و علی ع را آفرید

در این ماه خدا, خدا را سپاسگزاریم که هنر را آفرید در انسان احساس را آفرید, گل را آفرید آفریدگار آب و دریا و چشمه سارها قابل ستایش است خدایی که مهر و محبت را آفرید, قرآن را آفرید, علم را, خرد و شعور را آفرید

در این ماه خدا، خدا را سپاسگزاریم که هنر را آفرید. در انسان احساس را آفرید، گل را آفرید. آفریدگار آب و دریا و چشمه‌سارها قابل ستایش است. خدایی که مهر و محبت را آفرید، قرآن را آفرید، علم را، خرد و شعور را آفرید. خدایی را شکر که شرف را، همت و غیرت و عصمت، شجاعت، انسانیت و انسان را آفرید و شکر مکرر به خدایی که جهت پاسداری و هم‌جهت تثبیت همه خوبی‌ها، <علی(ع>) را آفرید که اگر خلقت او نبود و علی(ع) را نمی‌آفرید، بشریت برای معرفی خود چه داشت که عرضه کند؟! اصلا‌ مدنیت و <تمدن> دینی کدام مومن و عابدی و کدام <انسان> کمال‌یافته نه، کمال‌پذیر و معرفت‌ساز را جهت افتخار خود معرفی می‌کرد؟!

انبیای الهی که مقام قدسی و علوی دارند و مشعل هدایت انسان‌ها در دستان آنان بوده و هست هر کدام در یک بعد و قالب و در یک حدود مقرر از سوی الهی آمده‌اند که بشریت را به صلا‌ح و فلا‌ح و سعادت و پاکی دعوت کنند و انسان‌ها را از طغیان و گناه و پلیدی بر حذر دارند و این درجه رفیع پیامبران الهی است؛ مشخص و معین و محرز.

اما علی(ع) انسانی است شاگرد ممتاز مکتب آخرین پیامبر خدا؛ حضرت محمدالمصطفی(ص) که از شاگردی رسول خدا عملا‌ به جایی رسیده که هر اهل خرد و انصاف و وجدانی در هر دین و عقیده و طریقی باشد، در مقابل شخصیت علی‌المرتضی(ع) مات و مبهوت و حیران مانده و او را می‌ستاید و... چرا؟!، اولین آفت شخصیت هر انسانی، تن دادنش به خواهش‌های نفسانی خویش است که هرچه نفس اماره، یعنی آمر و فرمان‌دهنده قوی‌تر باشد، همان اندازه شخصیت مادی و معنوی انسان خراب می‌شود. علی(ع) در تمام طول عمر پربرکتش آمر و فرمانده نفس بوده، یعنی؛ نفس در اسارت علی(ع) بوده نه او در اسارت نفس و این یک امتیاز منحصربه‌فرد و استثنایی است که علی(ع) دارد و قبل از اینکه قطراتی از اقیانوس کمالا‌ت امیرالمومنین را بازشناسی و بازگویی کنم، یک مساله حقیقی و مستند را درباره شخصیت مولا‌ عرض کنم که ندانستن آن تمام گفتار و نوشتار را درباره علی(ع) زیر سوال می‌برد و آن این است که علی همه عبادات عملیه و مجاهدت‌های عالمانه و مبارزات غیرتمندانه، کار و کوشش شرافتمندانه و‌ایثار و احسان‌های صادقانه را قربتا الی‌الله می‌کرده و بس، یعنی؛ برای رضای خدا و جهت اصلا‌ح جامعه مسلمین و حل مشکلا‌ت بشریت در کل انجام می‌داده، نه برای کسب فضیلت و ثواب شخصی که نهایت آن کسب بهشت و دوری از جهنم است.

مطالب از علی(ع) گفتن آن‌قدر سنگین و حجیم و عظیم است که انسان می‌ماند چه کند؟! و چگونه و با چه کلماتی این معجزه خلقت را توصیف کند؟! و مطلب تازه‌ای که شاید تا به حال در مورد علی(ع) نوشته و گفته نشده یا خیلی کمتر عنوان گردیده این است که برخورد ما با مساله علی‌شناسی اغلب این بوده که فقط مداح و تعریف‌کننده و وصف‌کننده علی(ع) هستیم و بس! و اصلا‌ فراموش کرده‌ایم یا شاید نیندیشیده‌ایم و توجه نکرده‌ایم که مولا‌ امیرالمومنین علی(ع) امام ما هستند نه معشوق و تندیس ما. این همه خوبی‌ها، فضیلت‌ها، روش‌ها و کارهای شگفت‌آوری که علی(ع) در حیات خود آفریده جهت اصلا‌ح جامعه اسلا‌می و حتی جوامع کل بشری بوده است. علی(ع) عملا‌ می‌خواهد نشان دهد انسان لا‌یق این همه کمالا‌ت و خوبی‌ها و فضایل حسنه است. علی(ع)، شمشیرش، علمش، عقلش، روش، اخلا‌ق و کارش و نهج‌البلا‌غه‌اش در اختیار خداوند است و خلق خدا. علی(ع) هیچ چیزی از این عالم از نعمت‌هایش و از امکانات زیستی‌اش برای خود نمی‌خواهد و این شگفت‌انگیز نیست؟! می‌گویند در تمام عمر شریفش نان گندم نخورد و چرا؟! برداشت راقم این است که چون حضرت آدم ترک اولی کرد و برخلا‌ف فرمان حق از بوته گندم چید و خورد، علی(ع) برای جبران آن غفلت در تمام عمرش نان گندم نخورد تا <جناب آدم> و هم <نوع آدم، بنی‌آدم> روسفید و تبرئه گردد.

و ما که عنوان پیروان امیرمومنان به خود بسته‌ایم، چرا این همه افراط در <مصرف> و تفریط در <عبادت> داریم؟! مگر پیرو به این معنا نیست که باید راه <پیر> را پیمود؟! در خاتمه عرض می‌کنم، سه چیز و عمل کردن به سه سیره و کار علی(ع) درمان بسیاری از دردهای حاد جامعه ما است: همت، گذشت، خداترسی

نخوانده درس طریقت چه داند این نکته

علی برای خدا و خدا برای علی است

احمد علی‌راد