انتظار ظهور مصلح جهانی

انتظار ظهور یك مصلح بزرگ آسمانی, و امید به آینده و استقرار صلح و عدل جاویدان, امری فطری و طبیعی است كه با ذات و وجود آدمی سر و كار داشته و با آفرینش هر انسانی همراه است و زمان و مكان نمی شناسد و به هیچ قوم و ملتی اختصاص ندارد

انتظار ظهور یك مصلح بزرگ آسمانی، و امید به آینده و استقرار صلح و عدل جاویدان، امری فطری و طبیعی است كه با ذات و وجود آدمی سر و كار داشته و با آفرینش هر انسانی همراه است و زمان و مكان نمی شناسد و به هیچ قوم و ملتی اختصاص ندارد. از این رو، همه افراد طبق فطرت ذاتی خود مایلند روزی فرا رسد كه جهان بشریت در پرتو ظهور رهبری الهی و آسمانی و با تایید و عنایت پروردگار، از ظلم ظالمان و ستم ستمگران نجات یافته و انسان ها از نابسامانی و ناامنی خلاص شوند و سرانجام به كمال مطلوب و زندگی خوبی برسند.

به همین دلیل، در تمام ادیان و مذاهب مختلف جهان، از مصلحی كه در آخر زمان ظهور خواهد نمود و یك حكومت واحد جهانی را براساس عدالت و آزادی واقعی بنیان خواهد گذاشت به مردم نویدهایی داده اند. به همین دلیل، در همه قرون و اعصار، آرزوی یك مصلح بزرگ جهانی در دل های خداپرستان وجود داشته است. این آرزو نه تنها در میان پیروان مذاهب بزرگ مانند زرتشتی، یهودی و مسیحی و مسلمان سابقه دارد بلكه در آثار و كتاب های چینی ها، هندی ها، مصریان و بسیاری تمدن ها وجود دارد.

● «بررسی مهدویت در دین اسلام و سایر ادیان الهی»

مسأله مهدویت و ظهور امام زمان، از ابعاد مختلفی مورد بررسی قرار گرفته و یا قابل بررسی است. یكی از ابعادی كه در این موضوع قابل طرح و بررسی است مسأله مهدویت در ادیان الهی می باشد.

هدف ما بر این است تا با طرح این موضوع، باب بحث، تحقیق و بررسی را در این زمینه بازكنیم.

● مهدویت در دین اسلام

مژده به ظهور امام مهدی(ع) از همان سال های آغازین ظهور اسلام آغاز شد و پیامبر گرامی اسلام(ص) در هر فرصت و مناسبتی كه پیش می آمد مردم را به ظهور عدالت گستر حضرت مهدی در آخرالزمان بشارت می دادند و آن ها را از نسل و تبار، تولد و غیبت، ویژگی های ظاهری، نشانه های ظهور، نشانه های قیام رهایی بخش آن حضرت آگاه می كردند. تا آن جا كه امروز ما با صدها روایت كه از طریق شیعه و سنی نقل شده، روبه رو هستیم.

این سیر پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام(ص) در میان اهل بیت طاهرین او ادامه پیدا كرد و هر یك از ایشان در زمان خود تلاش كردند كه باور مهدوی و فرهنگ انتظار را در میان امت اسلامی زنده و پویا نگهدارند و به این وسیله پیروان خود را در برابر هجوم مشكلات، رنج ها، دردها و بلاهای گوناگونی، حفظ بدارند.

حركت رو به گسترش معارف مهدی در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) به اوج خود رسید.

آن دو امام بزرگوار برای توسعه اندیشه مهدوی تلاش فراوانی كردند و با به جا گذاشتن صدها روایت در این زمینه، این فرهنگ را تازگی و طراوت بخشیدند.

پس از این دو امام و پیش از امام حسن عسكری(ع) امامی كه بیش از همه برفرهنگ انتظار مهدی كوشید، امام رضا(ع) است.

براساس تحقیق پژوهشگران ارجمند مجموعه ارزشمند معجم الاحادیث الامام المهدی (ع) افزون بر ۳۰ روایت در زمینه باور مهدی و فرهنگ انتظار نقل كرده است كه هر یك از آن ها ما را با بعدی از ابعاد بیكران شخصیت امام مهدی و قیام رهایی بخش و عدالت گستر آن حضرت آگاه می سازد.

امام رضا(ع) بیان كرده اند كه زمین هیچ گاه از حجت الهی و امام به حق خالی نمی ماند و به طور غیرمستقیم موضوع امامت را تثبیت كرده اند. حضرت در روایتی می فرماید:

«آن جانشین صالح از فرزندان ابومحمد حسن بن علی است و او صاحب الزمان و مهدی است.»

امام رضا(ع) نیز چون دیگر اجدادش موضوع غیبت را پیش بینی و شیعیان را آماده كرده است. خداوند متعال انسان را آفریده و آفرینش او را بیهوده نیافریده است، قرآن كریم در این باره می فرماید:

«افحسبتم أنما خلقنكم عبثاً و انكم الینا لاترجعون»

آیا گمان می كنید كه شما را بیهوده آفریدیم و شما به سوی ما باز نمی گردید.

چون «آفرینش» انسان بیهوده نیست. «آفریده خدا» نیز بیهوده گرا نیست. انسان موجودی است كمال گرا و هدف دار كه از بی هدفی و بی معنایی سخت گریزان است برای چنین موجودی اگر زندگی معنا و هدفی نداشته باشد، زنده ماندن هم ارزشی نخواهد داشت، هرچند تمام امكانات زندگی برای او فراهم باشد.

افراد مسلمان هرجا كه باشند در یك جامعه زندگی می كنند، اما مهم این است كه جامعه آنان هویت اسلامی داشته باشد. شیعه نیز هرجا كه باشد درون یك جامعه زندگی می كند اما مهم این است كه در یك جامعه شیعی با هویت شیعی زندگی كند.

جامعه شیعی باید بداند چرا زنده است و به چه خاطر زندگی می كند و چرا باید به حیات اجتماعی اش ادامه بدهد.

● مهدویت در شیعه

جامعه شیعی، یعنی جامعه ای كه برای حیات اجتماعی اش معنایی برخاسته از افكار و آرمان های خود داشته باشد.

انتظار و ظهور حضرت مهدی(ع) معنای حیات و زندگی برای جامعه شیعه در دوران غیبت است.

بدون این مفاهیم زندگی برای شیعه بی معنا و مفهوم است. حیات اجتماعی شیعه به عنوان یك جامعه مستقل و پویا، در گرو اندیشه مهدویت شیعه است، اگر این معنا از جامعه شیعی گرفته شود هویت مستقلی نخواهد داشت.

شیعه به خاطر«ظهور» زندگی می كند و به سمت ظهور حركت می كند و اینجاست كه مفهوم «انتظار» شكل می گیرد. معنای حیات انتظار را به وجود می آورد و به آن جهت می دهد.

در زمان معصومین دیگر، آن چه حیات و هویت اجتماعی شیعه را حفظ می كرد، ظهور و انتظار مهدی(ع) بود. این كه امامان معصوم(ع) پیش از تولد و غیبت حضرت مهدی(ع) شیعه را به ظهور او و عدالت گستری اش نوید می دادند، به همین جهت بوده است.

نه تنها در دوران غیبت بلكه در زمان حضور دیگر معصومین(ع) نیز یاد و نام مهدی امید دل ها، قوت قلب ها و توان بدن ها برای حركت به سوی آرمان الهی بشریت بود.

در سخنان معصومین و در روایات زیادی جهان پس از ظهور به تصویر كشیده شده است.

● سخنان معصومین و مهدویت

▪ پیامبر اكرم(ص)

«سوگند به آن كس كه مرا مژده آور راستین قرار داد، اگر از عمر جهانی، جز یك روز نماند، خداوند همان یك روز را بس دراز كند، تا فرزندم مهدی خروج نماید. پس از خروج او، عیسای روح الله فرود آید و در پشت سر او نماز گزارد. آن گاه زمین با فروغ پروردگار خویش روشن شود و حكومت مهدی به شرق و غرب گیتی برسد.»

▪ امام علی(ع)

«اگر قائم به پا خیزد، آسمان- چنان كه باید- باران بارد و زمین گیاه رویاند، كینه ها از سینه ها بیرون رود. حیوانات نیز با هم سازگاری كنند. در آن روزگار، زن با همه زینت و زیور خویش، از عراق آید و تا شام برود، نه جایی زمینی بی سبزه ببیند و نه درنده ای او را نگران سازد.»

▪ امام باقر(ع)

«قائم ما به هنگام رستاخیز خویش، نیروهای عقلانی توده ها را تمركز دهد. و خردها و دریافت های خلق را به كمال رساند.»

▪ امام صادق(ع)

« به هم بپیوندید، به یكدیگر نیكی روا دارید و مهربانی كنید. سوگند به آن كس كه دانه را در دل خاك شكافت و جان انسان را آفرید، روزگاری برسد، كه كسی برای درهم و دینار خویش جایی نیابد، به این علت كه همه مردمان، از فضل خدایی ... بی نیاز باشند و مستغنی»

---