دعوت عملی

روزی مردی غیرمسلمان (نصرانی) با امام باقر(ع) روبه رو شد. آن مرد به دلیل نامشخص، از حضرت کینه به دل داشت. از این رو دهان به بدگویی گشود و با تغییر اندکی در اسم امام گفت: تو بقر (گاو) هستی. …

روزی مردی غیرمسلمان (نصرانی) با امام باقر(ع) روبه رو شد. آن مرد به دلیل نامشخص، از حضرت کینه به دل داشت. از این رو دهان به بدگویی گشود و با تغییر اندکی در اسم امام گفت: تو بقر (گاو) هستی. امام بدون اینکه خشمناک شود و عکس العمل شدیدی نشان دهد، با آرامش خاصی فرمود: من باقرم. مرد نصرانی که از سخن پیشین به مقصود نرسیده بود و احساس می کرد نتوانسته است امام را به خشم وادارد، گفت: تو فرزند زن آشپز هستی.

امام فرمود: این حرفه او بود (و ننگ و عاری برایش نخواهد بود) مرد نصرانی، پا را فراتر نهاد و با گستاخی هرچه تمامتر گفت: تو فرزند زنی سیاه چرده، زنگی و هستی. امام فرمود: «اگر تو راست می گویی و مادرم آن گونه که تو وصف می کنی بوده، از خداوند می خواهم او را بیامرزد، و اگر ادعاهای تو دروغ و بی اساس است، از خداوند می خواهم که تو را بیامرزد. در این هنگام مرد نصرانی که شاهد بردباری شگفت انگیز امام باقر(ع) بود و مشاهده کرد که این شخصیت اصیل و پرنفوذ، به رغم پایگاه عظیم اجتماعی و علمی خود که صدها شاگرد از درس او بهره می گیرند و در میان قریش و بنی هاشم از ارج و منزلت و حمایت برخوردار است به جای عکس العمل منفی و مقابله به مثل در برابر بدزبانی های او، چون کوه صبر و شکیبایی، آرام و مطمئن ایستاده با او سخن می گوید، ناگهان در دادگاه وجدان خویش، خود را محکوم و شکست خورده یافت، و بی تامل از گفته های خود معذرت خواست و اسلام آورد.(۱)

مناقب، ج۴، ص۲۰۷