن موردنیاز خود را از آن دریافت می کنند.

بنابراین شرط لازم برای مصرف هر غذا، باید ارزش سوختی آن باشد. یعنی حدود ۹۰درصد خوراک ما باید گلوکز (غذای انحصاری مغز و چشم) را تأمین کند. مغز و چشم منبع ذخیره قندی ندارند که گلوکز موردنیازشان را ذخیره کنند و در صورت لزوم مصرف کنند؛ به همین دلیل اگر قند قابل استفاده به اندازه کافی برای نیاز مغز در خون نباشد، عوارض کمبود قند خون آشکار می شود و فرد به هیپوگلیسمی مبتلا می شود.

برای اصلاح چنین وضعیتی باید قند را به خون رساند تا به مغز برسد.

اگر میزان قند در خون زیاد باشد پایین آمدن آن بسیار دشوار است و اگر میزان قند پایین باشد باید قند کافی مصرف کرد تا قند خون افزایش یابد و سوالی که پیش می آید، این است که باید چه نوع قندی مصرف کرد؟

طبیعی است که این قند، باید قند طبیعی باشد و قبل از غذا مصرف شود تا به سرعت جذب و وارد جریان خون شود.