و اینک قهرمانی دیگر

امت اسلامی همه ساله سالگرد رحلت امام خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی را در روز ۱۴خردادماه گرامی می دارد. خاطره خوبی ها و مهربانی هایش، ظلم ستیزی ها و عدالت خواهی هایش، مبارزات …

امت اسلامی همه ساله سالگرد رحلت امام خمینی(ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی را در روز ۱۴خردادماه گرامی می دارد. خاطره خوبی ها و مهربانی هایش، ظلم ستیزی ها و عدالت خواهی هایش، مبارزات و ایثارگری ها، انسان دوستی ها، قهرمانی ها، طاعات و خداجویی ها و بالاخره همه و همه سجایای خوبی که در نهاد یک رهبر و پیشوای اسلامی و خدایی می تواند نهفته باشد. آنچه گفتنی است این بار درباره همسر امام خمینی(ره) قهرمان دیگر انقلاب است که همیشه پا بپا و همراه امام در همه سختی ها و ناملایمات و نشیب و فرازهای زندگی و پیمودن راه ناهموار مبارزات امام و مردم در تبعیدها و شهر به شهر رفتن ها و غربت کشیدن های او تا پیروزی انقلاب اسلامی و بعد از آن بود. قهرمانی زینب گونه که تاکنون گفتنی ها درباره او اندک بوده و شخصیت ایشان پنهان مانده است. بخاطر دارم چند سال قبل فیلمی از تلویزیون پخش شد و داستان مرد قهرمانی را نمایش می دادند که بعد از ۲۰سال دوری از وطن که بخاطر فتح قطب شمال و نصب پرچم مملکتش به آنجا رفته بود و می خواست پس از پیروزی به وطن برگردد همه مردم به استقبالش رفته بودند. وقتی او را به جایگاه بردند که صحبت کند بعد از شرح وقایع سفر بیان داشت: «یکی از علل اساسی این پیروزی و این قهرمانی که مرا به آن لقب می دهید اطمینان و خاطرجمعی از نگهداری و پرورش بچه هایم و گردش امور خانه ام بوده که همسرم آن را با پذیرش همه سختی های ناشی از دوریم به من داده است و من با طیب خاطر از کسب اطمینان از وی، این پیروزی را به انجام رساندم و زنهای قهرمانان هم به همین دلیل قهرمانند منتهی ناشناخته می مانند.»

آری این شیرزن نستوه و قدسیه متقی زینب گونه همرزم و همراه امام خمینی یعنی همسر باوفا و فداکار و ایثارگری که در همه احوال زندگی یاری صدیق و شفیقی مهربان و آگاه برای او بود.

می توان گفت بخشی از تحقق پیروزی امام در رهبری مبارزاتش به خاطر آسایش خاطری بوده که او با کسب اطمینان از مدیریت همسرش در پرورش فرزندان و انجام سایر امور خانه و بیت برایش حاصل شده بود. شاید این بانوی متقی و بزرگوار اگر راضی به گفت وگو و یا نوشتن خاطراتش می شد گفتنی های زیادی از امام، یادگاران امام، انقلاب و خود داشت که برای مردم آموزنده بود. فقط با ذکر یک نمونه که از این بانو شنیده شده و به لحاظ عدم اطاله کلام فقط به نوشتن این خاطره از او در این نوشتار بسنده می شود که نمونه ای از خروار است. می گویند ایشان در زمان وفات فرزندش حاج احمدآقا وقتی یکی از مسئولین رده بالای مملکتی برای بیان تسلیت در مقابل او قرار گرفت با وجودی که این فرد از نطق و کلام قوی و مطلوبی برخوردار بود، اما تا همسر امام را دید نتوانست مطلبی ادا کند، تا اینکه همسر امام زبان گشوده وگفت: «امام در زمان وفات فرزند اولم حاج آقا مصطفی فرمودند که این واقعه از الطاف خفیه الهی بود. حالا اگر الان هم امام زنده بود این گفته را در مورد فوت حاج احمدآقا بیان می کرد. اما حالا که او نیست من می گویم که این واقعه هم از الطاف خفیه الهی است!» آن فرد مسئول اظهار داشته من که برای ادای تسلیت نزد او رفته بودم و نتوانستم چیزی بگویم ولی مشاهده این روحیه قوی و پرمعنویت همسر امام مشوق من گردید و زبانم را گشود و توانستم چند کلمه ای صحبت کنم.

همه می دانیم که بزرگان و خوبان تاریخ هیچگاه بعنوان یک شخص مطرح نیستند بلکه یک مکتب هستند و بدین لحاظ بیشتر از خودشان، متعلق به جامعه شان هستند و با معرفی، آنها الگوی مردم قرار می گیرند و این پذیرش معرفی یک نوع ادای زکات دانش، اخلاق و شخصیت معنویشان به جامعه می باشد. جامعه اسلامی ما نیز طالب است که خاطرات امام و انقلاب را از زبان یا نوشته های یار همیشه همراه او بداند. بر اندیشمندان و بزرگان و مسئولین ذیربط نیز فرض است که این بار با برگزاری بزرگداشتی از زندگی این اسوه نستوه و یکی از قهرمانان زینب گونه تاریخ معاصر ایران ما و آماده سازی بستری که دیگران از بزرگواری و فضایل مقام و خاطرات این بانوی برجسته صحبت کنند به نظر کافی خواهد بود و در هرحال امید است که او به هر طریقه مذکور که راضی باشند بذل عنایت بفرمایید.

عبدالرحیم احتیاطی