دیگران کاشتند ما نابود می‌کنیم

سرو ابرکوه ، این درخت پیر دو هزار و سیصد ساله، سرو گیلانی هرزویل، سرو قد برافراشته زربین سنگان، این یل سیستانی دو هزار ساله در طول عمر درازشان با باد و باران و سرما و خشکسالی جنگیده‌اند و دوام آورده‌اند، اما بعید نیست مقابل آدم‌ها کم بیاورند.

سرو ابرکوه ، این درخت پیر دو هزار و سیصد ساله، سرو گیلانی هرزویل، سرو قد برافراشته زربین سنگان، این یل سیستانی دو هزار ساله در طول عمر درازشان با باد و باران و سرما و خشکسالی جنگیده‌اند و دوام آورده‌اند، اما بعید نیست مقابل آدم‌ها کم بیاورند.

جان این درختان باستانی که تعداد ثبت شده هایشان به ۹۰ می رسد، در خطر است، چون در بین آنها که به دیدن این درختان کهنسال می روند، کسانی هستند که همچنان روی تنه درخت یادگاری می نویسند، رویش سکه می کوبند، شاخ و برگ هایش را قطع می کنند، اطرافش حفاری می کنند و آتش می افروزند چون یا می خواهند از خود رد پایی باقی بگذارند یا نمی دانند که این درختان پیر پابرجا، میراث ملی و طبیعی متعلق به یک ملتند.

این درختان صبور تاکنون در برابر زخم های انسانی تاب آورده اند، اما مدیرکل دفتر موزه های تاریخ طبیعی و ذخایر ژنتیکی سازمان محیط زیست می گوید طاقت این درختان دیگر طاق شده و برخی هایشان روی ریل مرگ افتاده اند.

پایان داستان ناآگاهی انسان ها همیشه این گونه بوده است. آدم های ناآگاه که ارزش زیستی طبیعت را درک نمی کنند همیشه برای محیط زیست بدتر از صاعقه، سیل یا رانش زمین بوده اند، چه این سروهای کهنسال نیز قرن ها در برابر سختی های طبیعی تاب آورده اند ولی بسختی در برابر آسیب های انسانی قد راست می کنند.

تنگ کردن عرصه برای محیط زیست یا تحمیل فشار به میراث های فرهنگی و تاریخی خصلتی است که در تاروپود برخی از ما بافته شده است.

شاید گمان بر این است که اگر شی ای تیز و آهنی گوشه ای از دیواری باستانی یا کنجی از تنه یک درخت را بخراشد و نام ما را بر آن حک کند، مشهور می شویم و ناممان پا به پای تاریخ، با گذشت زمان برای بناها و قد کشیدن درختان، بلند می شود و آن وقت همه می فهمند که فلانی، فرزند فلانی در فلان تاریخ در اینجا بوده و از خود ردی بر تاریخ کشیده است.

اما این تصورات همه پوچ است، هیچ کس با تخریب هیچ بخشی از جهان، خوشنام نمی شود. درختانی که امروز رکورددار زندگی در جهانند، کاشته دست آدم هایی است که به آبادانی فکر می کردند نه به تخریب.

پس امروز هم کسی با تخریب دست کاشته های آنها به جایی نمی رسد، حتی اگر برای عمیق تر حک کردن نامش روی تنه درختان تلاشی مضاعف کند.

مریم خباز