چهارشنبه, ۲۶ دی, ۱۴۰۳ / 15 January, 2025
از بحران تا قهرمانی یك گام فاصله است
تابستان گذشته، پیش از آغاز پنجمین دوره لیگ برتر، شاید حتی بدبین‌ترین طرفداران پرسپولیس هم فكرش را نمی‌كردند كه تیم‌شان چنین سرنوشتی در لیگ برتر خواهد داشت. راست این است كه چنین جایگاهی، حتی در مخیله بدترین دشمنان این تیم هم نمی‌گنجید. برعكس اظهاراتی كه این روزها به عمل میآید، «پرسپولیس» و «علی پروین»، پیش از آغاز لیگ، از نظر یارگیری در وضع بدی نبودند و به این دلیل اغلب طرفداران این تیم، سال خوشی را برای تیم‌شان پیش‌بینی می‌كردند.
داشتن ستاره‌هایی چون «باقری»، «انصاریان» و «كاویانپور» حفظ «كاظمیان»، جوانانی چون «شیث رضایی»، «مهرداد اولادی و «اردلان آشتیانی» و جذب مهره‌های پرطرفداری چون «مهرزاد معدنچی» (یكی از بهترین‌های فجر تمام این سال‌ها)، «علی علیزاده» (كه حتی استقلال هم در پی او بود و با او قرارداد امضا كرد)، «داوود سیدعباسی» (یكی از بهترین‌های استقلال دو سال پیش) و «پژمان نوری» (ستاره ملوان در سه سال گذشته و یك استعداد ناب فوتبالی)، تیم سرخ‌پوش پایتخت را به یكی از مدعیان جدی فتح جام بدل می‌كرد. اما روزها كه گذشت، اوضاع عوض شد و چنان هم عوض شد كه تاریخ پرسپولیس به خود ندیده بود...
بله، پرسپولیس باخت و باخت و در روز خوبش مساوی كرد یا با خوش‌شانسی ته جدولی‌ها را شكست داد و در نهایت به جایگاهی رسید كه در شان این تیم نبود. همان جایگاهی كه استقلال هم با «كخ»، سه سال پیش در آن قرار داشت. سرخ‌ها سالی سیاه را پشت سر گذاشتند. سالی سراسر شكست، سراسر سقوط، بدبیاری، ناكامی و در مواقعی چون بازی با فجر یا ذوب‌آهن، سالی سراسر تحقیر...
سال سیاه پرسپولیس، فقط در نتایج این تیم نبود. با اینكه این نتایج هم در سیاهی سال نقش داشتند. «پرسپولیس» در لیگ پنجم، برای اولین بار اسطوره‌اش را شكست. این دیگر برای خیلی از علاقه‌مندان این تیم باورنكردنی بود. شاید كسی فكرش را هم نمی‌كرد كه سرخ‌ها، پروین را هو كنند و او را و رفتنش را از پرسپولیس بخواهند. این شاید بدترین اتفاق برای پرسپولیس بود. بدترین اتفاق در میان دهها اتفاق بدی كه برای این تیم رخ داد.
برای اولین بار در تاریخ پرسپولیس، تعداد باخت‌های این تیم از تعداد بردها و مساوی‌هایش بیشتر شد. برای اولین بار در تاریخ این تیم، تفاضل گل‌های این تیم منفی شد. برای اولین بار شاید این تیم جز تیم شهید قندی از تمام تیم‌های لیگ شكست خورد. و این ماحصل یك سال نفرین شده برای این تیم محبوب بود.
پروین رفت. چاره‌یی نبود. تماشاگر دیگر او را نمی‌خواست. احترامش از دست رفته بود و این برای سرخ‌ها تلخ‌تر از حتی شكست‌ها بود. تلخ‌تر از هر اتفاق دیگری. سرخ‌ها اسطوره‌شان را شكسته بودند و این دیگر برای دو آتشه‌ها غیرقابل تحمل بود.
«آری‌هان» نامدار كه آمد، خیلی‌ها امیدوار شدند كه اوضاع تیم بسامان خواهد شد. اما نشد. بدتر هم شد. هشت امتیاز ماحصل هفت بازی برای این تیم با «هان» بود. بحران، ریشه‌هایش را سرتاپای این تیم بزرگ كشانده بود و سال شكست را برایشان تلخ‌تر و سیاه‌تر می‌كرد. این، پرسپولیس شكست خورده و تحقیر شده و توهین دیده لیگ پنجم بود.
جام حذفی، اما برای این تیم حكایتی دیگر دارد. درست در اوج بحران، پرسپولیس ابومسلم و ملوان را در دو دیدار كاملا برتر برد. گویی كه این همان پرسپولیس درب و داغان لیگ نیست. غول دوباره بیدار شده و پیش می‌تازد. كنار كشیدن استقلال از جام حذفی، بحران را بیشتر از پرسپولیس دور كرد. هر چه باشد بازی با استقلال قهرمان در نیمه نهایی جام حذفی، مشكل‌تر از بازی با «نوژن» است كه در آستانه سقوط از لیگ دسته یك قرار دارد. همین جا به سهولت می‌توان پیش‌بینی كرد كه این تیم، به فینال خواهد رسید. فینالی كه، این بار برعكس پندار ابتدای بحث، این بار حتی خوش‌بین‌ترین طرفداران این تیم هم، یك ماه پیش، نمی‌توانستند آن را در رویاهایشان هم ببینند...
فوتبال، امسال هر دو رویش را هم به پرسپولیس نشان داد. هم سیاهی بود و هم خوش‌شانسی و خوشبختی. خوش‌شانسی از این لحاظ كه استقلال خیلی راحت كنار كشید تا پرسپولیس پیش رود. پاس كه حواسش به لیگ بود، ناسزاوارانه حذف شد تا پرسپولیس امید اول باقی بماند و خوشبختی از این نظر كه حالا پرسپولیس بحران‌زده در آستانه دست یافتن به یك جام و رسیدن به دروازه‌های آسیا است، اما «پاس» قدرتمند، به هیچ‌جا نرسید، همچنانكه خیلی‌های دیگر امسال به هیچ‌جا نرسیدند.
رسیدن پرسپولیس به فینال جام حذفی، یك اتفاق دوست داشتنی برای فوتبال ایران است. پس از بازی استقلال برق كه صد و بیست هزار آبی‌پوش استادیوم آزادی را روی سرشان گذاشتند، آزادی محتاج گردهمایی سرخ‌ها بود. حالا، قطعا این اتفاق رخ خواهد داد. اجتماع صد و بیست هزار نفری سرخ‌ها در آزادی، جشنی باشكوه برای فوتبال خواهد بود باور كنید... و در صورت قهرمانی سرخ‌ها، فوتبال باشگاهی ایران، سال آینده حضور باشكوهی خواهد داشت. هزاران پرچم آبی و قرمز در ورزشگاه، لرزه به اندام تیم‌های میهمان خواهد انداخت و سكون و سكوت تیم‌های بی‌طرفدار نماینده ایران در بازیهای آسیایی طی چند سال اخیر را به فراموشی خواهد سپرد.
پرسپولیس، پس از گذر از بحران و سیاهی و شكست، اكنون به آرامش رسیده، آرامشی كه البته چندان هم پایدار نخواهد بود. این تیم، اكنون در یك بزنگاه تاریخی است كه سرنوشت سال آتی و سال‌های آتی‌اش به تصمیمات درست یا نادرست در این بزنگاه مربوط است: موقعیتی تقریبا همسان با موقعیت استقلال پس از رفتن كخ، كه رهاوردش برای آبی‌ها نهمی بود. سال بعد، استقلال و قلعه‌نویی، به ریشه زدند و درمان را از ریشه آغاز كردند. اشباع شده‌ها، مانكن‌ها و مغرورها را دور ریختند و با مشتی جوان، مدعی اصلی قهرمانی شدند و این مدعی بودن، سه دوره به طول انجامید. پرسپولیس، اكنون درس استقلال را پیش رو دارد تا از آن بیاموزد، كه در این صورت حداقل تا چند سال سیاهی و نكبت و شكست را نخواهد دید. شاید هم راه دیگری پیش روی این تیم باشد. روی آوردن به ستاره‌ها و گران‌ها... كه آینده این یكی معلوم نیست؛ تا چه پیش آید!
دامون بهاری
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست