جوانی کجایی...؟!

معمولاً یکی از آرزوهایی که در هر فرهنگ و در میان هر ملتی جزء آرزوهای رایج و در عین حال محال است، آرزوی بازگشت جوانی است. آه حسرت‌باری که با جمله‌ی "جوانی کجایی که یادت بخیر" به …

معمولاً یکی از آرزوهایی که در هر فرهنگ و در میان هر ملتی جزء آرزوهای رایج و در عین حال محال است، آرزوی بازگشت جوانی است. آه حسرت‌باری که با جمله‌ی "جوانی کجایی که یادت بخیر" به نمایش می‌گذاریم نشان‌دهنده‌ی این است که جوانی یک فرصت است. فرصتی که معمولاً ما انسان‌ها وقتی از دست می‌دهیم قدرش را می‌دانیم. اگر می‌شد در جوانی با راهکارهایی توجه به این فرصت مورد بی‌مهری و فراموشی قرار نمی‌گرفت شاید حسرت‌های دوران پس از جوانی کم‌تر می‌شد.

آنهایی که دوره‌ی جوانی را سپری کرده‌اند و تجربه‌هایی اندوخته‌اند بهترین کسانی هستند که می‌توانند ما را در دوران جوانی متوجه این فرصت استثنایی بکنند ولی مشکل اینجاست که یکی از خاصیت‌های دوران جوانی این است که جوان‌ها کمتر در برابر لحن پندآمیز و موعظه‌ای و ارشادی انقیاد نشان می‌دهند.

بهترین شیوه برای ارتباط برقرار کردن با جوان این است که کاری صورت بگیرد که خودش متوجه موقعیتی که در آن قرار گرفته بشود در این صورت خیلی طبیعی، عکس‌العمل لازم و بایسته را انجام می‌دهد. همانگونه که اگر کسی بفهمد خطر قطعی است لازم نیست موعظه‌اش کنیم که از صحنه خطر دور شود یا این‌که دستش را بگیریم و دورش کنیم. خیلی وقت‌ها یک تلنگر و حتی یک آگاهی کوچک می‌تواند تأثیر به‌سزایی در تصمیم‌گیری درست و حساب‌شده‌ی ما داشته باشد.

نویسنده : پیام شعبانی