خدا رو دوست دارم، چون...

خدا رو دوست دارم چون تو رو بهم داده که از همه قشنگ تری و آن قدر شفافی که می شه عمق همه اتفاق ها رو توی کلمات آرومت نگاه کرد.
خدا رو دوست دارم چون به تو یاد داده هوای منو داشته باشی، …

خدا رو دوست دارم چون تو رو بهم داده که از همه قشنگ تری و آن قدر شفافی که می شه عمق همه اتفاق ها رو توی کلمات آرومت نگاه کرد.

خدا رو دوست دارم چون به تو یاد داده هوای منو داشته باشی، نگام کنی و همیشه کنارم بمونی، چون اون قدر تاثیر گذاری که خیلی ها رو، وقتی دیگه خیلی خیلی خیلی دور شده بودن دوباره با یک کلمه ترو تازه برگردوندی.

هزاران، هزار سال هم که بگذره، تو در وجود هزاران هزار آدم دوباره ای که خدا خلق کنه هستی.

خدا رو دوست دارم چون می دونست باید تو رو که نوری از وجود خودشی به آدم ها هدیه بده.

زمانی بود که کنارم می نشستی و برام از همه چیز که باید باشه و نباید باشه، دیدنی های دیدنی و احساس لطیف هم کلام شدن با خدای مهربون می گفتی.

و من برای همین خدا رو دوست دارم چون الان و این روزها از زندگی با این که مثل اون وقت ها کنارت نمی نشینم و فرصتی برای شنیدن تو پیدا نمی کنم، گاهی تو رو پس می زنم و گاهی از سر دلسوزی برای چهره غمگین شده ات، به خودم فکر می کنم، بهم ثابت کرده که بودن تو و روشن بودن راهی که باید رفت، ربطی به سرکش بودن من نداره.

تو همیشه هستی و همیشه آروم آروم حرف می زنی و حس می کنی راه روشن و پنجره نورانی رو به خدا همیشه بازه، کافیه آدم ها اراده کنن برای نگاه کردن به تو، حتی برای یک لحظه، اون وقته که دوباره راهی راه می شن و این می شه که بر می گردن، بعد از یه عالمه سالی که از عمر می گذره.

بیا و دستت رو، رو چشمای من بگذار و برام حرف بزن، آن قدر زیاد که دیگه به جز تو و نگاهی که تو نشونم دادی چیزی رو ببینم و مرحله اول رو بگذرونم فقط یک مرحله است تا غرق شدن در تماشای زیبایی های جدیدی که از جنس دیگه به وجود آمدن.

همین که بخوای خودت باشی و به خودت خوب توجه کنی.

این جاست که دیگه از این شاخه به اون شاخه نمی پری و راه خودت رو از خودت پیدا می کنی.

از خودی که خدای مهربون به همه هدیه داده.تو هم شروع کن، باید سرت رو بالا ببری و چشمات رو به روی پنجره ای از نور که همیشه بازه و نسیم خوشی ازش می وزه.