گمشده مردم عراق

فوتبال در دنیای امروز تنها یک ورزش قهرمانی صرف نیست و تورنمنت های فوتبال هم برای ملت ها, یک سری مسابقه ورزشی تفریحی نیستند

فوتبال در دنیای امروز تنها یک ورزش قهرمانی صرف نیست و تورنمنت های فوتبال هم برای ملت ها، یک سری مسابقه ورزشی تفریحی نیستند.

امروزه فوتبال جزیی از زندگی مردم دنیا شده است و کسب افتخار توسط تیم های ملی یا محلی از نظر روانی تاثیر عجیب و مثبتی بر زندگی مردم آن کشور یا منطقه دارد. به کشور آرژانتین نگاه کنید که اکثریت مردمش در فقر و وضعیت اجتماعی نامناسب قرار دارند. دولت آرژانتین جزو مقروض ترین دولت های دنیاست و تورم در این کشور به شدت بالا ست، با این همه مردم در زمان برگزاری جام جهانی یا جام ملت های آمریکا، همه مشکلا ت خود را فراموش می کنند و به ساقهای ملی پوشان کشورشان چشم می دوزند تا قهرمانی را برای آنها هدیه بیاورند.

اسطوره همیشگی آرژانتینی ها «دیه گوآرماندو مارادونا» است، همان جوان رشد یافته در محله های فقیرنشین بوینس آیرس که در جام جهانی ۱۹۸۶، یک تنه آرژانتین را قهرمان کرد، با دست به دروازه انگلستان گل زد و در فینال، آلمان را به زانو درآورد.

مارادونایی که بارها برای شکست ها و پیروزی های آرژانتین گریه کرد، ماردونای بزرگ. حال اگر چه سالهاست او با اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می کند ولی همه مردم آرژانتین او را با افتخار آفرینی هایش به خاطر دارند و همیشه او قهرمان ملی آرژانتین است. فوتبال در دنیای امروز یعنی همین! این ورزش عجیب می تواند به راحتی خلا »های روحی ملتها را پرکند و به آنها غروری بی نظیر ببخشد. کاری که مارادونا برای آرژانتینی ها کرد تا آنها هرکولی قدرتمندتر، پرومته ای فداکارتر، ونوسی زیباتر و در یک کلا م زئوسی قدرتمند از زئوس اساطیری داشته باشند.

فوتبال با چنین خاصیتی شاید در آسیا برای هیچ ملتی به اندازه مردم مظلوم عراق لا زم نباشد. ملتی که سالها زیر سیطره و ظلم حزب بعث و بالا خص حکومت دیکتاتوری صدام قرار داشتند و حال بعد از آن همه زجر و تحقیرگرفتار اشغال و فجایع تروریستی هستند که هر روز در یک گوشه از خاک این کشور تکرار می شود.

شاید در نگاه اول کسی تصور کند که این مردم با آن همه گرفتاری و مصیبت توجهی به فوتبال ندارند اما چنین نیست. صحنه ای از فیلم «زندگی و دیگر هیچ» عباس کیارستمی، جوانان رودبار و منجیل را در روزهای بعد از زلزله خانمان برانداز ۱۳۶۹ نشان می دهد که بر روی ویرانه ها، دنبال تنظیم آنتن تلویزیونی برای تماشای فوتبال هستند.

جام ملت های امسال آسیا فرصتی برای مردم عراق بود تا همه ناکامی های خویش را در بازیهای تیم ملی فوتبال کشورشان به فراموشی بسپارند و به بزرگی بیندیشند. شاید بازیکنان و مربیان تیم عراق هم همین حس را داشتند. باخت و حذف عراق در این بازی ها در ظاهر هیچ مساله ای نبود، هیچکس از عراق انتظار قهرمانی یا حتی حضور در میان چهارتیم اول آسیا را نداشت اما در باطن شکست تیم ملی عراق، ناکامی دیگری بر ناکامی های مردم این کشور بار می کرد.

قهرمانی عراق در جام ملت ها می تواند مرهمی بر زخم های کهنه و ناسور ملت آن کشور باشد. شاید مردم عراق هم در میان بازیکنان تیم ملی این کشور، مارادونایی دیگر پیدا کردند که می تواند دستشان را بگیرد و از روی زمین بلند شان کند، به آنها امید روزهای آینده و زندگی با افتخار را بدهد و این گمشده مردم عراق است.

پیش از این بزرگ ترین افتخار فوتبال عراق حضور تیم ملی این کشور در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک بود. این حضور که در اوج جنگ تحمیلی عراق علیه ایران صورت گرفت، با سه شکست عراق تمام شد. پس از آن عدی فرزند صدام حسین که رئیس فدراسیون این کشور بود، هرگاه تیم ملی فوتبال این کشور به ناکامی می رسید، بازیکنان را شکنجه می کرد تا عذاب مردم به فوتبالیست ها هم منتقل شود اما در دو سال اخیر همچنان که مردم مسلمان عراق می توانند بدون هراس از رژیم بعث، به زیارتگاه ها بروندو عزاداری کنند، می توانند تیم ملی فوتبالی داشته باشند که بی هیچ ترس از شکنجه ای، می توانند به تورنمنت های بین المللی بروند و با نام «عراق» افتخارآفرینی کنند.

تیمی که امسال قهرمانی جام را برای عراق به ارمغان آورده، در حقیقت این جام را برای اولین بار به عراق آورده است.پیش از این عراق حتی به فینال این جام هم نرسیده بود. در تیم امسال عراق، علا وه بر این، نام بازیکنان مطرحی چون ابوالهیل، عمادرضا و احمدکاظم (که در تیم های لیگ برتر ایران بازی می کنند) وجود نداشت. دروازه بان این تیم، دروازه بان ذخیره تیم مس کرمان ایران بود که در آستانه اخراج از این تیم قرار داشت. مربی این تیم دو ماه بود که تیم را دست گرفته بود. این تیم که در میان ویرانه های عراق، جایی برای تمرین نداشت، اردویی در اردن برگزار کرد تا لا اقل حرفی برای گفتن داشته باشد، اما با غیرتی مثال زدنی قهرمان شد. غیرت همان چیزی است که همه مفسران ورزشی ایرانی می گویند مختص بازیکنان ایران است! وقتی که عراق توانست با ۳ گل تیم استرالیا را در مرحله گروهی بازیها شکست دهد، مشخص شد که این تیم، علی رغم همه مشکلا ت ذکر شده، برای دستگرمی حریفان نیامده است و به مرور عراق با قدرت و غیرت، خود را بر همه تیم های پرخرج و پرادعا برتری داد و قهرمان شد.

این تیم عراق، چندی قبل در مسابقات غرب آسیا از تیم ب ایران شکست خورده بود ولی امروز همان تیم ، عنوان قهرمانی را یدک می کشد و تیم اصلی ایران در میان چهار تیم آسیا جایی ندارد. این واقعیت را باید پذیرفت که غیرت هم مثل هنر، چیزی نیست که فقط نزد ایرانیان باشد و بس.

در این روزها، بر خلا ف عراق که جشن قهرمانی فوتبال را علی رغم بمب گذاری و آدم کشی تروریست ها برگزار می کنند، در ایران همه به دنبال مقصر می گردند. این داستان تکراری سالهاست که در حال انجام است و البته هیچ نتیجه ای هم نداشته است. تا وقتی همه به دنبال مقصر می گردند، هیچ تغییری در فوتبال بی سر و سامان ایران، رخ نخواهد داد و تیم ایران باید زیر سایه تیم های با برنامه ریزی اصولی مثل ژاپن، کره جنوبی و عربستان قرار بگیرد و شاهد قهرمانی تیم های با انگیزه ای مثل عراق باشد.

● بازیکنان تیم عراق در فینال جام ملت ها:

نوری صبری، جاسم غلا م، باسم عباس(۷۸ علی عباس)، حیدر عبدالعمر، علی حسین، نشاط اکرم، کرارجاسم (۸۳ احمد مناجد)، مهدی کریم(۸۹ احمد عبید علی) ، هوار ملا محمد، قصی منیر، یونس محمود.

● بازی های عراق در جام ملت ها:

▪ دوره مقدماتی: عراق ۱ تایلند ۱- عراق ۳ استرالیا ۱- عراق صفر عمان صفر

▪ بازی یک چهارم نهایی: عراق ۲ ویتنام صفر

▪ بازی نیمه نهایی: عراق ۴ کره جنوبی ۳ (در ضربات پنالتی)

▪ بازی نهایی: عراق ۱ عربستان صفر

▪ بهترین بازیکن جام: یونس محمود کاپیتان تیم عراق

نویسنده : محمدحسین روانبخش