رنج مضاعف

در جریان بمباران های هوایی نقاط مرزی و کردنشین ایران طی دوران جنگ هشت ساله, زنان بسیاری جانباز یا شهید شدند یا در پی اسارت, شهادت یا جانبازی همسرانشان, انجام وظایف آنان را به عهده گرفتند و همزمان, هر دو نقش مرد و زن را ایفا کردند

در جریان بمباران های هوایی نقاط مرزی و کردنشین ایران طی دوران جنگ هشت ساله، زنان بسیاری جانباز یا شهید شدند یا در پی اسارت، شهادت یا جانبازی همسرانشان، انجام وظایف آنان را به عهده گرفتند و همزمان، هر دو نقش مرد و زن را ایفا کردند. البته این وضعیت برای زنان کرد، وضعیت جدید و ناآشنایی نیست، زیرا این زنان به نیکی به یاد دارند که در ایام کودکی به محض رسیدن به ده سالگی، پابه پای پدران و مادرانشان به کار در مزارع و انجام امور محوله در خانه مشغول می شدند.

یکی از وحشتناک ترین حملات و بمباران های رژیم بعث عراق علیه ایران، حمله به مناطق مسکونی و مرزی شهر سردشت با استفاده از گاز خردل و بر جای گذاشتن بیش از ۸ هزار مصدوم و حدود یک هزار شهید است که به جرات می توان گفت بیش از نصف این شهدا و جانبازان، زنان بوده اند؛ اما تاکنون از انعکاس وضعیت این زنان خودداری شده است که نشانه بارزی از تبعیض نسبت به آنان است. یکی از مشکلات عمده ناشی از مصدومیت زنان، علاوه بر تحمل درد و رنج و مصدومیت، رفت و آمد بین سردشت و مراکز درمانی است که اغلب در تهران قرار دارند. اقامت های چندین ماهه در مراکز درمانی باعث ازهم گسیختگی خانواده ها و موجب وقفه جدی و عمیق در تربیت فرزندان آنان شده است. با مطالعه وضعیت تحصیلی فرزندان این زنان، صحت این ادعا قابل اثبات است، از همین رو، رسیدگی جدی به این زنان و فرزندان آنان، امری عاجل و ضروری است. با آنکه بیش از ۵۰ درصد مصدومان شیمیایی روز هفتم تیر سال ۶۶، زنان و دختران بوده اند، اما عکس ها و نوشته ها و اطلاعات منتشره به هیچ وجه بیانگر وضعیت آنان نیست. به نظر من علت اصلی این امر، غیبت زنان مصدوم شیمیایی در صحنه و بیان نشدن آلام، دردها و مصائب آنان است.

اگر اجتماع در بیان مشکلات زنان و دختران مصدوم شیمیایی کوتاهی کرده است، خود زنان و دختران مصدوم برای تغییر فضا و آگاهی بخشیدن به اجتماع چه کرده اند جز سکوت؟ انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت، در راستای بیان کامل واقعیت های بمباران شیمیایی سردشت و آشنایی جامعه با مشکلات زنان و دختران مصدوم شیمیایی، اقدام به تشکیل کمیته بانوان کرده و اهداف خاصی را تعیین و تعریف کرده است. برای دستیابی به این اهداف همکاری گسترده و وسیع بانوان مصدوم شیمیایی با این کمیته و نیز مساعدت های بانوان غیرمصدوم و فعالان حقوق زنان، موجب دلگرمی و موفقیت انجمن خواهد بود. من بر این باورم که برای درمان یک درد، نخست باید آن را به درستی تبیین کرد و تمامی جوانب آن را توضیح داد و سپس به چاره سازی پرداخت. بی تردید همیاری زنان مصدوم شیمیایی و گام نهادن در این راه، نخستین مرحله برای آشنا ساختن جامعه با حقوق انسانی آنان است.

شیرین رحیمی

منبع؛ ماهنامه شاهد یاران، تیر ۱۳۸۶