روزه باب عبادت است

رمضان اسمی از اسمای الهی است و به معنای شدت گرما و تابش آفتاب بر رمل معنا شده است انتخاب چنین واژه ای از لطافت خاصی برخوردار است, زیرا که رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می باشد

رمضان اسمی از اسمای الهی است و به معنای شدت گرما و تابش آفتاب بر رمل معنا شده است. انتخاب چنین واژه‌ای از لطافت خاصی برخوردار است، زیرا که رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می‌باشد. پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: هنگامی که شب اول ماه رمضان فرا می‌رسد، خداوند بزرگ همه گناهان امتم را می‌آمرزد چه گناهان پنهانی و چه آشکار را و برای شما دو هزار درجه بلند می‌کند و پنجاه شهر بنا می‌کند.روزه در آیین مبین اسلام به معنای آن است که انسان برای انجام فرمان خداوند عالم، از اذان صبح تا مغرب از انجام اموری که روزه را باطل می‌کند، خودداری نماید. در فرهنگ سایر مردمان جهان نیز روزه وجود دارد.

روزه به معنای امساک و ترک برخی چیزها اعم از خوردنیها و آشامیدنیها یا از هر عمل و سخنی ناپسند. این فریضه از لحاظ جسمی، روحی، معنوی، اخلاقی، اجتماعی، اقتصادی، روانی، بهداشتی و... فضایل فراوانی دارد که مورد تاکید همگان قرار گرفته است. خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید:‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید روزه بر شما واجب شد چنانکه بر آنان که پیش از شما بوده‌اند واجب شده بود، باشد که پرهیزگار شوید.بنابراین فلسفه اصلی روزه‌داری تقویت روح تعبد و تکامل جسم و روح است.

دانشمندان اسلامی و غیر اسلامی در این باره مقالات و کتاب‌های زیادی نوشته‌اند و درباره خواص بهداشتی و درمانی آن نیز مقالات متعددی ارائه کرده‌اند به هرحال، نقش روزه‌داری در سلامت تن و تکامل روح انکارناپذیر است.بنابراین، پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: ماه رمضان در نزد خدا بهترین ماهها و روزهایش بهترین روزها و شبهایش بهترین شبها و ساعت هایش بهترین ساعت‌هاست. ماه مبارک رمضان، ماه دعوت به سوی مهمانی خداست. باید روی آن دقت کرد انگیزه این مهمانی‌ها چیست؟ در آن‌ چه کسی دعوت می‌کند؟ میزبان چه کسی است؟ میزبان او به هیچ وجه با میزبانهای دیگر قابل مقایسه نیست؛ میزبانی کریم، رحیم، غفار، جواد و... است. مهمان این ماه، ناتوان، محتاج، و کسی که نه مالک حیات و نه مالک ممات است.مامورین دعوت در این ماه، پیامبران که سرآمد آنها پیامبر عظیم‌الشأن اسلام است. در این مهمانی باید آدمی قدر خود را بداند که چه لیاقتی پیدا کرده که پروردگار جهانیان، ملک الملوک، او را به چنین میهمانی دعوت کرده است. بنابراین بدبخت کسی است که از این دعوت سرپیچی کرده و از چنین سفری، احسانی که هر نعمتی را در بر دارد، محروم ماند.

با روزه، اطمینان وآسایش به انسان هدیه داده می‌شود، زیرا انسان درک می‌کند که با روزه‌داری با خدای جهان و آفریننده خود ارتباط برقرار کرده است.انسان در میهمانی‌های معمولی، آداب رفتن به میهمانی را مراعات می‌نماید؛ نخست حمام رفته، لباسی فاخر می‌پوشد، عطر می‌زند، سعی و کوشش می‌کند عمل زشتی از او صادر نشود، آبروی خود را بیش از پیش نگهداری می‌نماید در میهمانی خدایی نیز باید این امور را مراعات کند- البته به مراتب بیش از میهمانی‌های معمولی- باید روح را از آلودگی‌های معنوی و معصیت و نافرمانیها پاک سازد، روان خویش را صیقل دهد، آن را از صفات زشت و ناپسند دور کند، ریشه حب دنیا را از بیخ دل برکند و حوض دل را از آبهای متعفن، اخلاق زشت و کردار ناپسند خالی نماید.قبل از ورود به ماه مهمانی و میهمانخانه خدا، خود را دقیقا حسابرسی کند و رفتار و کردار خویش را بسنجد و بداند این مهمانی معمولی نیست، میزبانش متفاوت، آدابش غیر متعارف و رسوماتش غیر مرسوم می‌باشد.

این ماه را با طهارت ظاهری و باطنی بپذیرد، با غسل، دعا، نماز، تلاوت قرآن، ذکر، صلوات همراه سازد و تصمیم بگیرد که در این میهمانی جز رضایت حق، عملی صورت ندهد و هدفی نداشته باشد.مهمانی خدا در این ماه مبارک، پذیرایی روحی و معنوی است، مهمانی است که در آن عطاها و بخششها، گذشت از تقصیرات، رسیدن به درجات عالیه، رسیدن به بزرگترین مقام و به بالاترین جایگاه انسانیت، از برکات این ماه مبارک و از احسان‌های این میزبان بزرگ و از فواید این مهمانی پرارزش استجابت دعاست.برای هر چیزی باب و دری است و در عبادت، روزه است و کمتر عبادتی است که دارای شرایط خاصی باشد که در حین ثواب عبادت و طاعت برای شخص ثبت گردد.

روزه عبادتی نسبتا مشکل است که باید بنده خدا به این عبادت مهم تن در دهد که تا از این باب و دروازه وارد به عبادات دیگر شود. بنابراین روزه دروازه عبادات است، به معنای اینکه خودسازی و مقاومت در انجام عبادات را از روزه باید شروع نمود. بنیان و اساس اسلام بر پنج چیز استوار گشته یکی از آنها روزه می‌باشد.از آنجا که روزه، دانشگاه اخلاق و تزکیه نفس و وسیله خودسازی است، لذا روزه دار باید در این دانشگاه از کلیه آداب و برنامه‌های تربیتی برخوردار و در حقیقت خود باید یک معلم اخلاق بوده و بر اعضا و جوارح خویش تسلط کامل داشته باشد.