یکشنبه, ۱۷ تیر, ۱۴۰۳ / 7 July, 2024
فخرفروشی های ناروا
![فخرفروشی های ناروا](/web/imgs/16/151/d3czv1.jpeg)
فخرفروشی در ظاهر عادتی اخلاقی است که چندان به چشم نمی آید اما اگر در بطن و متن ارتباطات انسانی بنگریم، معضلی اساسی به شمار می آید که باید بررسی و ارزیابی و تاحدودی حلاجی شود. حتما در مراودات با شخص یا اشخاصی برخورده اید که در ارتباطات کلامی و غیرکلامی به گونه ای رفتار کرده اند که گویی نسبت به شما برتری دارند و این البته از نوع برتری طلبی های روا نبوده است و همین نکته شما را آزار داده است. ممکن است شخصی به واسطه تحصیلات، شهرت، موقعیت ویژه، تخصص، تجربه و هنرخاصی ناخواسته یا خواسته دچار چنین مسئله ای شده باشد. این نکته گرچه چندان پسندیده نیست اما حداقل روح شما را آزار نمی دهد چون با خود می گویید من هم اگر آنقدر زحمت می کشیدم یا در آن جایگاه بودم شاید چنین رفتاری داشتم! اما موضوع بحث ما اینگونه نگاه ها نیست.
همان نکته که از آن به فخرفروشی ناروا یاد می کنیم! مثلا شخصی به دلیل اینکه در شهری بزرگتر متولد شده یا در منطقه مشهوری زندگی می کند نوع رفتارش متفاوت می شود. بازهم احتمالا شما به افرادی برخورده اید که مثلا چون در خارج کشور زندگی می کنند نگاه شان به افرادی که در داخل کشور زندگی می کنند، تحقیرآمیز است. این نکته حتی در میان ایرانیان خارج نشین نیز رواج دارد به عنوان مثال برخی ایرانیان مقیم آمریکا نسبت به ایرانیان مقیم اروپا نگاه خاصی دارند و آنها نسبت به ایرانیان مقیم کشورهای آسیا و همین طور نسبت به کشورهای پاکستان و ترکیه و این تسلسل همچنان ادامه دارد. به عبارتی نوع نگاه عاقل اندرسفیه که چون عادت شده، عادی جلوه داده می شود.
در میان ایرانیان داخل کشور هم «مرکز»نشینان نسبت به دیگر استان های کشور و آنها نیز نسبت به شهرستان ها و روستاها، در حالی که اگر نیک و ژرف بنگریم در عمل اشخاص نخبه و هنرمند و شایسته، اغلب از مناطق کوچک و به اصطلاح محروم به پاخواسته اند و «کسی» شده اند اما چرا در عمل هنوز هم این عادت ناروا گهگاه دیده و در مراودات پیدا و نهان مشاهده می شود و در برخی موارد حتی ملاک ارزیابی مثبت نیز می گردد؟ روشن است این مشکل ریشه فرهنگی دارد که باید به خوبی واکاوی و علاج شود. شبیه چنین عادتی البته در دیگر کشورها نیز وجود دارد.
مثلا آمریکایی ها، اروپایی ها را مدام تحقیر می کنند. اروپایی ها، آسیایی ها و همین طور تا دیگر کشورهای دور افتاده که مثلا ساکنان برخی مناطق را آدم حساب نمی کنند و حتی در کشورهایی مثل فرانسه اغلب «پاریسی ها»، اهالی ساکن دیگر شهرها مثل استراسبورگ و کن دنیس را عقب افتاده تلقی می کنند و این نکته در روابط انسانی آنها کاملا مشهود است که مثلا از لهجه و سنت های آنها ایراد می گیرند. بدین اعتبار شاید بتوان گفت این مشکلی فرهنگی و اساسی در اغلب نقاط جهان است که خود باعث برتری طلبی های گاه خطرناک می شود و شاید منشا ستیزه جویی های بزرگ بین ملت ها است که باید آسیب شناسی و درمان شود.
گرچه تحقیقی جامع در این خصوص انجام نشده حداقل من ندیده ام- اما به نظر می رسد این مشکل در میان ما ایرانیان بیشتر است مثلا نوع نگاه ما به رنگین پوستان و سیاه پوستان و بعضی لفظ های متداول عامیانه مردمی یا نحوه قضاوت ما نسبت به هم زبانان خودمان مثل «افغان ها» موید این نکته است که نه با عقاید دینی ما منطبق است و نه انسان دوستی و فرهنگ والای ما چنین می طلبد. پس باید بیشتر تامل کنیم و استادان مردم شناسی و جامعه شناسی و روانشناسی ریشه این مسئله را بررسی و رسانه ها در تعدیل چنین فضایی کمک کند.
نویسنده : دکتر محمود اسعدی
مسعود پزشکیان انتخابات انتخابات ریاست جمهوری پزشکیان انتخابات ریاست جمهوری 1403 ایران سعید جلیلی انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم دولت چهاردهم انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ انتخابات 1403 ریاست جمهوری
تهران هواشناسی کنکور قتل آلودگی هوا شهرداری تهران سازمان هواشناسی پلیس راهور آموزش و پرورش سلامت پلیس قوه قضاییه
قیمت دلار خودرو قیمت خودرو بانک مرکزی قیمت طلا بازار خودرو بورس بازار سرمایه واردات خودرو حقوق بازنشستگان دلار ایران خودرو
عاشورا کربلا نقاشی تلویزیون سینمای ایران سینما امام حسین (ع) رامبد جوان کتاب هنرمندان سریال تئاتر
کنکور ۱۴۰۳ طب سنتی آزمون سراسری
رژیم صهیونیستی فلسطین جنگ غزه غزه روسیه آمریکا انگلیس اسرائیل جو بایدن دونالد ترامپ حزب الله لبنان حماس
پرسپولیس فوتبال استقلال یورو 2024 خوان کارلوس گاریدو باشگاه پرسپولیس تیم ملی آلمان تیم ملی اسپانیا علیرضا بیرانوند لیگ برتر کریستیانو رونالدو لیگ برتر ایران
هوش مصنوعی سامسونگ موبایل ناسا فناوری نخبگان گوگل استاندارد آیفون
رژیم غذایی ویتامین تب دانگ کاهش وزن آلزایمر پوکی استخوان سردرد پیاده روی