شهید ماه خدا

▪ برگی از کلام امام علی(ع)
بزرگ‌ترین درس‌ها را از بزرگ‌ترین انسان‌ها باید گرفت. از بزرگ‌ترین انسان‌هایی که نامشان بزرگ و ماندگار شده چون سلوکی بزرگ و انسانی داشته‌اند و در …

برگی از کلام امام علی(ع)

بزرگ‌ترین درس‌ها را از بزرگ‌ترین انسان‌ها باید گرفت. از بزرگ‌ترین انسان‌هایی که نامشان بزرگ و ماندگار شده چون سلوکی بزرگ و انسانی داشته‌اند و در این میان چه فردی را سراغ داری از علی(ع) بزرگ‌تر که در یک کلام اصل انسانی را خلاصه می‌کند؛ در کلامی ساده: «آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران نیز بپسند و آنچه برای خود نمی‌پسندی برای دیگران نیز نپسند.» در آستانه بیست و یکمین روز ماه مبارک رمضان، سالروز شهادت این امام بزرگ هستیم و به این بهانه مروری کوتاه داشته‌ایم بر گفته‌های ایشان که هر کدام درسی است برای زندگی بهتر و سالم‌تر...

امام علی (ع) در خطبه سی و دوم از نهج البلاغه درباره گروه‌های مختلف مردمان می‌فرماید: «مردمان بر چهار گروه‌اند: یکی آنکه از پلیدکاری در زمین باز نمی‌ایستد مگر هنگامی که جانش ناتوان گردد و تیغش کند و دستش تهی. دیگر آنکه شمشیر را برکشیده و آتش شرارتش را برافروخته و سواره و پیاده‌اش را بسیج کرده، خود را فروخته و ایمانش را باخته است تا ثروت خلق را به غارت برد یا بر سر سپاهی فرمان راند و یا بر سر منبری بالا رود. چه بد سودایی است که دنیای پست را بهای خویشتن خویش‌بینی و آن را در ازای آنچه نزد خدا داری بگیری.

دیگری با کار دین در طلب دنیاست و نه با کار دنیا در طلب دین، آرامش و وقار به خود می‌دهد و قدم‌هایش را آهسته و نزدیک به هم بر می‌دارد و دامن ردایش را به پرهیزکاری فرا می‌چیند و خود را به درستکاری می‌آراید و پوشش خدا را پناه پلیدکاری و معصیت خدا می‌گیرد.

و چهارمین، کسی که از عجز خویش، از دست یافتن به قدرت درمانده است و از بیچارگی خویش به بیچارگی خو کرده و به ضعف و فقر و ذلت زندگی خویش تن داده است، آن گاه به نام قناعت خود را آرایش می‌دهد و به جامه پارسایی خود را زینت می‌بخشد و در حالی که: نه در خانه، نه در بیرون، نه در دل و نه در زندگی مرد این کار نیست.

در این روزگار تنها تک مردانی باقی مانده‌اند که یاد روز بازگشت چشم‌هایشان را فرو بسته و هول محشر، اشک‌هایشان را جاری کرده است. اینان از معرکه اجتماع رانده شده‌اند، بیمناک و بیکس، لب دوخته و خاموش، دعوت‌کننده پاکدل، سوگوار و دردمند، در عصر ارعاب و کشتار، تقیه گمنام‌شان کرده و از یادهاشان برده و خواری و بیچارگی فراشان گرفته است.

در دریای تلخی و شوربختی غوطه می‌خورند، دهانشان بسته و دلشان مجروح، پند دادند و از پا افتادند و در راه آگاهی و هدایت خلق کوشیدند و خسته و دلشکسته گشتند، شکست خوردند و در توان کم شدند، کشته شدند و باز در شمار کم شدند.

پیش از آنکه نسل‌های آینده از سرنوشت شما عبرت گیرند، شما از روزگار پریشان پیشینیان‌تان عبرت گیرید.

این زندگی پست و زبونی را که به آن چسبیده‌اید، رها کنید و آزاد شوید که سخت بی‌بها و بد نهاد است که او دنیا پرستانی را که پیش از شما به او دل بسته بودند و به او عشق می‌ورزیدند رها کرد!»

قناعت در کلام امیر

علی(ع) بسیار بر قناعت پیشه بودن تاکید داشت و آن را راز آرامش زندگی می‌دانست. در دنیای امروز هم که همه دادشان از مشکلات اقتصادی و بیدادشان از سخت شدن زندگی است، مروری بر این پیام‌ها می‌تواند آرامشی باشد برای خستگی که گویی پایانی ندارد:

علی(ع) بی‏نیازترینِ مردم را انسان قانع می‌داند و پایدارترین عزت را از قناعت می‌شمرد. او رنج آدمی را از قناعت نکردن بر نعمت‌ها می‌داند و می‌فرماید: «هرکس به آنچه خداوند برای او تقدیر کرده است قناعت نکند، دچار رنج می‏شود.» او انسان قانع را در حال نیازمندی نیز عزیز می‌شمرد و می‌گوید: «هیچ گنجی هم‏چون قناعت نیست و پایبندی به قناعت نشانه بلندهمتی است.» علی(ع) مرد عدل و عدالت و میدان جنگ قناعت را شمشیری می‌داند که کند نمی‏شود و قانع را کسی که نداری‏اش برطرف می‏شود.

لیلا افشار