جواد منافی ستاره ای بداقبال

جواد منافی, مدافع چپ اوایل دهه ۷۰ فوتبال ایران, بازیکن جوانی که در بیست و سه سالگی چنان در تیم های باشگاهی, امید و تیم ملی درخشید که نوید تولد یک ستاره کم نظیر برای فوتبال ایران را می داد و شهرت او به آن سوی مرزها هم رسیده بود, مشتریان پر و پا قرصی از اروپا داشت ازجمله جنوای ایتالیا, اما بدبیاری بدجوری دامن او را گرفت

جواد منافی، مدافع چپ اوایل دهه ۷۰ فوتبال ایران، بازیکن جوانی که در بیست و سه سالگی چنان در تیم‌های باشگاهی، امید و تیم ملی درخشید که نوید تولد یک ستاره کم‌نظیر برای فوتبال ایران را می‌داد و شهرت او به آن سوی مرزها هم رسیده بود، مشتریان پر و پا قرصی از اروپا داشت ازجمله جنوای ایتالیا، اما بدبیاری بدجوری دامن او را گرفت. خودروی شخصی جواد منافی سال ۷۳ در جاده قائمشهر ـ ساری واژگون شد و این بازیکن بهشهری را تا یک قدمی مرگ پیش برد، گرچه او زنده ماند، اما مرگ ورزشی او فرا رسید!

منافی که فوتبال حرفه‌ای خود را از استقلال بهشهر، فتح و پورا آغاز کرده بود در رقابت‌های انتخابی المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا به همراه بازیکنانی چون میرشاد ماجدی، بهزاد داداش‌زاده، افشین پیروانی، علی دلیخون، حسین خطیبی و رضا شاهرودی خوش درخشید و در شرایطی که در سال ۷۲ برای تیم فتح تهران بازی می‌کرد. استقلال، کشاورز، بانک تجارت و پرسپولیس را خواهان خود دید. آن هم با پیشنهادهای میلیونی آن زمان، یعنی چیزی در حدود سه میلیون و ۵۰۰ هزار تومان، اما به گفته خودش با ۴۰۰ هزار تومان پرسپولیسی شد. این بازیکن جوان در شرایطی که پیشتر در حضور نصفه و نیمه خود در مقدماتی جام جهانی ۹۴ بخصوص در بازی با عربستان با زدن دو گل توانایی‌اش را نشان داده بود، در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۴ هیروشیما و در تیم استانکو ـ سرمربی وقت تیم ملی ـ سرآمد همه بازیکنان شد و ستاره تیم ایران لقب گرفت. او سال ۷۳ هم به عنوان بهترین بازیکن سال ایران انتخاب شد. در این سال یک شهرآورد تاریخی در راه بود، شهرآوردی که قرار بود احمدرضا عابدزاده بعد از ۱۸ ماه دوری از میادین، درون دروازه رقیب یعنی پرسپولیس بایستد، اما منافی به این بازی نرسید. خودش می‌گوید: ده روز قبل از بازی دربی، با کشاورز بازی داشتیم. اولین حضور احمدرضا بعد از ۱۸ ماه دوری بود. آن بازی را یک بر صفر باختیم. فردایش می‌خواستم بروم شمال پیش خانواده. اجازه گرفتم از حمید درخشان و ناصر محمدخانی (سرمربی و مربی وقت پرسپولیس) آنها مخالفت کردند. گفتند بعد از بازی برو. اصرار کردم و گذاشتند یک روزه بروم. در جاده قائمشهر ـ ساری تصادف کردم. این در حالی بود که بعد از بازی‌های هیروشیما از سالزبورگ اتریش و لایپزیک آلمان و جنوای ایتالیا پیشنهاد داشتم. می‌شد که اولین لژیونر فوتبال ایران شوم، اما نشد و برای همیشه از فوتبال رفتم. در آن زمان خبری از اجباری بودن کمربند ایمنی نبود، چون اگر کمربند ایمنی بی‌ام‌و ۳۲۰‌ خود را بسته بودم اینقدر زود از فوتبال کنار نمی‌رفتم.

● سه ماه بستری، یک سال خانه‌نشین!

منافی در حالی به این سانحه گرفتار شد که قرار بود بعد از پایان لیگ آزادگان سال ۷۳ لژیونر شود، اما سانحه رانندگی چنان شدید بود که‌‌‌ چند تا از مهره‌های گردنش شکست، نخاعش آسیب دید و از ناحیه سینه به پایین فلج شده بود. بعد از درمان اولیه در بیمارستان ساری در تهران تحت عمل جراحی قرار گرفت و سه ماه در بیمارستان بستری بود و شش، هفت ماهی را هم خانه‌نشین شد. وی می‌گوید: در آن روزها امیر عابدینی مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس تنهایم نگذاشت، یک سال و نیم تمام یک نفر را مامور کرده بود برای فیزیوتراپی مرا پیش ولی‌الله صالح‌نیا در ورزشگاه کشوری ببرد، ادامه مداوایم را هم در آلمان، کرواسی و اسلوونی پیگیری کرد.

منافی که از مرگ گریخته بود فکر می‌کرد می‌تواند روزی به زمین چمن برگردد، غافل از این که پزشکان همان روز عمل جراحی گفته بودند دیگر نمی‌تواند فوتبال بازی کند، حتی شک داشتند که بتواند راه برود. با وجود این وقتی راه افتاد و وضع خود را بهتر دید سال ۷۷ و در بیست و هشت سالگی دوباره در تمرین پرسپولیس آفتابی شد، اما شرایطش طوری نبود که بتواند بازی کند و آخرین امید خود را با مشاهده تابلوی ورود ممنوع علی پروین ـ سرمربی وقت پرسپولیس ـ نقش بر آب دید.

منافی که سلامت جسمی خود را به دست آورد، راهی دوره‌های مربیگری شد و در حال حاضر به عنوان دستیار علی دایی در کادر فنی راه‌آهن مربیگری می‌کند.

امید توفیقی