ما را هم تحمل کنید حداقل به اندازه امریکایی ها

رئیس جمهور ایران که چندی قبل سخنان وزیر خارجه سعودی را به خاطر پادشاه آن کشور نادیده گرفت آیا نمی تواند به خاطر مقام های داخلی که روزنامه همشهری به آنها وابسته است, نسبت به خبررسانی های این روزنامه نیز تحمل نشان دهد آیا واقعا رسانه ها و سیاستمداران ایرانی به اندازه امریکایی ها و عرب ها, ارزش تحمل ندارند

محمدباقر قالیباف حداقل دوبار در ماههای اخیر، از کثیف بودن عالم سیاست سخن گفته و انزجار خود از آن را اعلام کرده است. اما به نظر می‌رسد هم دوستان او و هم دشمنانش، این سخن را نوعی <عشوه سیاسی> دانسته‌اند و آن را جدی نگرفته‌اند. دشمنان او چشم‌ها را بسته و دهان را باز کرده‌اند و یک تازه نویسنده پر سر و صدا – که در برابر دخالت نظامیان غیربازنشسته در امور سیاسی سکوت می‌کند– از اینکه این نظامی بازنشسته، چشمی به کرسی سیاست دارد برآشفته شده است. دوستان او هم که گویی در <پایتخت پُر مشکل ایران> زندگی نمی‌کنند در خارج از مرزها بدنبال کشف رتبه ممتاز او در میان شهرداران بزرگ جهان هستند. همه اینها نشان می دهد که تقریبا تمامی فعالان عرصه سیاسی ایران، کاندیداتوری قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ را قطعی می‌دانند.

با این مقدمه بد نیست یک اظهارنظر روز چهارشنبه با یک اقدام روز پنجشنبه به صورت هم زمان مورد ارزیابی قرار گیرد. روز چهارشنبه، محمود احمدی‌نژاد در جمع مردم یاسوج، بعضی پرگوئی‌های سیاستمداران امریکایی علیه ایران را مرتبط با انتخابات ریاست جمهوری آن کشور دانست و اعلام کرد: <چون شما انتخابات دارید، این حرف‌ها را نادیده می‌گیریم.>‌>‌

تاکید احمدی‌نژاد بر نادیده گرفتن برخی اظهارات امریکائی‌ها درحالی صورت می‌گیرد که ادعاهای سیاستمداران امریکا، قطعا تاثیرات مخرب بر بعضی فعالیت‌های سیاسی و اقتصادی مرتبط با ایران دارد که نمونه آن را می‌توان در رفتار هند، مالزی و بعضی کشورهای عربی مشاهده کرد. مثلاً آیا کسی تردید دارد که <لوس‌بازی> هندی‌ها در روند خط لوله صلح، اقدام غیر اخلاقی مالزی در نمایشگاه نظامی اخیر آن کشور، بهانه‌جویی مصری‌ها در برابر ایران و بعضی مسائل دیگر، مرتبط با همین پرگویی‌ها و اتهام افکنی‌های ضد ایرانی است که امریکایی‌ها سردستگی آن را به عهده دارند؟ اما به هر حال علیرغم هزینه‌هایی که به خاطر اقدامات و اظهارات سیاستمداران امریکایی بر ایران تحمیل می‌شود، رئیس جمهور کشورمان بر آن اظهارات پرده می‌افکند زیرا احساس می‌کند که <چشم دوختگان به کاخ سفید> ناچارند از این حرف‌ها بزنند.

دقیقاً یک روز بعد از اظهارات احمدی نژاد در یاسوج، خبرگزاری رسمی دولت از توقیف موقت روزنامه <همشهری عصر> خبر داد. قبل از توقیف این روزنامه که ریاست عالیه آن به عهده محمدباقر قالیباف است، روزنامه تهران امروز هم که به نوعی وابسته به قالیباف تلقی می‌شد لغو امتیاز شد. البته در این خصوص که آیا توقیف موقت یک روزنامه، آن هم با اتهام اثبات نشده <اخلال در روند اقتصادی کشور> در حوزه وظایف یک تشکل غیر قضایی می‌باشد یا نه، باید پای سخن حقوقدانان نشست. همچنین مسئولان دولتی باید پاسخی برای این پرسش پیدا کنند که <چگونه یک روزنامه تازه پا – همشهری عصر – می‌تواند روند اقتصادی کشور را دچار اخلال کند در حالی که به گفته رئیس جمهور، قطعنامه‌های اجماعی شورای امنیت و فضاسازیهای هماهنگ رسانه‌های سابقه‌دار و پرخرج جهانی – که بسیاری از آنها برای مردم ایران قابل دسترس هستند – هیچ تأثیری بر اقتصاد کشورمان ندارد؟>‌>‌

امروز رسانه‌های مکتوب متعدد که به دولت، تعلق رسمی یا غیررسمی دارند به همراه شبکه‌های پرشمار صدا و سیما به تبلیغ سیاست‌های اقتصادی دولت مشغول هستند و حمایت آنها از این سیاست‌ها، گاه به مرزهای شیفتگی می‌رسد. پس چگونه یک روزنامه نه چندان پرتیراژ، می‌تواند تبلیغات گسترده و پرهزینه آن همه رسانه را خنثی و منجر به اخلال در روند اقتصادی کشور شود؟ در ضمن روند اقتصادی که عده‌ای نگران تخریب آن هستند کدام است؟ آیا همان است که بسیاری از اقتصاددانان اصولگرا، از آن اظهار بی اطلاعی می‌کنند و نسبت به فقدان استراتژی در آن، نگران هستند؟ از سوی دیگر، رئیس جمهور و همکاران او با اعتماد به نفس مثال زدنی، از موفقیت‌های بزرگ اقتصادی دولت نهم سخن می‌گویند و ادعا می‌کنند که مردم در گوشه و کنار کشور شاهد دستاوردهای بزرگ اقتصادی این دولت هستند. پس چگونه خبررسانی‌های اقتصادی یک روزنامه – که تبلیغ کننده دیدگاههای یک رقیب بالقوه در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده است – می‌تواند پایه‌های اقتصادی را آنچنان بلرزاند که خبررسانی ویژه برای اعلام توقیف آن روزنامه را اجتناب‌ناپذیر سازد؟

رئیس جمهور ایران اخیراً از محبوبیت خود در میان فرماندهان اشغالگر عراق خبر داده است. او همچنین اعلام کرده است که کاندیدای امریکایی به دنبال الگوگیری تبلیغاتی از اوست و بسیاری از سیاستمداران جهان برای حل مشکلات کشورشان با او تماس می‌گیرند. او در عرصه‌ داخلی هم عملکرد دولت خود را نسبت به تمام دوره‌های گذشته، افتخار آفرین و غیرقابل مقایسه می‌داند. رئیس جمهور ایران همچنین آنقدر بزرگواری دارد که اظهارات ضد ایرانی سیاستمداران بی منطق و زیاده خواه امریکایی را فقط به خاطر آنکه در آستانه انتخابات ریاست جمهوری هستند، نادیده می‌گیرد. پس شاید این توقع زیادی نباشد که از او بخواهیم بعضی انتقادات داخلی – حتی اگر به ادعای حامیان دولت نهم، غیرمنصفانه باشد– را تحمل کند و از همکاران خود در وزارت ارشاد و هیات نظارت بخواهد به خاطر انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ ایران، این اعتراض‌ها را نادیده بگیرند. رئیس جمهور ایران که چندی قبل سخنان وزیر خارجه سعودی را به خاطر پادشاه آن کشور نادیده گرفت آیا نمی‌تواند به خاطر مقام‌های داخلی که روزنامه همشهری به آنها وابسته است، نسبت به خبررسانی‌های این روزنامه نیز تحمل نشان دهد؟ آیا واقعا رسانه‌ها و سیاستمداران ایرانی به اندازه امریکایی‌ها و عرب‌ها، ارزش تحمل ندارند.