حرکت بر مدار زوال

هوشمند هنرکار در نمایش تازه اش متنی کلاسیک را انتخاب کرده و سعی کرده آن را با نگاهی امروزی همراه کند. نمایش برشی از زندگی شخصیت هایی است که در یکی از حساس ترین موقعیت های زندگی …

هوشمند هنرکار در نمایش تازه اش متنی کلاسیک را انتخاب کرده و سعی کرده آن را با نگاهی امروزی همراه کند. نمایش برشی از زندگی شخصیت هایی است که در یکی از حساس ترین موقعیت های زندگی شان گرفتار شده اند و سرنوشت فرجامی تلخ را برای آنها رقم زده است. کارگردان تلاش کرده با نگاهی متفاوت به داستان آشنای «آنتیگونه» آن را از زاویه تازه ای تحلیل کند. این نگاه تازه ساختار نمایش «آنتیگونه» را شکل می دهد. این ساختار شامل صحنه پردازی، بازی ها و موسیقی است.

۱) صحنه آرایی:کارگردان عناصر اضافه را در صحنه حذف کرده و مانند نمایش قبلی اش «پرده ها از راه می رسند» در فضایی خالی و خلوت و در صحنه ای که منابع نوری محدودی دارد سیاهی و زوالی که بر زندگی آنتیگونه، کرئون و ایزمینه حاکم است را ترسیم می کند. خلوت بودن صحنه از آکسسوار تمهیدی است تا تماشاگر بیشتر روی باز ی ها متمرکز شود. کارگردان در بعضی صحنه ها از طریق نورپردازی روی بعضی بخش ها تاکید می کند. مثل زمانی که کرئون (کاظم هژیرآزاد) در پایان نمایش مونولوگی طولانی می گوید و شکست و اضمحلال او به مخاطب منتقل می شود.

۲) بازی ها :بخشی از مشکلی که تماشاگر با نمایش دارد به باورپذیرنبودن کاراکتر اصلی و ارتباطش با دیگران برمی گردد. از کاراکتری مانند آنتیگونه که آن قدر جسارت و قدرت دارد که برخلاف آیین و آداب جامعه اش حرکت می کند و حاضر است به خاطر هدفش زندگی، عشق و آرزوهایش را نابود کند، شمایلی قوی تر، دوست داشتنی تر و تاثیرگذارتر در ذهن است، حتی اگر کارگردان بخواهد از زاویه ای تازه به این شخصیت نگاه کند، باز هم پذیرفتنی تر از آن است که بازیگری این نقش را بازی کند که سیما، بیان و حرکاتی درخور این شخصیت داشته باشد. بازی های نمایش به نوعی تکمیل کننده فضای سرد و رخوتناک زندگی شخصیت هاست، حتی زمانی که دو خواهر گلاویز می شوند جرو بحث می کنند و یکی از دیگری عاجزانه می خواهد که برای گریز از تنهایی مرگ را با همدیگر تقسیم کنند، بازیگران کمترین حس را در بازی شان منتقل می کنند. حرکت بازیگرها مخصوصاً بازیگران نقش های آنتیگونه (آزیتا نوری وفا) و ایزمینه (شیدا ابراهیمی) محدود است و آنها در اغلب لحظه های گفت وگو با یکدیگر روی زمین نشسته اند. این محدود بودن خسته کننده است و فضای نمایش را یکنواخت کرده است. در نمایشی که نام «آنتیگونه» را بر پیشانی دارد و بر موقعیت ویژه این زن در این تراژدی جاودانه تاکید می کند باید بازیگر این نقش قدرت آن را داشته باشد که رنج و اندوه آنتیگونه و خشمی که در او غلیان کرده تا علیه جامعه و قانون کرئون بایستد نشان دهد. اما آنتیگونه ای که در این نمایش می بینیم این ویژگی را ندارد.

محدثه واعظی پور