مولا جان! زمان دیگر یارای استقامت بی تو را از دست داده است

جمعه‌ها غمگینانه بر تارک ثانیه‌ها قد نمایی می‌کنند، اما خبر رسان قافله را جا گذاشته‌اند. خدایا چه حکمتی است که این سان عصر جمعه‌ها را سوگمندانه احساس می‌کنم؟ مهدیا! نوای دلنوازت …

جمعه‌ها غمگینانه بر تارک ثانیه‌ها قد نمایی می‌کنند، اما خبر رسان قافله را جا گذاشته‌اند. خدایا چه حکمتی است که این سان عصر جمعه‌ها را سوگمندانه احساس می‌کنم؟ مهدیا! نوای دلنوازت را از کدامین سو و تا کی با شبانه‌ها در انتظار بنشینم؟

بیا گل طاها، مهدی زهرا، زمان، دیگر یارای استقامت بی تو را از دست داده است. باریدن اخلاص سال‌هاست که در آسمان زمین پایانی یافته است.

صادراتمان را جعبه‌های دروغ و افترا و تهمت فراگرفته است و بحران‌های اخلاقی آن سان فزونی یافته‌اند که وارداتمان را هم ارزش‌های تقلبی اشغال کرده است.

بمب‌های خوشه‌ای همچون اسباب بازی‌های کودکان در حیاط خلوت خانه‌هامان درآمده‌اند.

اخلاق به دامنه تپه‌های خشکیده سقوط کرده است و ظلم بر نوک قله‌های ساختگی‌مان زبانه می‌کشد.

کبوترها دیگر جرات خودنمایی در آسمان آبی را ندارند و قناری‌ها آواز بلبلان را به یغما برده‌اند.

شمع‌های دیروز که مزین‌کنننده تاریکی‌های ترسناک ما بودند چه زود به افول گرویدند و قامت‌های خمیده و اشک باران‌شان را دیگر نمی‌توان امید برافراشتن داشت.

بیا گل طاها مهدی زهرا... در کدامین سرزمین در جوش و خروشی؟ هر کجایی اشفع لنا مهدی زهرا...