رمضان می‌آید؛ آسمان نزدیک‌ است

رمضان می‌آید، تا بتوانی بی‌گدار به آب بزنی و رکعتی شوق، نذر دلت کنی. او می‌آید، تا لب فرو بندیم، تا لب تشنه عطش بنوشیم، تا لب سوز لبخندهای واقعه شویم و دو رکعت نماز گریه بخوانیم.
رمضان …

رمضان می‌آید، تا بتوانی بی‌گدار به آب بزنی و رکعتی شوق، نذر دلت کنی. او می‌آید، تا لب فرو بندیم، تا لب تشنه عطش بنوشیم، تا لب سوز لبخندهای واقعه شویم و دو رکعت نماز گریه بخوانیم.

رمضان می‌آید، تا برای تو فرصت زیارت سحرهای سحرآمیز فراهم شود، فرصت زیارت شوق، زیارت نور، زیارت یاران.

او می‌آید، تا پنجره‌ها یاد بگیرند، سحرخیز شوند. رمضان می‌آید، تا در گرماگرم افطار، خنده اهالی‌اش طعم سرخ سیب بدهد و بر لبانشان ذکر"اللهم لک صمنا و علی رزقک افطرنا"جاری می‌شود. او می‌آید، تا با اذان موذن‌زاده و ربنای شجریان، باور کنیم، آسمان همین نزدیکی‌هاست.

او می‌آید تا فرصت کنی، سفره‌ای بیندازی، پر از آیه و آینه و در پای این سفره تا آسمان بلند، چشم‌هایت را قسمت کنی. او می‌آید، که سحرهایش همه راز و نیاز با اوست، که به قول دوست اگر تنهاترین تنها شوم، بازهم خدا هست. او می‌آید، تا تکلیف چشم‌های روزه‌دارت را روشن کنی و در آسمان قلبت به دنبال ستاره‌های نورانی خدا باشی.