تاریخ از سفارت آمریکا شروع نمی شود

عزیزان من سیاست دولت آمریکا از سال های ۱۳۲۰ به بعد تقریبا سال های بیست و یک و بیست و دو وارد کشور ما شد به تدریج آمدند و نفوذ پیدا کردند و یواش یواش جای انگلیسی ها را گرفتند

عزیزان من! سیاست دولت آمریکا از سال های ۱۳۲۰ به بعد- تقریبا سال های بیست و یک و بیست و دو- وارد کشور ما شد؛ به تدریج آمدند و نفوذ پیدا کردند و یواش یواش جای انگلیسی ها را گرفتند. در طول این تقریبا بیست و هفت هشت سالی که آمریکایی ها در این کشور حضور قدرتمندانه داشتند، همه اهانت ها و بدی ها و ستمگری هایی که یک دولت مستکبر با یک ملت مظلوم می تواند انجام دهد، انجام دادند؛ منابع را بردند، رژیم مستبد پهلوی را تقویت کردند، به مسئولان ما اهانت کردند، به مردم اهانت کردند، کاپیتولاسیون را آوردند، حکومت های ملی را سرنگون کردند و خیلی جنایات که واقعا اگر کسی بخواهد جنایات آمریکا را در طول مدت تقریبا بیست و هفت، هشت سال قبل از انقلاب بنویسد، یقینا یک کتاب قطور خواهد شد.

انقلاب پیروز شد. وقتی انقلاب پیروز شد، یکی از کارهایی که مردم کردند، همان اول روزهای بیست و یک و بیست و دو بهمن به سفارت آمریکا رفتند و آمریکایی ها را گرفتند و در آن روزها آنجایی که ما مستقر بودیم، من خودم دیدم که چشم های اعضای سفارت آمریکا را بستند و به آنجا آوردند. من یقین داشتم که امام دستور خواهند داد اینها را یا اعدام و یا مثلا زندانی کنند! برخلاف تصور همه و برخلاف تصور خود آمریکایی ها، امام دستور دادند که اینها را آزاد کردند و به سفارتشان رفتند. البته بعضیشان از ایران رفتند؛ چون اوضاع ایران را برای خودشان مناسب ندانستند؛ بعضی هم در ایران ماندند.

بعد از پیروزی انقلاب، رابطه ما با آمریکا، از طرف ما قطع نشد. یعنی ملت ایران درحال اقتدار، مظلومیت های گذشته خودش را ندیده گرفت و دولت آمریکا را عفو کرد. دیگر از این بزرگواری بالاتر؟! ما سی سال از طرف آمریکایی ها مظلومیت داشتیم؛ منتها نمی توانستیم مقابله

به مثل کنیم و عکس العمل نشان دهیم. انقلاب که پیروز شد، ملت ایران اقتدار را به دست گرفت و می توانست عکس العمل نشان دهد. توقع طبیعی این بود که عکس العمل نشان دهد؛ عکس العمل که نشان نداد هیچ، امام دستور دادند رهایشان کنید! البته عده ای از آنها رفتند؛ ولی عده ای هم ماندند و روابط سیاسی ما و آمریکا برقرار بود.

اما دولت آمریکا این بزرگواری های ملت ایران و انقلاب را ندیده گرفت. از همان روزهای اول که خیالشان آسوده شد، محل سفارت را محل توطئه علیه نظام جمهوری اسلامی کردند. در خود آمریکا، علیه ایران شروع به اقدامات کردند. مجلس سنای آمریکا آن وقت حرکت زشتی انجام داد که در اینجا خروش خشم مردم علیه آن حرکت بلند شد. در یکی از میدان های تهران اجتماع عظیمی تشکیل شد و مردم در آن جا نسبت به این کار آمریکایی ها اعلام خشم کردند. آمریکایی ها از همان روزهای اول، شروع به توطئه و بدی کردند؛ دشمنان جمهوری اسلامی را دیدند و آنها را به کارهایی وادار کردند؛ مقدمات کودتایی را فراهم آوردند؛ یعنی از گذشته درس نگرفتند! نتیجه قهری این کارها هم این بود که دانشجویان مسلمان پیرو خط امام ریختند سفارت را تصرف کردند و اعضای سفارت را گروگان گرفتند. این حرکت، درواقع مجازاتی نسبت به آمریکایی ها بود.

امروز آمریکایی ها وقتی می خواهند تاریخ دشمنی های بین دولت آمریکا و دولت ایران را بیان کنند، از قضیه سفارت شروع می کنند. در زمان ریاست جمهوری، در سالی که به سازمان ملل رفته بودم، اولین حرفی که خبرنگار در هنگام مصاحبه با من مطرح کرد، مسئله سفارت بود که شما اعضای سفارت ما را به گروگان گرفتید! درحالی که تاریخ از آنجا شروع نمی شود؛ قبل از این قضیه است. اگر قضایای قبل را بگوییم، می گویند اینها متعلق به گذشته است! اگر متعلق به گذشته است، قضیه سفارت مگر متعلق به گذشته نیست؟

آیت الله سیدعلی خامنه ای

گزیده ای از خطبه های نماز جمعه تهران

۲۶ دی ماه ۱۳۷۶