به پیشواز بانوی آفتاب

بزرگان شهر، در کنار دروازه به انتظار ورود کاروان ایستاده‌اند. کاروانی غریب از راه می‌رسد؛ کاروانی که از مدینه می‌آید و آهنگ عزیمت به شهر طوس در سر دارد، کاروانی که خسته است …

بزرگان شهر، در کنار دروازه به انتظار ورود کاروان ایستاده‌اند. کاروانی غریب از راه می‌رسد؛ کاروانی که از مدینه می‌آید و آهنگ عزیمت به شهر طوس در سر دارد، کاروانی که خسته است و حرامیان، راه را بر آنان بسته و مال و منال آنان را به غارت برده و عده‌ای از همراهان را به شهادت رسانده‌اند.

کاروانی که قافله‌سالار آن بانویی است بزرگ‌مرتبه و وفادار به برادر؛ ‌او که فرزند امام است و خواهر و عمه امام، خود فاطمه است و معصومه.

بزرگان شهر که در میان آنان عالمانی نام‌آور به چشم می‌خورند، برای استقبال از بانوی کرامت، خود را به دروازه شهر رسانده‌اند. چشم به راه دوخته، گل و گلاب به همراه آورده‌اند.

دروازه شهر را آذین بسته‌اند و برای ورود بانوی کاروان به شهر لحظه‌شماری می‌کنند. فاطمه معصومه به قم می‌آید و وجودش روشنی‌بخش این دیار می‌شود.

ساعاتی بعد انتظار به سر می‌رسد و کاروان در میان شور و شوق مردم ولایتمدار وارد شهر می‌شود. «موسی بن خزرج قمی»، بزرگ شهر که به استقبال آمده است، ناقه حضرت را به سوی خانه‌اش هدایت می‌کند و منزل را در اختیار حضرت معصومه(س) قرار می‌دهد.

منزلی در محله میدان میر این شهر، ۱۷ روز تمام، عبادتگاه حضرت در دوران اقامت و دوران نقاهت ایشان می‌شود.

مردم شهر همانند «موسی بن خزرج» مدال خدمتگزاری به حضرت و همراهان را افتخاری بزرگ برای خود می‌دانند و با شور و شعفی وصف‌ناپذیر حضور حضرت را برای خود مغتنم می‌شمارند.

بانوی کاروان آرزوی دیدار برادر را در طوس دارد و عشق دیدار برادر، خورشید هشتم قبله عشق او را به این وادی می‌کشاند اما افسوس که دست تقدیر به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و حضرت دعوت حق را لبیک می‌گوید و جان به جان‌آفرین تسلیم می‌کند و آرزوی دیدار برادر بر دل او سنگینی می‌کند. به برکت وجود مزار پاک او، حوزه علمیه این شهر شکل می‌گیرد و قم مرکز تشیع می‌شود و شهر آیینه‌ها، مهد عالمان شیعی و پایگاهی اصیل برای انقلاب.

محمد خامه‌یار