از جشن ما تا عزای جانوران

چند سالی است که با نزدیک شدن به روزهای پایانی سال خبرهایی روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار می‌گیرد که از خودخواهی و ندانم‌کاری ما انسان‌ها حکایت دارد. در این روزها ما آنقدر بی‌رحم …

چند سالی است که با نزدیک شدن به روزهای پایانی سال خبرهایی روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار می‌گیرد که از خودخواهی و ندانم‌کاری ما انسان‌ها حکایت دارد. در این روزها ما آنقدر بی‌رحم می‌شویم که تنها به دلیل چشم و همچشمی یا زیبایی یک جاندار، حق طبیعی او را برای زندگی کردن زیر پا می‌گذاریم و او را به کام مرگ می‌فرستیم.

اگر هنوز نمی‌دانید درباره چه حرف می‌زنیم، کافی است این روزها کمی دقیق‌تر به بساط دست‌فروش‌ها نگاه کنید.

با این‌که سال‌هاست روزنامه‌ها از عوارض نگهداری ماهی‌های قرمز می‌نویسند، اما نه تنها از خطری که این جانوران زیبا و انسان‌ها را تهدید می‌کند، کم نشده بلکه پای جانوران دیگری هم به این ماجرا باز شده است، جاندارانی که برخی از آنها در خطر انقراض قرار دارند، یکی از این گونه‌های نادر، سمندرلرستانی است.

روز گذشته مدیر دید‌بان محیط ‌زیست و حیات‌وحش ایران از مرگ ۴۰ سمندر لرستانی در میان محموله ۴۳۰ قطعه‌ای از این جانوران که از یک قاچاقچی حیوانات کشف شده بود، خبر داد. جالب‌ این‌که سودجوهایی که دست به این کار زده‌اند موفق به فرار هم شده‌اند.

با این‌که ماجرای فرار قاچاقچی‌ها جای بحث دارد، اما موضوع این نوشته چیز دیگری است. چرا من و شما باید طوری رفتار کنیم و حقوق حیوانات را ندیده بگیریم که عده‌ای سودجو وسوسه شوند و به جان محیط‌زیست و جانورانش بیفتند؟ چرا نگهداری از حیوانات غیرخانگی مثل شیر، ببر، سمندر یا تمساح به یک مد تبدیل می‌شود؟ چرا مبارزه با یک سنت غلط آنقدر طولانی می‌شود که جان میلیون‌ها ماهی قرمز و گونه‌های نادر جانوری به خطر می‌افتد؟ چرا من و شما راضی می‌شویم که در روزهای خوش خود جان جانوران را به بازی بگیریم؟ چرا ما می‌توانیم ساعت‌ها درباره حقوق حیوانات حرف بزنیم و بنویسیم، اما موقع عمل که می‌رسد طور دیگری رفتار می‌کنیم؟ یا چرا حداقل مسوولان نمی‌توانند باغ‌وحش مناسبی تهیه کنند تا قدری از تب و تاب برخی انسان‌ها که بلای جان حیوانات شده است، کاسته شود؟ حتما شما هم می‌توانید کلی به این چرا‌ها اضافه کنید، ولی چیزی که مشخص است این نکته است که ما هیچ وقت به راه‌حل فکر نمی‌کنیم!

مستوره برادران نصیری