اوقات فراغت دانشجویی یا ایام بر باد رفته

اوقات فراغت در دانشگاه‌ها با بودجه فرهنگی آنها رابطه مستقیم دارد. یعنی هر چقدر بودجه فرهنگی دانشگاه‌ها چشمگیرتر باشد، به همان نسبت نیز می‌توان توقع داشت اوقات فراغت دانشجویان پرثمرتر باشد.

اوقات فراغت در دانشگاه‌ها با بودجه فرهنگی آنها رابطه مستقیم دارد. یعنی هر چقدر بودجه فرهنگی دانشگاه‌ها چشمگیرتر باشد، به همان نسبت نیز می‌توان توقع داشت اوقات فراغت دانشجویان پرثمرتر باشد.

اما با توجه به سرانه ناچیز امور فرهنگی در دانشگاه های کشور، طبیعی است که نمی توان توقع داشت دانشجویان در فضای دانشگاه و محیط خوابگاه ها، از تمام اوقات فراغت خود به شکل مطلوب استفاده کنند.

مطابق آمارهای وزارت علوم، بودجه فرهنگی کل دانشگاه های کشور، یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان در سال ۹۱ بوده است، البته ابتدای سال گذشته قرار بود پنج برابر این میزان بودجه فرهنگی در اختیار دانشجویان قرار بگیرد، اما در پایان سال ۹۱، تنها ۱۷ درصد از بودجه فرهنگی پیش بینی شده دانشگاه ها تخصیص یافت و چوب کمبود بودجه شدید دانشگاه ها به تن بودجه های فرهنگی نیز خورد البته همین یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان بودجه فرهنگی کل دانشگاه ها نیز به طور کامل صرف امور فرهنگی دانشگاه ها برای غنی سازی اوقات فراغت دانشجویان نشد و بسیاری از بودجه های فرهنگی دانشگاه ها، معمولا صرف همایش ها و سخنرانی هایی می شود که خروجی درخشان و قابل دفاعی نیز ندارد.

در چنین اوضاعی که دانشگاه های کشور، توان هزینه کردن برای امور فرهنگی و غنی سازی اوقات فراغت دانشجویان را ندارند، عاقلانه ترین راه این است که خود دانشجویان آستین بالا بزنند و برای اوقات آزاد خود در مراکز آموزش عالی کشور فکری بکنند.

هم اکنون در بسیاری از دانشگاه های کشور به بودجه های فرهنگی دانشگاه ها به عنوان بودجه هایی غیرضروری و قابل حذف نگاه می شود و معلوم است در این حالت نباید توقع داشت اوقات فراغت دانشجویان مملو از برنامه های متنوع باشد.

این روزها اغلب دانشجویان پس از فراغت از کلاس های درس یا در محوطه دانشگاه دور هم جمع می شوند و گپ می زنند یا در فاصله بین دو کلاس تا ساعت ها اوقات فراغتشان را در کافی شاپ دانشگاه ها (البته اگر دانشگاه کافی شاپ داشته باشد) می گذرانند.

گرچه صحبت کردن با دوستان به معنی اتلاف وقت نیست و خیلی اوقات هم می تواند پربار باشد، اما اشکال کار اینجاست که در اغلب اوقات، دانشجویان گزینه دیگری برای پرکردن وقتشان ندارند و مجبورند اوقات آزادشان را معمولا به درس خواندن، گفت و گو با یکدیگر یا بیرون رفتن از دانشگاه سپری کنند.

در حالی که بسیاری از دانشگاه های کشور، بخصوص در شهرهای دور افتاده تر، فاقد امکانات مجهزی مثل کتابخانه های به روز، سالن های ورزشی، سالن های تئاتر و سینما و مجموعه های تفریحی متنوع هستند، دانشجویان چاره ای ندارند که دانشگاه را فقط مکانی برای پاس کردن واحدهای درسی بدانند و توقع نداشته باشند در مراکز آموزش عالی، اوقات فراغت آنها مملو از برنامه های فرهنگی و ورزشی متنوع باشد.

امین جلالوند