پنجشنبه, ۲۷ دی, ۱۴۰۳ / 16 January, 2025
مجله ویستا

نگاهی به فیلم آزمایشگاه


نگاهی به فیلم آزمایشگاه

آزمایشگاه ازجمله آثاری است که می‌توان با دو زاویه به آن نگریست؛ درنگاهی ساده انگار کمدی رومانسی فرم گراست که بازی‌هایش را برمبنای میزانسنی تئاتری شکل داده است و چارچوبه …

آزمایشگاه ازجمله آثاری است که می‌توان با دو زاویه به آن نگریست؛ درنگاهی ساده انگار کمدی رومانسی فرم گراست که بازی‌هایش را برمبنای میزانسنی تئاتری شکل داده است و چارچوبه قاب‌های انسانی اش را در فضایی کمتر تجربه شده ازلحاظ بصری تدارک می‌بیند. از سوی دیگریک کمدی مفهوم گراست که در ظاهر ساده و شکیلش ردی از نقد به مناسبات اجتماعی با زبانی نه چندان غامض ملموس است. به واقع مخاطب با فیلمی‌روبرو می‌شود که با ریتمی‌تند، تدوینی حساب شده و بازی‌هایی نه چندان غلوآمیز و گل درشت، لحظاتی نسبتا خوب را در ذهن بینندگانش می‌آفریند و بازی‌های فیلم نیز در خدمت فرم سرو شکلی باور پذیر یافته است. افشین‌هاشمی‌بازی کم نقصی را ارائه می‌دهد و مشنگی‌ها و مظلومیت کاراکتر را به خوبی در فضای حرکتی و مناسباتی نقش می‌نشاند. باران کوثری، عشق نهفته درنگاه دختردکترنسبت به قهرمان(افشین‌هاشمی) را به درستی با ری اکشن‌های حسی درونی و بیرونی بازتاب می‌دهد و دلواپسی‌ها و حساسیت‌های یک دل نگران عاشق را انعکاس می‌دهد. نوع برقراری دیالوگ توسط وی در لحظه‌هایی که طرف صحبتش، قهرمان است به خوبی از تسلط بازیگر برابعاد کارکتر حکایت می‌کند.

رامبد جوان با یک بازی برون گرای رندانه توانسته تا حس رقابت و حسادت نسبت به قهرمان را درپرتو بازی هوشمندانه اش بازتاب دهد. نقش می‌توانست با یک بازی بد و برمبنای الگوهای کلیشه‌ای چنین کاراکترهایی به عنصری مزاحم و نابودگر در ساختار درام تبدیل شود که البته موازنه درست میان نگاه هدایت گرحمید امجد در مقام کارگردان و بازی‌های خوب هرم ارتباطی فیلم(باران کوثری، رامبد جوان و افشین‌هاشمی) باعث سرپا ماندن اثرازمنظر روح دراماتیک حاکم برفضای ساختاری اش شده است.

نویسنده : آرین مهرپور