الگوی مناسبی برای کودکان خود باشیم

پدران و مادران در یک سال اول عمر کودک خود از ناتوانی کودکشان در تکلم دچار نگرانی می شوند، اما پس از گذشت یک سال همان والدین از پرحرفی کودک خود به ستوه می آیند و پس از ۳ سال، به شدت …

پدران و مادران در یک سال اول عمر کودک خود از ناتوانی کودکشان در تکلم دچار نگرانی می شوند، اما پس از گذشت یک سال همان والدین از پرحرفی کودک خود به ستوه می آیند و پس از ۳ سال، به شدت به دنبال راهی هستند تا کودک خود را ساکت کنند. به گزارش Readers digest اغلب کودکان بلند حرف می زنند و سعی می کنند صدای خود را از دیگران بلندتر کنند. آن ها جیغ و داد کشیدن را راهی طبیعی برای جلب توجه می دانند. هر شخصی برای این که توجه دیگران را جلب کند و سخنانش شنیده شود به داد زدن متوسل می شود. اما این یک عادت ناصحیح است و باید رعایت سکوت و آرامش را به کودکان یاد داد تا در آینده این کودکان پرحرف به بزرگسالان پرچانه تبدیل نشوند. والدین کودکان خود را در محیطی پر از سر و صدا قرار می دهند و اشتباه دیگر این که قبل از این که کودک قادر به فهمیدن و حرف زدن باشد، او را به حرف زدن تشویق می کنند و یا بدتر از آن، کودک را جلوی تلویزیون که صدای آن بلند است قرار می دهند و از این جا است که کودک به سر و صداها عادت می کند. نگذارید افراد خانواده جلوی کودک با صدای بلند حرف بزنند و یا مشاجره کنند. هنگام حرف زدن او، صدای خود را بلند نکنید. از پرستار کودک نیز بخواهید که مراقب حرف زدن، لحن و تن صدای خود باشد. با حرف زدن مداوم و بلند خود هنگام مکالمه با تلفن -که می تواند الگوی منفی باشد- بپرهیزید. به او یاد بدهید در جمع هنگامی که از او سوال می شود، پاسخ دهد. کودکان می توانند در منزل به راحتی و آزادانه نظر خود را بیان کنند اما در جمع باید ادب را رعایت کنند. به او یاد بدهید که تنها هنگام نیاز باید صحبت کرد و انرژی خود را در کارهای ابتکاری مانند نقاشی و کتاب خواندن صرف کند. به جای تماشای برنامه تلویزیونی و ویدئویی، برنامه ای را در خارج از منزل ترتیب دهید تا علاوه بر صدای طبیعت، از سکوت آن نیز لذت ببرد. هنگام کسب موفقیت درسی او را به لاف زدن تشویق نکنید. کودکانی که از خود راضی اند و همیشه از خود تعریف می کنند، نمی توانند دوستان خوبی باشند و دوستان خوبی داشته باشند.