تلاش سه بعدی گران قیمت

فیلم های سه بعدی به سینمای هند هجوم می آورد و فیلمسازان این کشور آسیایی فیلم های جدید خود را به کمک این شیوه محبوب سال های اخیر جلوی دوربین می برند

فیلم‌های سه‌بعدی به سینمای هند هجوم می‌آورد و فیلمسازان این کشور آسیایی فیلم‌های جدید خود را به کمک این شیوه محبوب سال‌های اخیر جلوی دوربین می‌برند.

در شرایطی که محصولات سه‌بعدی هالیوودی و اروپایی جدول گیشه نمایش سینماها را در سطح بین‌المللی در اختیار خود گرفته‌ است، صنعت سینمایی پررونق هند از خود می‌پرسد، چرا نباید از این وضعیت خوب و پرسود استفاده کند و محصولات هندی‌زبان خود را به این شیوه پرطرفدار روانه اکران عمومی سینماها کند؟ در واکنش به همین پرسش است که رسانه‌های گروهی هند خبر از خیزش جدید تهیه و تولیدکنندگان فیلم‌های سینمایی در بالیوود به سمت تولید محصولات سه‌بعدی می‌دهند. فرمت سه‌بعدی قرار است وجه غالب بسیاری از محصولات پرسروصدا و جنجالی سینمای هند در ماه‌های آینده باشد. هر روز که می‌گذرد تعداد بیشتری از تهیه‌کنندگان سرشناس هندی خبر تولید فیلم‌های جدید خود را به شیوه سه‌بعدی اعلام می‌کنند. «عشق خطرناک»، «ژوکر»، «شر خان»، سومین قسمت فیلم «راز» و «آ بی سی ‌دی» تنها نمونه‌هایی از تلاش صنعت سینمای هند برای تولید فیلم‌های سه‌بعدی است.

رمو دسوزا که «آ بی سی دی» را به کمک تکنولوژی سه‌بعدی جلوی دوربین می‌برد، احساس می‌کند استفاده از این تکنولوژی در جهت درست و منطقی آن، اهمیت خیلی زیادی دارد و او از این تکنیک در یک مسیر درست استفاده کرده و تنها به دلیل مطرح بودن تکنولوژی سه‌بعدی سراغ آن نرفته است. او به نسخه سه‌بعدی فیلم ترسناک «جن‌زده» که سال قبل اکران عمومی شد و جزو اولین محصولات سه‌بعدی بالیوود است، اشاره می‌کند و می‌گوید: «این فیلم هندی مورد توجه زیاد تماشاگران سینما قرار گرفت، زیرا به شیوه سه‌بعدی ساخته شد. احتمالا اگر فیلم دوبعدی بود چنین موفقیتی به دست نمی‌آورد، اما نباید فراموش کنیم که تکنیک سه‌بعدی در دل قصه فیلم جا دارد و پنهان‌شده و حال و هوای کلی فیلم، استفاده از چنین تکنیکی را می‌طلبید. اما برعکس این فیلم که هیچ بازیگر مشهوری را در نقش‌های اصلی نداشت، ۲ فیلم شاهرخ‌خان «دون ۲» و «را ـ وان» نتوانستند در ارتباط با تکنولوژی سه‌بعدی موفقیتی به دست بیاورند. علت اصلی امر هم این است که هر دوی این فیلم‌ها به شیوه دوبعدی ساخته شدند و بعدا به صورت سه‌بعدی درآمدند. این فیلم‌ها هیچ‌کدام به عنوان محصولی سه‌بعدی معرفی و شناخته نمی‌شوند.»

این فیلمساز با مقایسه فیلم‌هایی که از اول با نیت سه‌بعدی تولید می‌شود و فیلم‌هایی که دوبعدی است و بعدا تبدیل به کارهایی سه‌بعدی می‌شود، صحبت از یک تناقض می‌کند. اشاره او به طور مستقیم به ۲ شیوه متفاوت است که به ۲ نتیجه متفاوت می‌رسد. به اعتقاد دسوزا اگر فیلمسازی کل فیلم خود را از روز اول به صورت سه‌بعدی فیلمبرداری کند، می‌تواند به موفقیت آن در زمان اکران عمومی امیدوار باشد، اما فیلم‌هایی که پس از تولید خود تبدیل به سه‌بعدی می‌شوند، شانس کمی برای مطرح‌شدن به عنوان یک فیلم سه‌بعدی دارند. دلیلی هم که ارائه می‌شود این است که روح حاکم بر این نوع فیلم‌ها یک روح سه‌بعدی نیست و تماشاچی سینما بلافاصله متوجه این موضوع مهم می‌شود.

یکی دیگر از مشکلاتی که تهیه‌کنندگان هندی برای تولید فیلم‌های سه‌بعدی خود دارند،‌ طولانی شدن زمان تولید این نوع فیلم‌هاست. بحث فقط این نیست که فیلم‌های سه‌بعدی هزینه مالی بیشتری طلب می‌کند. حرف بر سر این است که با وجود صرف مبلغ بالاتر برای ساخت این نوع فیلم‌ها، زمان ساخت و تولید آنها هم بیشتر از زمان تولید فیلم‌های دوبعدی است.

سلمان‌خان، بازیگر سرشناس سینما که چند سالی است شرکت فیلمسازی خود را دایر کرده و تهیه‌کننده عموم فیلم‌هایی است که در آنها بازی می‌کند، روی مشکل زمان تاکید دارد. به گفته او: «تولید فیلم‌های سه‌بعدی زمان زیادی می‌برد و وقت زیادی از ما می‌گیرد. از آنجا که بازیگران سرشناس هندی وقت کمی برای حضور در هر فیلم سینمایی دارند،‌طولانی شدن زمان تولید فیلم‌های سه‌بعدی،‌ تهیه‌کنندگان آنها را با مشکل استفاده کامل از این بازیگران مشهور می‌کند. با زمانی که هر بازیگر مشهور برای بازی در یک فیلم سه‌بعدی می‌گذارد، می‌تواند حداقل در ۳ فیلم سینمایی بازی کند!»

شیریش کوندر، فیلمساز جوان که «ژوکر» را با بازی آکشی کومار ـ ملقب به تام کروز هند ـ می‌سازد با این نظریه کاملا موافق است. او می‌گوید: « به اعتقاد من، وقتی فیلمی با حضور ستارگان سرشناس ساخته می‌شود، بهترین راه‌حل این است که اول آن را به صورت دوبعدی بسازیم و بعد آن را تبدیل به فیلمی سه‌بعدی کنیم. در این حالت،‌ شما هر دو مشکل را به صورت همزمان حل کرده‌اید. هم مشکل بحث مربوط به زمان حضور ستاره فیلم خود سرصحنه فیلمبرداری را ندارید و هم می‌توانید در لابراتوار آن را تبدیل به کاری سه‌بعدی کنید. برای فیلم ژوکر تصمیم گرفتیم از همین روش استفاده کنیم.»

برخی منتقدان هندی هم بر سر این موضوع بحث و جدل می‌کنند و می‌گویند حتی در هالیوود هم بازیگرانی مثل تام کروز یا برادپیت خود را از روز اول فیلمبرداری یک فیلم، درگیر مشکلات مربوط به سه‌بعدی بودن کار نمی‌کنند. فیلم آنها ـ به دلیل زمان محدودی که برای حضور سر صحنه فیلمبرداری دارند ـ به صورت دوبعدی فیلمبرداری شده و بعدا به شیوه سه‌بعدی تبدیل و روانه اکران عمومی سینماها می‌شود. «آواتار» جیمز کامرون که با فروش ۷۰۰ میلیون دلاری‌اش لقب پرفروش‌ترین فیلم کل تاریخ سینمای آمریکا را گرفت، مثال خوبی در این زمینه است. در این فیلم هیچ ستاره نامداری بازی نداشت و عموم بازیگران آن چهره‌های تازه‌وارد سینما بودندکه به مدد این فیلم مشهور شدند. بازیگران شناخته شده آن هم (مثل سیگورنی ویور)‌ با هیچ معیار، یک ستاره شناخته و معرفی نمی‌شوند. اهل فن می‌گویند ستارگان کم‌حوصله سینما طاقت طولانی‌ شدن زمان فیلمبرداری فیلم‌هایشان را ندارند و به همین دلیل با تولیدات سه‌بعدی کارهایشان از همان ابتدای فیلمبرداری موافق نیستند. به همین دلیل است که شیریش کوندر می‌گوید اگر بخواهد فیلمی را به صورت سه‌بعدی فیلمبرداری کند، از خیر بازیگران مشهوری مثل آکشی کومار و هریتیک روشن می‌گذرد و سراغ تازه‌واردها می‌رود که همه جوره خودشان را با شرایط سخت و طولانی فیلمبرداری این نوع فیلم‌ها وفق می‌دهند.

شاهرخ خان که قصد دارد قسمت دوم اکشن ابرقهرمانانه و کمیک‌استریپی «را ـ وان» را تهیه و بازی کند، تصمیم گرفته آن را از همان ابتدای کار به شیوه سه‌بعدی کار کند. از آنجا که او خودش تهیه‌کننده فیلم نیز هست، می‌تواند آستانه صبر و تحمل خود را بالا ببرد و از طولانی شدن زمان فیلمبرداری شکوه نکند! با این حال او هم می‌گوید: «خب، فیلمبرداری یک محصول سینمایی به شیوه سه‌بعدی خیلی سخت است. در این حالت، شما هر روز فقط می‌توانید یک صحنه را فیلمبرداری کنید. در عین حال، بازیگری برای دوربین سه‌بعدی هم سختی‌های خاص خودش را دارد. در کنار صبر و حوصله، شما باید کاملا مراقب کوچک‌ترین حرکت و رفتار خود نیز باشید».

اما ویکرام بهات که «جن‌زده» از کارهای اوست و فیلم‌های «راز ۳» و «عشق خطرناک» را با یک گروه کاری تقریبا مشترک کار می‌کند و چند بازیگر معروف را برای نقش‌های اصلی آنها انتخاب کرده، دیدگاهی متفاوت از همکاران خود دارد. به گفته او: «کارگردانی فیلم‌های سه‌بعدی عالی و شگفت‌انگیز است. من عمران هاشمی را در فیلم سه‌بعدی خود دارم. کاریشما کاپور و میپاشا باسو دو چهره مطرح دیگر سینما هم در آن هستند. تصورم این است که بازیگران مشهور هیچ مشکلی با فیلم‌های سه‌بعدی ندارند و دوست دارند در این نوع فیلم‌ها بازی کنند. فکر می‌کنم همه چیز بستگی به نوع محصولی که می‌سازید دارد. اگر فیلمنامه خوبی داشته باشید برای آنها مهم نیست فیلم دوبعدی است یا سه‌بعدی، اما برای سازندگان فیلم‌های سه‌بعدی، بودجه آنها یک عنصر حیاتی است. تکنولوژی جدید سه‌بعدی برای عمومی شدن نیاز به زمان دارد و همراه شدن با آن وقت می‌برد. این نوع سینما بسیار گران‌قیمت است. هر فیلم سه‌بعدی از نظر مالی حدود ۴۰ درصد گران‌تر از یک فیلم دوبعدی است و ما باید توجه داشته باشیم که این رقم بالای تولید، در زمان اکران عمومی فیلم دوباره برگردد. پرسش اصلی این است که آیا تماشاچی هم از این تلاش سه‌بعدی گران‌قیمت ما استقبال لازم را خواهد کرد یا خیر؟

ایندیا اف‌ام

مترجم: مهبد آستانی