مراقبه سالک در دهه اول ماه محرم

(بدان ای عزیز سالک که) بر هر یک از دوستان آل محمد(ص) به حکم ولایت و وفاداری و ایمان به خدای علی عظیم و رسول کریم(ص) سزاوار است که در دهه اول محرم تغییر حال دهد(و) در دل و صورت و هیئت او، …

(بدان ای عزیز سالک که) بر هر یک از دوستان آل محمد(ص) به حکم ولایت و وفاداری و ایمان به خدای علی عظیم و رسول کریم(ص) سزاوار است که در دهه اول محرم تغییر حال دهد(و) در دل و صورت و هیئت او، آثار اندوه از آن مصائب بزرگ و نوائب سترگ که بر آن خاندان جلیل روی داده، ظاهر گردد ولا محاله پاره ای از لذات خویش را از خوردن و نوشیدن، بلکه خواب و سخن واگذارد و به منزله کسی باشد که به پدر یا فرزند او مصیبتی وارد آمده است و حرمت ناموس خدای -جل جلاله- و حرمت رسول گرامی(ص) او و حرمت امام(ع) را از حرمت جان و خانواده خویش پست تر نشمارد و دوستی نسبت به جان و فرزندان و اهل و عیال خود را از دوستی پروردگار و پیغمبر و امامش(ص) بیشتر نداند. و خدای متعال در سوره توبه آیه ۲۴ می فرماید: «بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالی که گرد آورده اید، و تجارتی که از کسادش بیمناکید و سراهایی را که خوش می دارید، نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وی دوست داشتنی تر است، پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را به اجرا درآورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایی نمی کند.»

و هرگاه کسی نتواند که در تمام دهه چنین کند، لامحاله در روز نهم و دهم و شب یازدهم، لذات را ترک کند و لامحاله در هر روز دهه اول، حضرت امام حسین(ع) را به زیارت «معروفه عاشورا» زیارت کند. و در روز دهم تا عصر از خوردن و نوشیدن خودداری کند، بلکه جز در مقام ضرورت از سخن گفتن و دیدار برادران دینی هم بپرهیزد و آن روز را روز اندوه و گریه و زاری خود قرار دهد، و اگر بتواند در خانه خویش، با نیتی خالص، عزای امام حسین(ع) را برپا نماید، باید همین کار را بکند و اگر نتواند، در مساجد یا خانه های دوستان به این کار همت بگمارد و این کار را از دیده مردمان پوشیده دارد تا از ریاء دور و به اخلاص نزدیک باشد و قسمتی از روز خود را در مجامع عزا بگذراند و قسمت باقی را در خلوت به عزاداری مشغول گردد و در گریه و اندوه، نظرش مواسات با اهل بیت(ع) و صدمات ظاهری که از طرف دشمنان بر حضرت امام حسین(ع) وارد شده است بوده باشد.(۱)

۱) المراقبات، میرزا جواد ملکی تبریزی، ج ۱، ص ۳۰