به یاد آن پیر فرزانه چند گام با بهجت دل ها

هر از گاهی که برای تماشای جمال و کمال ظاهری او می رفتم، بی تاب دیدارش سر به هر سو می چرخاندم و مشتاقانش را می دیدم که پروانه وار به دور نور وجودش می گردند. از در خانه اش تا مسجد، گویا …

هر از گاهی که برای تماشای جمال و کمال ظاهری او می رفتم، بی تاب دیدارش سر به هر سو می چرخاندم و مشتاقانش را می دیدم که پروانه وار به دور نور وجودش می گردند. از در خانه اش تا مسجد، گویا ملائک هم همراه شیفتگان او نجواکنان آن پیر فرزانه را به استقبال می آمدند و اگر در بین راه در پاسخ سأالی، نکته ای می یافتند، همچون جرعه ای بود که به کام تشنگان علم و معرفت می ریخت.

در مسجد اما، بسیاری مدتی چند به انتظار می نشستند تا در سماع عارفانه او شریک شوند و نماز جماعتی بر پای دارند که از فرش تا عرش، گستره ای الهی داشت. و چه شورانگیز بود آنگاه که نمازت را با سوز و گدازش پیوند می زدی و جان خسته را در لابلای آهنگ ملکوتی اش به پروازی سبک می رساندی. این قلم غیر از تماشای بلندی روح او نمی توانست دریابد، ولی با این همه مثل بسیاری دیگران حس می کرد که در و دیوار مسجد هم با او خدای را تسبیح می گویند، بویژه آنکه ذکرهای نمازش را با ناله هایی از سویدای دل برآمده در هم می آمیخت.

آن روز جمعه بود و پس از نماز و تعقیباتش، با دلدادگان او تا حرم دخت موسی بن جعفر(ع) همگام شدم. در بین راه چیزی توجهم را بخود جلب کرد. آقا در موقع ورود به مسجد تا محراب، و از محراب تا بیرونی، مشکلی در راه رفتن نداشتند. اما چرا الان قدری پای شان را می کشند. با دقت به صدای کفش شان، دریافتم که روی کفش شبیه نعلین او، پاره شده و چاره ای جز کشاندن آن ندارند و آن جا بود که مولا و مقتدایش امیر مؤمنان علی(ع) و کفش مندرس او به یادم آمد.

چند گامی که تا حرم همراه آن بزرگوار بودم، درونم غلغله ای از سأالات و خواسته های مختلف بود، اما جرات طرح آنها را نداشتم، مبادا که بی ربط و عبث و یا از سر جهل و واماندگی باشد و خاطر او را آزرده سازد. یک بار دیگر برای عرض حاجت دوستی مطلبی عرضه داشتم، لحن پاسخی که فرمودند نشان از عدم مصلحت بود، به این عبارت که: «ما برای همه دعا می کنیم» و سکوت کرد. این بار اما قدری با خود کلنجار رفتم و در مورد گرفتاری خاصی که داشتم عرض حاجت کردم. حالا به ورودی صحن مقابل حرم حضرت فاطمه معصومه(س) رسیده بودیم. با تکیه بر عصا اندکی توقف کرد و لب به زمزمه باز کرد. قدری دقیق شدم تا آن کلمات خوب را دریابم. شنیدم که فرمود: اللهم من علی بقضاء حاجته بحق فاطمه المعصومه(س).

(خدایا بحق فاطمه معصومه(س) بر من منت گذار با برآورده شدن حاجت او)

اکنون این قلم که به حکم «فاما بنعمه ربک فحدث» و به یاد آن کوه استوار علم و تقوا و عرفان، این عبارات را می نگارد، یارای بیان حالی که از شنیدن کلمات مزبور داشت را ندارد، ولی به فاصله اندکی آن گرفتاری بزرگ رفع شده و برای درماندگانی چون من نیز عظمت روح بلند او، هویدا شد.

در داخل حرم، در پشت ستون ستبری در مقابل ضریح مطهر حضرت فاطمه معصومه(س) که سالها شاهد حضور بزرگمردی چون او، برای زیارت بوده، ایستاد و مدتی با تضرع، اذکاری داشت که او و دختر موسی بن جعفر(ع) و خدای آنها می دانند که چه می گفت و چه می خواست!

در موقع بازگشت از حرم به منزل که آفتاب اندکی شهر مقدس قم را در برگرفته بود، دوباره پای کشان حرکت می کرد و باز در حال ذکر بود، با توجه بیشتر شنیدم که دعای صباح را زمزمه می کرد:

«... یا من دل علی ذاته بذاته و...»

و اکنون آن بهجت دلها از میان ما رخت بربست و داغ جانسوزش بر دلهای مأمنان سنگینی می کند و امروز نماز آخر بر او خوانده می شود.

بدون شک حضرت آیه الله العظمی بهجت، آن عارف واصل، از اوتاد قرن بوده و ای بسا که دعاهای چون اویی این سرزمین و مردم علوی آن را در کنف حمایت الهی حفظ می کند. این مصیبت عظمی را بیش از همه باید به ساحت مقدس حضرت ولی عصر امام زمان(عج) تسلیت گفت که؛ «یوم علی آل الرسول عظیم».

علی خلسه